maandag 14 november 2016

Motivatie maandag: ochtend training

Eerder gepost op 10 december 2013 op mijn vorige blog


Om kwart voor zes gaat de wekker. Laat, voor mijn doen, maar ik hoef niet zo vroeg naar kantoor vandaag.

Ik overweeg de snooze knop. Mijn nog slaperige lijf geeft me duizend redenen om gewoon nog een uurtje te blijven liggen. Ik luister niet. De wekker is de wekker. Het plan is het plan.

Het is donker in huis. Mijn benen voelen zwaar, als ik ze in mijn renbroek hijs. Ik huiver even als het koude metaal van mijn harstlagmeter mijn nog warme huid raakt. Mijn haar staat in pieken overeind en ik wrijf de slaap uit mijn ogen terwijl ik grijp naar de spullen die ik 's avonds al klaar had gelegd. Riem, beats, veiligheidsvestje.

De ochtendlucht is koud in mijn longen. Klein wolkjes adem hangen om me heen als ik al wandelend mijn runkeeper instel en mijn muziek aan zet.  Ik moet snel gaan rennen - jeetje, wat is het koud. Ik troost me met de gedachte dat koud altijd maar 1 kilometer duurt.

Mijn tempo ligt laag, ik moet echt even opwarmen. Die eerste paar honderd meter voelt altijd onwennig, de betonnen tegels van het fietspad hard en meedogenloos onder mijn schoenen. Binnen vijf minuten ben ik het dorp uit. De kou is allang weg. Ik kijk op, naar de tweede lantaarnpaal aan de rechterkant. Daar vliegt de roofvogel weg die daar iedere dag zit, en die me nooit te dichtbij laat komen. Hij heeft me al zo vaak gezien, maar hij vertrouwt me nog steeds niet, indringer die ik ben in zíjn wereld.

In de polder is het aardedonker. De straatverlichting is een kilometer geleden al opgehouden. Er hangt mist op de grond. Ik kan mijn schoenen niet eens zien. Dat geeft niet; ik ken iedere steen op dit weggetje, iedere bocht, iedere kuil.

Het dorp is inmiddels drie kilometer weg. In de verte zie ik het liggen. Steeds meer kleine verlichte raampjes geven aan dat de dag langzaam begint in de wereld die ik achter me liet.
Ik ben er niet bij.
Ik ben hier, helemaal alleen, opgeslokt door de zachte, dichte nevel boven de donkere velden.

In dit uurtje, voor de dag begint, heeft niemand me nodig, word ik nergens verwacht, hoef ik niets te onthouden en wordt er niets van me gevraagd.
In dit uurtje is er alleen mijn lichaam, dat lijkt te weten wat het moet doen zonder mijn bemoeienis. Mijn voeten bewegen als vanzelf. Het rennen maakt plaats voor zweven.
Voor me, achter me en naast me strekt de ochtendhemel zich uit, bezaaid met sterren.

Ik kijk omhoog, ren tussen de sterren, na te denken over richting of tijd. In mijn oor zet Crowded House 'Better be home soon' in, dat lijkt te echo-en in het eindeloze niets om me heen.
 

Dit soort ochtenden.

Dit is waarom ik ren.

3 opmerkingen:

  1. Zo mooi omschreven en zó waar... de drempel is soms hoog, maar wat is het de moeite waard om er overheen te stappen en te gáán! Vorige week had iemand uit m'n omgeving veel aan te merken op m'n hardlopen 'of ik niet doorsloeg?' 'ik zag je pas lopen, wat kéék je moeilijk, haha' 'als je zo weinig tijd, waarom stop je dan niet met hardlopen?', dat vond ik zo rot. Heb jij dat ook wel eens meegemaakt, dat mensen zo raar reageren. 'k Ben serieus er over aan het nadenken geweest, maar 't sloeg kant noch wal, mss toch een soort van jaloezie? 'k Heb besloten dat ik het maar naast me neerleg. Bedankt voor jóuw stukjes, die motiveren me om gewoon door te gaan :)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wendy, dat heb ik regelmatig. Die tijdopmerking krijg ik vaak, en ik vind het ZO'N onzin. Een dag heeft 24 uur voor iedereen. Iedereen heeft exact dezelfde hoeveelheid tijd. Dat ik een uur besteed aan hardlopen en iemand anders datzelfde uur aan GTST en het journaal, dat is nou eenmaal een keuze. En dat 'doorlaan', dat krijg ik ook heel vaak. Ik wil dan altijd zeggen, dat gevoel heb ik nou altijd met menen die 4 seizoenen van een serie netflixen in een week of al hun facebook vrienden vragen om hulp bij level 34578948362 van een of ander spelletje met een fake boerderij.
    Maar dat zeg ik dan niet. Want mn comebacks zijn altijd vel stoerder in mn hoofd dan in het echt. Zucht. Ik laat het maar zo, en denk bij mezelf, 'doorgeslagen' is het woord dat luie mensen gebruiken voor 'toegewijd'. Ieder zn ding.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. O wat een prachtige mooie laatste zin: doorgeslagen is het woord dat luie mensen gebruiken voor toegewijd! Bedankt voor je antwoord, daar kan ik wel wat mee!

      Verwijderen

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...