Repost: Hoe het was om dik te zijn

Als je dik bent, ontwikkel je het vermogen om een ruimte te scannen binnen ongeveer drie nanoseconden. In een vergaderzaal wist ik meteen of ik de dikste was. Als ik werd uitgenodigd voor een feestje en ik stapte binnen, dan zag ik in 1 oogopslag op welke stoelen nog vrij zijn.  Als er alleen nog van die plastic klapstoeltjes zijn, zei ik zo casual mogelijk, 'Nee joh, nee, ik blijf wel staan hoor. Nee joh, blijf zitten, ik heb de hele dag al gezeten, ik blijf wel even staan'.

Want ik wist dat ik er door ging zakken.




 Toen ik dik was, stond ik op groepsfoto's altijd achteraan. Zonder uitzondering wist ik me te verstoppen. Er stonden altijd kinderen voor me, of vriendinnen, of familie, of meubels.

Het was niet dat ik niet wist dat ik te zwaar was - ik was wel dik, maar niet slechtziend of zo. Maar het stak gewoon, om het vastgelegd te zien. Mezelf naast mensen van wel een normaal formaat: zo duidelijk groter dan de norm, groter dan ik wou, groter dan in m'n omgeving paste.




Toen ik dik was, waren zomers een crime. Die warmte... sowieso zweette ik bij het minste of geringste, en hoge temperaturen hielpen daar niet bij. Maar het ergste was als de kinderen wilden zwemmen. Dan ging ik mee, maar ik hield altijd een jurkje aan. Altijd. Ik maakte me niet de illusie dat mensen dan niet zagen dat ik dik was, maar altijd nog liever verscholen achter en stukje stof dan de naakte waarheid laten zien en daarop beoordeeld worden. Zwemmen deed ik alleen op vakantie, als ik zeker wist dat ik ergens was waar niemand me kende.

Toen ik nog dik was, ging ik een keer winkelen. Ik had een hekel aan winkelen, maar ik wist precies in welke winkels ze grote maten-kleren hadden, en in welke van die paar winkels ze spiegels hadden IN het pashokje, zodat ik er niet uit hoefde om te kijken of iets me stond. M&S mode was er zo een. Ik had een winterjas nodig. Ik zocht door de rekken, op zoek naar iets dat me paste. Zo gaat dat als je dik bent - je koopt niet wat je mooi vindt, je koopt wat je toevallig past. Hanger na hanger schoof ik opzij, tot de jassen op  waren en ik me realiseerde dat ze zelfs bij M&S geen winterjassen meer hadden in mijn maat.

Vanaf toen kocht ik al mijn kleren online.






Toen ik dik was, at ik een keer een patatje op straat. We waren in een dorpje in Friesland, en P haalde fish en chips voor ons allemaal. Terwijl ik R's Fristi openmaakte stak ik vast een frietje in mijn mond. Het stel op de bank naast me zag dat, en de man schamperde zachtjes tegen zijn vrouw: 'Hmmmppppf, moet je kijken. Dan doe je het ook zelf'.

Vanaf toen at ik nooit meer iets ongezonds in het openbaar, al was het mijn eerste maaltijd geweest in drie dagen.

(Hij had overigens wel gelijk).

(En dat iets mijn eerste maaltijd zou zijn in zelfs maar drie uur was een volslagen fictief scenario).



Toen ik nog dik was, moest ik een keer voor mijn werk naar het buitenland. Ik moest vliegen, en daar had ik sowieso al een hekel aan. Ik had een hekel aan gefouilleerd worden bij de douane. Ik had een hekel aan de blikken van mede reizigers als ik het vliegtuig in stapte: oh, als die maar niet naast mij zit. Ik had een hekel aan mezelf in de vliegtuigstoel proppen, wanhopig proberend me zo klein mogelijk te maken zodat anderen geen last hadden van mijn over de leuning blobbende romp. Maar dit keer bleek het nog erger. Ik duwde mezelf in mijn stoel en kreeg de veiligheids riem niet dicht. Ik maakte hem zo lang mogelijk, maar ik kon hem net niet in elkaar klikken. De tranen drukten achter mijn ogen - met zoveel mensen om me heen zou ik zo'n flinterdunne stewardess om een verlengstuk moeten vragen en die vernedering kon ik niet aan. Mijn wangen brandden. Ik ademde zo hard mogelijk uit, hield mijn buik zoveel mogelijk in, en trok zo hard mogelijk aan de riem. Hij klikte.

Godzijdank.

Vanaf toen ging ik met de trein.

Toen ik nog dik was, was ik een keer op de kermis met mijn drie. P was er niet om de een of andere reden, ik was alleen met de kinderen. Ze waren nog klein - Leentje zal bijna drie zijn geweest, en de jongens dus zes en zeven. We liepen langs de vliegtuigjes, en daar wilden ze in. Je weet wel, zo'n draaimolen met 'armen', met daaraan karretjes. Er zit een hendel in, en als je die naar je toe trekt stijg je op.
Er kunnen maar twee kindjes in een karretje, en de jongetjes wilden samen. Ik parkeerde de ze in een helicopertje en nam met Leentje het wagentje daar achter - een olifantje (ja, ik kies het dan ook wel uit, he). We begonnen te draaien. De andere vliegtuigjes stegen op, een voor een. M trok verwachtingsvol aan de hendel. De arm waar we aan hingen maakte een sissend geluid en het olifantje stuiterde een stukje, maar steeg niet op. Ze probeerde het nog een keer. We gingen niet omhoog.

Ik was te zwaar.

'Mama', zei ze met vragende ogen. 'Mama, ikke ook viege? Wij ook viege?' 
Ik probeerde het nog een keer. 'Hij is stuk, liefje', zei ik.'Het olifantje is stuk. Deze doet het niet'. Ze liet zich niet afleiden. 'Ikke ook viege?'
Maar wij vlogen niet. Wij draaiden rond, langs de grond, tussen de op en neer gaande karretjes. Wachtende ouders die zich realiseerden wat er gebeurde deden, met het plaatsvervangende schaamrood op de kaken, alsof het heel normaal was dat wij keer op keer voorbij kwamen. 'Oh jemig, zie je dat', zag ik ze zeggen. 'Het zal je toch gebeuren'.
Het rondje duurde misschien vier minuten.Vier minuten die in mijn beleving vertraagden tot jaren, jaren waarin de jongens naar me zwaaiden en riepen  'Hee mam, waarom vliegen jullie niet? Kijk je moet aan het stuur trekken!' en ik wenste dat ik ter plaatse voor eeuwig onzichtbaar zou worden.
Toen het eindelijk stopte kocht ik twee nieuwe kaartjes en zette M nog een keer in een vliegtuigje, dit keer met Frank. Nee, niet in het olifantje, die is stuk, ga maar in het ruimteschip. 'Ofielantje TUK!' riep M verontwaardigd.
Het publiek dwarrelde weer weg, ging verder met hun bestaan, maakte plaats voor nieuwe ouders van andere kindjes, die helemaal niet wisten dat er zojuist weer iets uit mijn leven was geschrapt.

Vanaf toen ging ik nergens meer in. 'Dan word ik misselijk', zei ik tegen de kinderen.



Toen ik dik was, was het dagelijks leven een doorlopende poging mezelf te laten opgaan in mijn omgeving. Dat valt niet mee, als je twee keer zo groot bent als de gemiddelde persoon. Daar heb je een dagtaak aan. Het was een constant vermijden van situaties waarin mijn omvang ter sprake kwam of in de belangstelling zou kunnen staan. 'We organiseren een  sporttoernooi', zeiden ze op kantoor. 'Leuk!' zei ik dan. 'Ik maak wel foto's!'
'Mam, we hebben circus op school. De ouders mogen meedoen!' 'Mama voelt zich niet zo goed', zei ik dan, het visioen wegdrukkend van ik, klem zittend in een of andere hoepel. 'Maar ik kom wel kijken, hoor!'



Toen ik dik was, was ik ook al dol op stormen-met-onweer en dikke boeken en bedden met net verschoonde lakens. Ik was toen ook koppig en vergevingsgezind en spontaan en slim en klunzig. Ik was toen ook al een goede moeder, vriendin, zus.  Ik was net zo goed als nu....maar mijn leven niet. Hoe het was om dik te zijn? Het ZOOG, dat is hoe het was. Dik zijn zet je heel langzaam aan de rand van de samenleving - daar waar anderen een actief leven leiden terwijl jij kijkt. Daar waar koken en eten het enige is waar je nog echt aan mee kunt doen.


Tuurlijk, soms is het moeilijk om iedere dag te letten op je voeding.

Maar het is veel, VEEL makkelijker dan iedere dag in de spiegel te kijken en verdrietig te worden van wat je ziet.







Eerder gepost in januari 2014 op mijn vorige blog