Ik wist wel dat mn kansen ook niet groot waren, maar toch. Het krijgt in de loop der tijd toch vorm, in je hoofd, en sowieso is gepasseerd worden altijd een deukje in je zelfvertrouwen. Ik voelde de teleurstelling over me heen golven, ik baalde van alles, het was zo'n moment waarop ik vroeger een zak chips of een pak bastognekoekjes open had getrokken, en dus ging ik hardlopen.
De eerste twee kilometer hielp het geen zak.
Toen raapte ik mezelf bij elkaar en besloot dat ik aan het eind van deze weg....
... klaar zou zijn met zelfmedelijden, ging stoppen met janken en een plan zou gaan maken voor iets veel beters dan dat deze baan me ooit zou hebben gegeven.
Zeven kilometer later vond ik het nog steeds jammer dat ik het niet geworden was.
Maar dan vooral voor hen.
:)
Helemaal eens met je conclusie!
BeantwoordenVerwijderenTopper, er ligt vast iets veel beters voor jou in het verschiet
BeantwoordenVerwijderenEn zo is het maar net!
BeantwoordenVerwijderenHeld :-)))
BeantwoordenVerwijderenJe laat me lachen hier.
Ik ren al maanden 3 keer 5 km in de week.
Maar vanavond sloeg ik over en trok ik de chipszak open.
Had ik nu maar eerst jouw blogje gelezen...
Gelukkig ben je gaan hardlopen! Als je een pak koekjes had opgegeten, had je je dubbel zo naar gevoeld! Knap hoor en inderdaad: their loss!
BeantwoordenVerwijderenAch kind toch, wat een teleurgesteld koppie ...
BeantwoordenVerwijderenEn wat heerlijk dat lopen de zaken weer in perspectief plaatst!
Toch fijn dat er hardlopen bestaat. En er komt vast een geweldige nieuwe kans. Die maak jij zelf!
BeantwoordenVerwijderenKanjer!
BeantwoordenVerwijderenJuist ja...jammer voor hun. Je kent de reden nog wel waarom ik je schema wilde schrijven richting marathon. Zij hebben het niet begrepen!
BeantwoordenVerwijderenWat jammer en wat moedig om dat hier te delen. Komt vast goed! Groeten van Jeannet
BeantwoordenVerwijderenPowerrrrrrrr
BeantwoordenVerwijderen