Vorige week zondag deed ik nog een loopje. Toen ik 's ochtends wakker werd en dit zag:
..had ik al zin om te lopen, dus ik kon niet wachten tot ik lekker naar buiten kon. Maar het wilde niet. Ik had alles mee: het weer was heerlijk, ik had de tijd aan mezelf. Ik stelde runkeeper in op 4'14 rennen en 45 seconden wandelen, en ging op pad.Het werd uiteindelijk 9 kilometer, maar het ging zo zwaar. Ik kon er gewoon niet van genieten, het was alleen maar hard werke, en de laatste drie kilometer deed mn rechterbeen weer echt pijn. Dat bleef ook zo, toen ik thuis kwam.
Het toeval wil dat mijn buurvrouw ftinessdocent, sportmasseur en massagetherapaute is en toen ik haar appte dat ik zo'n last had van mijn been, gooide ze haar praktijk die zelfde avond nog voor me open. Ik kon meteen langskomen, en dat liet ik me natuurlijk geen twee keer zeggen.
Ik kwam binnen, deed mijn broek uit en ging op de massagetafel liggen in haar praktijk. Ze zette een heel muziekje aan, we babbelden gezellig, ze deed olie op haar handen en begon mijn bovenbeen te masseren. Jee, dacht, ik, helemaal doezelig op in die warmgestookte kamer met die zen-tingeltjes in mijn oor, hier kan ik wel aan wennen.
Steds steviger nam ze me onder handen, precies de pijnlijke plekken opzoekend. 'Jemig', zei ze. 'Je spieren zijn echt heemaal verzuurd, geen wonder dat je benen zwaar voelen. En je hebt zoveel knopen in de spieren van je rechterbeen, het lijkt wel een grindpad. En je hebt een aantal verklevingen tussen je spieren en je huidlagen'. Twee weken niet rennen, schreef ze voor, en bij voorkeur een andere sport met minder geleidelijke weerstand, zoals zwemmen.
Toen ineens zei ze, 'ik ga je even cuppen'. jaisgoedhoor, mompelde ik nog. En toen
^&*($%*%&*^&^&^£E:@?>:_+}{]['#!!!!!!!!
T-RING!
Lieve hemel, dat is pijnlijk. Ik wist echt niet waar ik het zoeken moest. 'Het is een oude Chinese geneeswijze', zei ze nog. Het is maar mooi dat ik dat niet vantevoren wist, anders was ik er mooi niet aan begonnen. Ik geloof niet in oude Chinese geneeswijzen.
Niet om het een of ander, maar de gemddelde levensverwachting van die chinezen was maar 35 he.
Een half uur later stond ik weer in mn eigen huiskamer, mn billen en dijen vol met blauwe plekken. (zag er een stuk kinkier uit dan het was geweest :p). Mn hoofd was een beetje wazig, ik had hoofdpijn, iets dat ze al had voorspeld.
Maar, die nacht werd ik voor het eerst in lange tijd niet wakker van de kramp in mn kuiten. De volgende dag was het zware gevoel in mn benen veel minder en de pijn in mn rechterbovenbeen en heup een eind gezakt.
Zwemmen kwam er door allerlei omstandigheden niet van deze week, wel een fietstochtje, en vanochtend vond ik het wel weer tijd om te kijken hoe het er voor stond. Het is zulk heerlijk weer steeds, ik kon het gewoon niet laten.
Ik heb een kleine kilometer gerend, en na 50 meter voele ik de pijn alweer, maar wel veel minder heftig dan vorige week.
Vanavond mocht ik weer op de pijnbank.
Ik lach wel, maar dat is nep. Stiekem weet ik iet waar ik het zoeken moet.
Kijk, zo ziet dat eruit:
Jemig zeg, ik lijk wel een zeug met biggetjes.
En dat valt dit nog mee. Hel is als ze die cups dan over je been gaat lopen schuiven.
Dit is hoe het eruit ziet als het klaar is:
Een soort vier op een rij, maar dan anders.
Maar goed, het werkt wel. Nog een weekje niet hardlopen, maar dan kan ik weer gaan opbouwen :)
