dinsdag 18 oktober 2016

Bezem.

Om een uur of half acht ben ik al op. Ik heb ongelofelijk slecht geslapen, en ik besluit dat deze ancht niet meer te redeen is en het beter is om nar gewoon uit bed te stappen. Ik begin de dag zoals mijn meeste raceagen: met een havermoutje met appel, kaneel en een beetje pindakaas. En een paar flinke koppen koffie.
Ik denk na over wat er voor me ligt. Is het misschein handig om een run-walk-run ding te plannen? Vijf minuten lopen, 1 minuut wandelen of zo en dan tot aan de finish? Ik leg het een van mn renvrienden voor, maar hij raadt het af. Ook Peter vind het een slecht plan. ‘Je gewoon moet luisteren naar je lichaam’, zeggen ze allebei, maar dat is makkelijk gezegd, want mijn lichaam wil eigenlijk gewoon terug naar bed.

Om een uur of half twaalf stappen we op de scooter. Peter loopt ook, en we willen op tijd zijn. We starten om tien voor twee pas, maar we moeten ons startnummer ook nog halen. De scooter lijkt verreweg het handigste vervoermiddel: het is maar een uurtje naar Amsterdam, het is stralend weer en we kunnen de scooter gewoon neerzetten bij de finish.
Het is toch wel koud naar Amsterdam, ondanks twee broeken, een shirt en twee truien, wanten en een sjaal en muts, en we moeten even zoeken, maar uiteindelijk zijn we op tijd. We zetten de scooter in de fietsenstalling bij het Olympisch Stadion, en lopen om het stadion heen naar de Sporthallen Zuid. Pas daar overvalt me dat echte Amsterdam Marathon-sfeertje: de dampende housebeats, de menigte, de talen die om je heen worden gesproken, de drukte en de vertrouwde witte tenten voor de kledinginname.

In de sporthal is het al vrij leeg. We vinden onze startnummer en spelden die gauw op; dan duwen we onze warme kleren in onze tas, eten snel nog een meegenomen boterham met pindakaas en leveren onze spullen in bij de laatste innametent die nog open is. En dan gaan we naar het startvak. Peter start in een startvak voor mij, ik sta helemaal achteraan We wensen elkaar succes en nemen afscheid. We zien het laakr bij de finish pas weer, want we lopen allebei onze eigen race. Ik zoek een comfortabele plek met wat ruime, aan de achterkant, en ik neem nog een laatste selfie.








Dan begint het startvak te schuiven. De vakken voor je starten, en de menigte schuift dan steeds en vak op, richting de startmat. Er klinkt muziek, de omroeper jut de groep op: ‘RUN IT AMSTERDAAAAAAAAAAAM! HANDEN IN DE LUUUUUUCHT!’ Ik zie de energie van mensen om me heen, dat trappelende paardengevoel, klaar om te starten, maar ik voel het zelf helemaal niet.

Het startsein klinkt. Ik zet runkeeper aan terwijl ik in de crowd richting de startmat schuifel. Dan begin ik met rennen. We gaan het stadionplein af,  de stad in, de trambaan over, en ik neem een foto. Wat is dit toch gaaf!








KM2
Ik voel een vervelende knijperig gevoel in mn rechte hamstring, maar even later gaat dat ook weer weg. Zie je wel, het is een kwestie van opwarmen. Ik word soepeler, ik ontspan wat meer. Inmiddels lopen we op de Churchillaan. Dit stuk vind ik altijd zo mooi. De bomen waar je onderdoor loopt, helemaal in herfstkleuren, al die renners eronder. Het is zonnig, maar hier lopen we in de schaduw van de bladeren. Langs de route staan mensen, kindjes proberen je te high-given. Dit sfeertje, DIT is de Amsterdam marathon.





KM3
De route wordt wat nauwer. Ik word ingehaald door heel erg veel mensen. Ik probeer door te lopen, maar ik kan echt niet harder. Dan word ik ingehaald door een meneer zonder been, en ik besluit me niet aan te stellen.





KM4
We draaien omhoog, de eerste klim van deze halve marathon, de Utrechtsebrug op. Rechts naast de brug slaan de lopers van de hele marathon af, richting de Amstel, voor hun heldentocht, en ik ben plaatsvervangend trots op ze. Ik weet hoe zzwaar dat stuk word. Terwijl ik naar boven loop, schiet er ineens een heftige pijn in mijn rechter hamstring. Ik word er misselijk van, zo ploteling komt het, maar ik slaag erin door te lopen en als de de brug afgaan, ricting de Johan Muyskensweg, zakt het weer af. 


KM5
De gang is er uit. Ik liep al in het achterste startvak, en wat ik bij de Sloterplasloop al vreesde gebeurt nu echt: ik zak af naar helemaal achteraan. Ik doe mn best, maar m been doet zeer, en ik probeer dat te vermijden door wat meer gewich te zetten op mijn linkerbeen. Dan kom ik bij de waterpost. Daar is al  bijna niemand meer.




KM6
Bij de waterpost overweeg ik even te stoppen. Dit is onzinnig, app ik aan de coach. Ik wil meer vetellen, maar dat lukt niet. Ik moet overgeven van de pijn in mn been, en in mn buik, en van weet ik veel waarvan.
Als ik nu terug wandel, dan doe ik daar een uur over. Ik weeg te voor en tegens af. Nu kan ik nog draaien, na 10 kilometer dat niet meer zinvol, maar nu nog wel. Als ik nu ben ik er ruim op tijd om Peter te zien finishen. Aan de andere kant, ik hoef maar drie keer nog zo'n stukje als ik nu heb gedaan. Hoe ver is dat nou uiteindelijk? En ik voel me beter, nu niet meer misselijk. Mn hamstring doet niet zeer als ik niet loop, en dat vertroebelt mn beoordelingsvermogen.


KM7
Met de beste wil van de wereld kan ik niet meer harder dan een minuut of 9 per kilometer. Ik raak steeds verder achteraan. Als ik de bocht om draai naar de Van der Made weg besluit ik mn focus te verleggen door mn stappen te tellen: 1, 2, 3, 4, 5, 6 7, 8.... 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8...  het helpt. Ik zet mn muiek uit, en mn kilometer meldingen ook. Ik wil het niet weten, ik wil gewoon stappen tellen. Af en toe gun ik mezelf een paar stappen wandelen, dan hobbel ik voorzichtig verder en zo vind ik een nieuwe cadans.


KM8
Duivendrecht, vlak bij mijn werk. Ineens herken ik mijn fietsroute. Er loopt 1 mevrouw naast me, Ze komt uit Duitsland, en ze groet me als ik haar tijdens mijn zoveelste 12345678 maar weer eens inhaal. Verder zie ik niemand meer.


KM9
Ik kan de pijn in mn been niet meer negeren en ik moet huilen, van de combinatie pijn en een  beetje paniek. Ik moet nog zover. Ik app de coach het woord 'hamstrings' en een selfie waarop ik, geloof het of niet, probeer te glimlachen:




We kunnen wel stellen dat dat mislukt, en vrijwel meteen appt de coach terug:



Dat wil ik wel, maar hoe dan? Hier is niemand meer! Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen. Het dringt helemaal niet meer tot me door dat ik gewoon naar een van de vrijwilligers langs de lijn kan lopen.


KM10
Ik wandel meer dan ik loop, maar ik ben ineens toch gewoon op de helft. Inmiddels ben ik in de Watergraafsmeer. het wordt iets drukker om me heen dan in Amsterdam Zuid Oost. Ik weet nog dat ik hier vorig jaar liep. Mijn gedachten dwalen af en ik word wat rustiger.


KM11
De volgende waterpost. Ik eet een banaantje, drink een bekertje isostar en diesel weer verder.


KM12
Nog maar ruim acht kilometer. Ik heb pijn in mn lijf en mijn tempo zakt verder terug. Overal worden de linten en afzettingen langs de weg al opgeruimd. Dat vind ik zo naar - ik weet niet eens of ik nog binnen de tijd ga finishen voor een medaille, als ik er nu niet in ga slagen om weer te rennen.


KM13
Er komt een busje naast me rijden. De bezemwagen. Het raampje gaat open en een Amsterdams accent zegt tegen me, 'Wijffie, je moet instappen'. 'Nee', zeg ik, 'ik red het wel'. 'Nou', zegt de meneer met de snor, 'so te sien anders niet. Ik sou maar instappe, want je loopt niet meer echt lekker, en het is nog een heel eind'.
Bij de woorden 'een heel eind' voel ik de moed in mn schoenen zakken, en ik geef op. Ik stap in.



Ik ben zo, zo, zo enorm teleurgesteld. In mezelf. Ik heb het opgegeven. Ik heb niet hard genoeg gewerkt, ik heb het laten afweten, ik heb het niet gered. Ik app Tiny dat ik in de bezemwagen zit.





Hij appt terug:




Dat helpt.

Een beetje.




De bezemwagen brengt me naar het stadion. Daar is Peter gefinished, in een PR op de 21,1 km van 2 uur en 11 minuten. Ik ben blij voor hem en trots op hem, en ik wil vooral alles horen over zijn race. We kleden ons aan en scooteren terug. Achterop, terwijl we langs de Amstelveenseweg rijden en ik de man zonder been zie finishen, komen de tranen.


En die zitten nog urenlang hoog.



Later die avond appt een vriend:


'Far better is it to dare mighty things, to win glorious triumphs, even though checkered by failure... than to rank with those poor spirits who neither enjoy nor sufffer much, because they live in a gray twilight that knows not victory nor defeat. 

Theodore Roosevelt'


Zo is het. Zo is het echt.

Volgende keer beter.





15 opmerkingen:

  1. Victory and glory voor het meedoen, voor het staan aan de start en voor het doorbijten tot km13. Jemig, ik was er al een beetje bang voor toen ik gisteren geen verslag las. Maar hoe je dit ook weer opschrijft: daar zou toch iedereen van gaan hardlopen, afvallen en doorzetten!! Ik hoop dat je geen serieuze blessure hebt en dat je snel weer lekker kunt trainen op je eigen tempo. Groetjes, Gerda

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Lieve Francine,

    Dikke knuffel en ben allang blij dat je niet bij mij of mb collega's terecht bent gekomen (Rode Kruis)

    Volgende x beter...

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Verdorie zeg, daar ergens in mijn werkomgeving ging het dus gewoon mis en dan ga je nog zo'n end door want opgeven geen optie. Die hamstring valt wat mij betreft onder onvoorziene omstandigheden en gevalletje overmacht en hopelijk nu geen heftige blessure maar opstaan en weer door. Wat vind ik jou toch een powervrouw!! Zal ik je volgend jaar daar op dat saaie stuk met kantoorpanden aan komen moedigen? xxx

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik vind jou gewoon heel stoer. Hulde.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ik vind het zo'n zielig verhaal! En je hoofd. Dikke knuffel. Hoop dat je hamstring snel herstelt en je weer met plezier kunt lopen. Omdat lopen leuk is.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. pffft. pas na 13 km opgegeven... toen pas!! Wat een bikkel ben jij. Ik weet niet meer te zeggen, na het lezen van dit indrukwekkende verslag en de alleszeggende foto's ben ik gewoon een beetje stil.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Heb eigenlijk nooit gereageerd (en lees al heel lang mee), maar bij deze dan toch een keer. Ondanks dat je er zo tegenop zag ben je toch gestart en nog zo ver gekomen. Ik vind het enorm knap dat je gestart bent, alleen daar is al moed voor nodig. Mede dankzij jouw blog ben ik nu gaan hardlopen en heb recent mijn eerste 10Km wedstrijd gelopen. Dank je wel voor je inspiratie en eerlijkheid in je blog! Heel veel succes met herstellen en verder trainen!

    Anne

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Topper....wat een mooi eerlijk verhaal! Sterkte met het herstellen en weer rustig opbouwen!

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Ik hoop dat je snel weer herstelt. Je bent een bikkel maar dat heb ik je al eens vaker gezegd.

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Gestart en gelopen; die uitdaging ben je toch mooi weer aangegaan. Ik heb het wel enorm met je te doen... zo teleurgesteld als je bent...
    Gelukkig zie ik ook op FB dat je weer gerend hebt en blij bent�� Op naar de volgende uitdaging!

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Ik lees alleen altijd mee maar wil nu wel reageren, want jeetje je bent gestart, waar menig mens al weer terug gedoken was in zijn bed. Hopelijk heb je snel niet meer last van je blessure. Kan me voorstellen dat dit niet fijn was en dat je verdrietig bent, maar dat mag toch ook! jee want dit was ook niet leuk hopelijk voorspoedig herstel.

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Je volgde je wens. Het lopen van deze halve Marathon. Het mislukte. Jij bent niet mislukt, maar het proberen mislukte.

    Misschien heeft je eigen onzekerheid zich wel genesteld in je lichaam, in de vorm van spanning. Op ja maagdarmstelsel én je hamstring. Misschien niet voor niets. Je hebt uiteindelijk - wel wat laat - geluisterd naar de signalen en erger voorkomen. Daar is moed voor nodig. Want als jij A zegt wil, nee móet je, ook B zeggen van jezelf.

    Ook al voelt het waarschijnlijk niet zo, je hebt het goed gedaan. Echt!

    Groet, Diana uit Schiedam

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Ik lees al een tijdje met je blog, en heb alleen maar respect voor de manier hoe je het allemaal aanpakt. Je hebt daar wel in het startpakket gestaan, je hebt wel daar gelopen, je bent diep gegaan en nog dieper.. Alleen maar meer respect van mijn kant, ook omdat je het wel deelt en niet alleen maar de blije kanten laat zien. M'n traan veeg ik weg, juist omdat ik weet dat dat toch niet helpt. Hopelijk komt het plezier weer snel terug in hardlopen.. want het is ergens diep van binnen, echt leuk!

    BeantwoordenVerwijderen

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...