Verder weer

Gisteren raapte ik mezelf op, stofte mezelf af en deed een rondje. 3,8 km, in 7.16. Het ging wel ok; op een pijnschaal van 1-10, waarbij 10 het moment is dat je een ambulance moet bellen, was mijn hamstring tijdens het lopen ongeveer een 2. Ik doe braaf mijn krachtoefeningen, en vandaag ging het alweer beter. Morgen weer een stukje verder.


Je denkt veel na over jezelf, in de dagen na een loop die zo ontzettend niet gaat zoals je wil. Waarom zijn de dingen zoals ze zijn? Waarom ben ik, twee jaar na mijn hele marathon, op een soort van all time low sinds ik ben begonnen met lopen?

Het antwoord is natuurlijk: omdat dat mijn eigen schuld is. Omdat je omstandigheden altijd, in alle gevallen, zonder uitzondering, een consequentie zijn van de keuzes die je zelf hebt gemaakt.
Ik heb mezelf niet genoeg gepushed, in de afgelopen maanden. Op allerlei gebieden niet. Een nieuwe baan vergt meer aandacht en energie en tijd dat ik vantevoren had ingeschat, en binnen de aandacht en energie en tijd die ik wel over had zette ik regelmatig andere prioriteiten dan hardlopen. En wanneer ik wel liep, toch altijd nog zo'n drie keer per week, heb ik niet genoeg de grens opgezocht om fundamenteel beter te worden.

Om echt beter de worden moet je je pijngrens opzoeken. Daar hou ik niet van. Ik denk niemand, overigens. Pijn is vervelend. Pijn is angstig. Pijn doet zeer. Als ik moe ben of dingen begin te voelen, pakte ik de laatste maanden al gauw mn telefoon om een foto te maken of bleef een tijdje hangen bij het stoplicht. Een excuus om even bij te komen, om niet door te duwen tot dan moment achter dat vervelende gevoel: het moment waar je groeit.


Ik denk dat ik me daarom zo paniekerig voelde toen het niet goed ging in de Amsterdam halve. Ik liep tegen mijn grens aan, al in de eerste paar kilometer, en ik wist echt niet hoe ik verder ging komen. Hoe ik het uit ging lopen. Daarom stapte ik in. Ja, mijn hamstring deed serieus pijn, we zijn nu 4 dagen verder en ik voel het nog steeds, maar mijn gedachten waren ook niet op orde. Ik vertrouwde niet genoeg op mezelf en op mijn eigen inschattingsvermogen.

het is bijna als toen ik begon met lopen, en de wilskracht die ik daarbij aan de dag moest leggen. Ik rende dertig seconden en alles deed me zeer,  mijn hart bonkte uit mijn lijf, mijn benen brandden. Er kwam geein einde aan die dertig seconden. Maar ik deed het opnieuw en terwijl de weken voorbij gingen werden dertig seconden minder intimiderend en bleken mijn benen er keer op keer toch niet af te vallen. En ik hield het een minuut vol, twee minuten, vijf minuten, tien minuten, en plotseling was een half uurtje hardlopen een normaal verschijnsel in mijn leven.Ik had mijn pijngrens opgeschoven.

Het is een beetje kut dat ik nu pas dat soort eerlijk ben tegen mezelf, en niet drie maanden geleden, toen ik de kantjes eraf begon te lopen. Maar goed, het is wat het is. Vanaf nu ga ik gewoon weer vertrouwen op mijn schema, mijn lichaam en mijn eigen capaciteiten.