Daar was ik weer

Niet meer mezelf, na het griepje van twee weken terug. Ik mailde zelfs de trainer: 'ik wil zo graag zin hebben in hardlopen, maar mn tanden poetsen voelt al als een opgave'.


Er ging een week voorbij, en ik liep niet. Voor het eerst in 4 jaar. Ik sliep alleen maar, als ik niet werkte. Ik beloofde de trainer dat ik snel bloed zou laten prikken, mocht ik niet opknappen. 'Je ogen stralen niet zoals gewoonlijk', zei hij.
Gelukkig ging het niet uit mijn systeem. Never give up on something you can't go 2 days without thinking about las ik laatst ergens. Ik denk gelukkig iedere dag aan hardlopen. Meerdere keren.

Vandaag was de eerste dag dat ik me weer enigszins mezelf voelde, en ik wilde naar buiten. Naar buiten! Lekker RENNEN! Ik deed 6km, in striemende regen en harde wind, en voelde me gewoon UiTgElAtEn.
Blij. Vrij! 

Na zes km trilden mijn benen van de inspanning (na 6 kilometertjes, mijn hemel), en was ik niet meer uitgelaten maar gewoon moe. Maar goed, gedaan is gedaan he!. Ik ben er weer!

Een beetje :)

Hardlopen | 6km | 7'20