Galopje

Een privelesje vandaag - een kadootje voor de verjaardag van de schoondochter. Ik had grote hardloopplannen daarna, maar man man man.... spierpijn in mn benen :-)

Lissabon

Twee uurtjes had ik over. En dan is er echt geen betere manier om een stad te verkennen dan op je hardloopschoenen. Zes kilometer heuvels, stoplichten, zebrapaden, vriendelijke automobilisten die me over lieten steken, betegelde gebouwen, de mondng van de Rio Tejo, en nog veel, veel meer moois.

Hardlopen | 6km | 6'44

Op de band

Ik ben in Lissabon, voor werk. Trainen gaat natuurlijk gewoon door maar in de avond in je eentje de stad door rennen in het donker is niet zo'n goed idee, dus ik trainde op de loopband in de gym.

Waarom voelt het soms zoveel zwaarder op de band dan buiten? Misschien is het de warmte van zo'n fitness centrum. of eht feit dat je tempo constant blijft. In ieder geval, ik was GESLOOPT van 7 kilometer :)

Hardlopen - 7km | 6'26

Motivatie Maandag

Een rondje puur genieten

Hardlopen in de zonsondergang | 9km | 7.29

Dingen die hardlopen je leert over het leven

1. Alles is een fase
Soms is lopen fantastisch. Soms is het erger dan een wortelkanaalbehandeling. Als je langere afstanden loopt, dan gebeurt dat allemaal in 1 run: je geniet, je ziet af, je bent blij, je vraagt je af waarom je in vredesnaam niet gewoon met al je gestapelde koolhydraten in je bed bent blijven liggen. Je bent high van de adrenaline en endorfinen. Je bent moe en misselijk.
Zo is dat nou eenmaal: hoe kloterig de situatie ook is, hij gaat echt over, en dan wordt het weer beter. En hoe geweldig alles ook mag zijn, wees realistisch genoeg om te weten dat er ongetwijfeld  weer een uitdaging naar je toe zal worden gegooid... en dat je ook die weer aan kan.



2. 'Een keer' is geen dag in de week
Maak een plan en hou je daaraan. Hoe bedoel je, 'ooit', ga je de Dam tot Dam lopen? Guess what, 'ooit' valt doorgaans in de derde week van september, dus ga trainen en schrijf je in in April. Hoe bedoel je, je gaat 'een keer' een rondje lopen? Wat dacht je van bijvoorbeeld donderdag?
Het verschil tussen een droom en een doel is een datum. Als je iets echt wilt in het leven, maak er dan tijd voor vrij en ga ervoor.



3. Geduld is een schone zaak
Iedereen die wel eens geblesseerd is geweest weet dit: soms is het beste wat je kan doen gewoon niks. Wait it out. Ga niet allerlei dingen zitten doen waarvan je gerust wel weet dat je de situatie er erger mee maakt, puur omdat je het gevoel wilt hebben dat je de dingen onder controle hebt.
Soms moet je niks doen. En dan komt het vanzelf weer goed. 


4. Nieuwe schoenen zijn altijd een goed idee
Altijd. 


5. Vergelijk jezelf niet met anderen
Het is verleidelijk om jezelf te vergelijken met anderen en je zelfvertrouwen als loper een knauw op te laten lopen. Het punt is, er is altijd iemand beter en sneller dan jij (of in mijn geval, veel iemanden, hah). Al werk je nog zo hard, je wordt altijd wel weer een keer ingehaald door iemand met een afgetraind atletenlichaam die glimlachend voorbij huppelt met veertien kilometer per uur.
Maar dat doet er niet toe.

Jouw taak in het leven is om JOUW potentieel als persoon zoveel mogelijk te benutten. Jouw taak is om beter te zijn dan de jij die je gisteren was. 


6. Wees flexibel
Pas je aan aan dingen die je niet kunt beinvloeden. Je kunt nog zo'n mooi schema in gedachten hebben, maar iedereen die hardloopt weet dat het leven er soms gewoon tussen komt. Als je een baantraining wilt maar het is spekglad buiten, dan moet je je plannen veranderen en maar gewoon een eindje hollen. Als je weinig tijd hebt train je korter, want kort lopen is beter dan niet lopen. Als je lichaam je even niet laat lopen, kun je wellicht wel zwemmen of fietsen.
Doe wat je kan met de omstandigheden die je hebt. Het leven is niet alles-of-niets. Wees flexibel waar je moet, maar laat je niet uit het veld slaan. 


7. Vertrouw op je voorbereiding
Als je hebt gedaan wat je moest doen, dan kun je wat je wilt. Als je in het startvak staat met dat overbekende achtbaan-gevoel in je buik en de neiging moet onderdrukken om naar huis te gaan en onder je bed te gaan liggen met de deur op slot - denk gewoon al die kilometers en uren die je in je training hebt gestoken, denk aan je lichaam dat in de loop der tijd geschikt is gemaakt voor wat je ervan gaat vragen, en vertrouw op je kracht.
Zorg dat je voorbereid bent, voor wat dan ook, en maak het dan af. 


8. Je kan wat je besluit dat je kan 
Je kan best die extra kilometer, die extra minuut, dat extra interval in D3. Je kunt best die 5k, 10 mijl of halve marathon lopen. De vraag is niet of je het kunt, maar of je wilt doen wat ervoor nodig is.
Geloof in jezelf. Stel je een doel, negeer de twijfel in je hoofd en ga ervoor. Of het nou gaat om sporten of om andere dingen in het leven, er is een grote kans dat je eigen idee van wat je wel of niet kunt, het enige is dat je in de weg staat.



Hardlopen | 7,2 km op een spiegelglad fietspad | 7'23

Patas!

Nieuwe schoenen!

En zulke mooie. Terug naar Asics, de schoenen waar ik m'n marathon op trainde en liep.

Het hele internet staat vol heerlijke niette verifieren marketingtaal die alleen maar goeds belooft. Hou ik van.


When runners think of the Gel-Nimbus series, they think of super plush cushioning. Soft as a cloud, right? The brand new Asics Gel-Nimbus 17 is no different.
However, this latest edition of the Nimbus is significantly lighter.

Many core running shoes in the marketplace have been redesigned with seamless uppers to not only reduce stitches that cause irritation, but also to create a lighter package overall. Finally, the Nimbus 17 has been retooled with a virtually seamless FluidFit upper, making it one of the most significant updates for the Nimbus series in recent history.

After we weighed both the Nimbus 16 and Nimbus 17, we were pleased to find that the men’s Nimbus 17 shaved .6 ounces from the previous model—weighing in at 10.8 ounces for a size 9. The women’s model also dropped weight, tipping the scales at 8.8 ounces for a size 7.

Despite the drop in weight, Asics has improved the cushioning of the shoe with FluidRide 2.0 technology. The FluidRide midsole debuted 2 years ago, offering runners with a two, separate layers of foam to attenuate shock and to propel them to their next stride. The FludRide 2.0 offers 20% more
“bounce back,” or energy return, and is 15% lighter than previous midsole compounds.


Don’t let these updates give you the wrong. The Nimbus 17 is still a highly plush, every day neutral shoe that can withstand the daily wear and tear that comes from high mileage. The seamless upper and lighter weight might just make your runs a little bit easier.


Dus, Als je vanavond iemand langs ziet zweven, dan ben ik dat. Op mijn nieuwe wolkjes.

Motivatie Maandag

Als ik het kan, kan jij het ZEKER.

Kom op - trek je schoenen aan. 

Zondag duurloopdag

Wat een weer. Wat een WEER! Toegegeven, ik kon de eerste paar km voelen dat het mn derde trainingsdag op rij was. Maar toen kwamen m'n benen los en was het alleen nog maar genieten. Met wat snellere kilometers waar het kon, en voorzichting glibberen waar het moest. Halverwege pauzeren voor een beetje water en een koekje.

Zon op je kop, prikkend koude lucht in je longen.

Zo zalig als dit, zo hoort het te zijn :).

Hoe je het nodig kan hebben

Het was een stomme dag. Ik kreeg stom nieuws - ik had gesolliciteerd op een baan die ik graag wou, en ik kreeg hem niet, vanwege redenen die ik niet kon plaatsen.
Ik wist wel dat mn kansen ook niet groot waren, maar toch. Het krijgt in de loop der tijd toch vorm, in je hoofd, en sowieso is gepasseerd worden altijd een deukje in je zelfvertrouwen. Ik voelde de teleurstelling over me heen golven, ik baalde van alles, het was zo'n moment waarop ik vroeger een zak chips of een pak bastognekoekjes open had getrokken, en dus ging ik hardlopen.

De eerste twee kilometer hielp het geen zak. 

 

 

Toen raapte ik mezelf bij elkaar en besloot dat ik aan het eind van deze weg....

... klaar zou zijn met zelfmedelijden, ging stoppen met janken en een plan zou gaan maken voor iets veel beters dan dat deze baan me ooit zou hebben gegeven. 

Zeven kilometer later vond ik het nog steeds jammer dat ik het niet geworden was.


Maar dan vooral voor hen.

 :)

Dinsdag interval

Stond ik klaar voor mn wekelijkse bikkeltraining, 6 graden buiten, harde koude wind, regen op de ramen, blijk ik geen schone lange renbroek te hebben. Het beste wat ik vond in mn kast was een dunne driekwart.


Maar, dit blog heet Ren Voor Je Leven, niet Kwijn Weg Op De Bank, dus ik ging toch.

Motivatie Maandag

Zondag Duurloopdag

- 
-

Piramide

Na een enorm hectische week met een enorme smak werk, een nacht op de eerste hulp met een ziek kind (hij is helemaal ok) en een nare blaar op mijn voet kwam mijn piramide training er pas vrijdag van. Jaja, ik met mijn goede voornemen van 40km per week. Pffff.

Maar goed, gedaan is gedaan. Na het werk, omkleden en pas naar huis als ik klaar was met rennen.
Deze was 1-2-3-4-5 waarbij iedere '-' een minuut dribbelpauze is en ieder cijfer het aantal minuten op volle kracht rennen. En dan keer twee. Slopers, zijn piramidetrainingen. Maar je wordt er wel trots van op jezelf.

Hardlopen | 6.22 km | 6'58

Motivatie Maandag

Zondag duurloopdag

 

Dit loopje begon fantastisch, de eerste 7km. Maar toen kwam er ineens een megablaar. 

Ik blijf maar blaargevoelig. Er zijn geen goed of slechte schoenen, iedereen heeft z'n eigen voorkeur, maar eigenlijk heb ik alleen zonder blaren gelopen op asics. 

De man van de renwinkel zei, toen ze versleten waren, dat dat totaaaaaal de verkeerde schoenen waren voor mij. En ik luisterde braaf.  

Achteraf gezien - wat lulde hij nou eigenlijk? Ik had er verdorie net een marathon op op gelopen zonder noemenswaardige problemen. 

De volgende keer koop ik weer gewoon wat ik zelf lekker vind zitten. 

Maar! Conditioneel was dit een toprondje. De 20 minuutjes die ik het moest inkorten haal ik van de week wel weer in :-) 

Hardlopen | 11,5 km | 7'33

Yoga | 50'

Repost: Hoe het was om dik te zijn

Als je dik bent, ontwikkel je het vermogen om een ruimte te scannen binnen ongeveer drie nanoseconden. In een vergaderzaal wist ik meteen of ik de dikste was. Als ik werd uitgenodigd voor een feestje en ik stapte binnen, dan zag ik in 1 oogopslag op welke stoelen nog vrij zijn.  Als er alleen nog van die plastic klapstoeltjes zijn, zei ik zo casual mogelijk, 'Nee joh, nee, ik blijf wel staan hoor. Nee joh, blijf zitten, ik heb de hele dag al gezeten, ik blijf wel even staan'.

Want ik wist dat ik er door ging zakken.




 Toen ik dik was, stond ik op groepsfoto's altijd achteraan. Zonder uitzondering wist ik me te verstoppen. Er stonden altijd kinderen voor me, of vriendinnen, of familie, of meubels.

Het was niet dat ik niet wist dat ik te zwaar was - ik was wel dik, maar niet slechtziend of zo. Maar het stak gewoon, om het vastgelegd te zien. Mezelf naast mensen van wel een normaal formaat: zo duidelijk groter dan de norm, groter dan ik wou, groter dan in m'n omgeving paste.




Toen ik dik was, waren zomers een crime. Die warmte... sowieso zweette ik bij het minste of geringste, en hoge temperaturen hielpen daar niet bij. Maar het ergste was als de kinderen wilden zwemmen. Dan ging ik mee, maar ik hield altijd een jurkje aan. Altijd. Ik maakte me niet de illusie dat mensen dan niet zagen dat ik dik was, maar altijd nog liever verscholen achter en stukje stof dan de naakte waarheid laten zien en daarop beoordeeld worden. Zwemmen deed ik alleen op vakantie, als ik zeker wist dat ik ergens was waar niemand me kende.

Toen ik nog dik was, ging ik een keer winkelen. Ik had een hekel aan winkelen, maar ik wist precies in welke winkels ze grote maten-kleren hadden, en in welke van die paar winkels ze spiegels hadden IN het pashokje, zodat ik er niet uit hoefde om te kijken of iets me stond. M&S mode was er zo een. Ik had een winterjas nodig. Ik zocht door de rekken, op zoek naar iets dat me paste. Zo gaat dat als je dik bent - je koopt niet wat je mooi vindt, je koopt wat je toevallig past. Hanger na hanger schoof ik opzij, tot de jassen op  waren en ik me realiseerde dat ze zelfs bij M&S geen winterjassen meer hadden in mijn maat.

Vanaf toen kocht ik al mijn kleren online.






Toen ik dik was, at ik een keer een patatje op straat. We waren in een dorpje in Friesland, en P haalde fish en chips voor ons allemaal. Terwijl ik R's Fristi openmaakte stak ik vast een frietje in mijn mond. Het stel op de bank naast me zag dat, en de man schamperde zachtjes tegen zijn vrouw: 'Hmmmppppf, moet je kijken. Dan doe je het ook zelf'.

Vanaf toen at ik nooit meer iets ongezonds in het openbaar, al was het mijn eerste maaltijd geweest in drie dagen.

(Hij had overigens wel gelijk).

(En dat iets mijn eerste maaltijd zou zijn in zelfs maar drie uur was een volslagen fictief scenario).



Toen ik nog dik was, moest ik een keer voor mijn werk naar het buitenland. Ik moest vliegen, en daar had ik sowieso al een hekel aan. Ik had een hekel aan gefouilleerd worden bij de douane. Ik had een hekel aan de blikken van mede reizigers als ik het vliegtuig in stapte: oh, als die maar niet naast mij zit. Ik had een hekel aan mezelf in de vliegtuigstoel proppen, wanhopig proberend me zo klein mogelijk te maken zodat anderen geen last hadden van mijn over de leuning blobbende romp. Maar dit keer bleek het nog erger. Ik duwde mezelf in mijn stoel en kreeg de veiligheids riem niet dicht. Ik maakte hem zo lang mogelijk, maar ik kon hem net niet in elkaar klikken. De tranen drukten achter mijn ogen - met zoveel mensen om me heen zou ik zo'n flinterdunne stewardess om een verlengstuk moeten vragen en die vernedering kon ik niet aan. Mijn wangen brandden. Ik ademde zo hard mogelijk uit, hield mijn buik zoveel mogelijk in, en trok zo hard mogelijk aan de riem. Hij klikte.

Godzijdank.

Vanaf toen ging ik met de trein.

Toen ik nog dik was, was ik een keer op de kermis met mijn drie. P was er niet om de een of andere reden, ik was alleen met de kinderen. Ze waren nog klein - Leentje zal bijna drie zijn geweest, en de jongens dus zes en zeven. We liepen langs de vliegtuigjes, en daar wilden ze in. Je weet wel, zo'n draaimolen met 'armen', met daaraan karretjes. Er zit een hendel in, en als je die naar je toe trekt stijg je op.
Er kunnen maar twee kindjes in een karretje, en de jongetjes wilden samen. Ik parkeerde de ze in een helicopertje en nam met Leentje het wagentje daar achter - een olifantje (ja, ik kies het dan ook wel uit, he). We begonnen te draaien. De andere vliegtuigjes stegen op, een voor een. M trok verwachtingsvol aan de hendel. De arm waar we aan hingen maakte een sissend geluid en het olifantje stuiterde een stukje, maar steeg niet op. Ze probeerde het nog een keer. We gingen niet omhoog.

Ik was te zwaar.

'Mama', zei ze met vragende ogen. 'Mama, ikke ook viege? Wij ook viege?' 
Ik probeerde het nog een keer. 'Hij is stuk, liefje', zei ik.'Het olifantje is stuk. Deze doet het niet'. Ze liet zich niet afleiden. 'Ikke ook viege?'
Maar wij vlogen niet. Wij draaiden rond, langs de grond, tussen de op en neer gaande karretjes. Wachtende ouders die zich realiseerden wat er gebeurde deden, met het plaatsvervangende schaamrood op de kaken, alsof het heel normaal was dat wij keer op keer voorbij kwamen. 'Oh jemig, zie je dat', zag ik ze zeggen. 'Het zal je toch gebeuren'.
Het rondje duurde misschien vier minuten.Vier minuten die in mijn beleving vertraagden tot jaren, jaren waarin de jongens naar me zwaaiden en riepen  'Hee mam, waarom vliegen jullie niet? Kijk je moet aan het stuur trekken!' en ik wenste dat ik ter plaatse voor eeuwig onzichtbaar zou worden.
Toen het eindelijk stopte kocht ik twee nieuwe kaartjes en zette M nog een keer in een vliegtuigje, dit keer met Frank. Nee, niet in het olifantje, die is stuk, ga maar in het ruimteschip. 'Ofielantje TUK!' riep M verontwaardigd.
Het publiek dwarrelde weer weg, ging verder met hun bestaan, maakte plaats voor nieuwe ouders van andere kindjes, die helemaal niet wisten dat er zojuist weer iets uit mijn leven was geschrapt.

Vanaf toen ging ik nergens meer in. 'Dan word ik misselijk', zei ik tegen de kinderen.



Toen ik dik was, was het dagelijks leven een doorlopende poging mezelf te laten opgaan in mijn omgeving. Dat valt niet mee, als je twee keer zo groot bent als de gemiddelde persoon. Daar heb je een dagtaak aan. Het was een constant vermijden van situaties waarin mijn omvang ter sprake kwam of in de belangstelling zou kunnen staan. 'We organiseren een  sporttoernooi', zeiden ze op kantoor. 'Leuk!' zei ik dan. 'Ik maak wel foto's!'
'Mam, we hebben circus op school. De ouders mogen meedoen!' 'Mama voelt zich niet zo goed', zei ik dan, het visioen wegdrukkend van ik, klem zittend in een of andere hoepel. 'Maar ik kom wel kijken, hoor!'



Toen ik dik was, was ik ook al dol op stormen-met-onweer en dikke boeken en bedden met net verschoonde lakens. Ik was toen ook koppig en vergevingsgezind en spontaan en slim en klunzig. Ik was toen ook al een goede moeder, vriendin, zus.  Ik was net zo goed als nu....maar mijn leven niet. Hoe het was om dik te zijn? Het ZOOG, dat is hoe het was. Dik zijn zet je heel langzaam aan de rand van de samenleving - daar waar anderen een actief leven leiden terwijl jij kijkt. Daar waar koken en eten het enige is waar je nog echt aan mee kunt doen.


Tuurlijk, soms is het moeilijk om iedere dag te letten op je voeding.

Maar het is veel, VEEL makkelijker dan iedere dag in de spiegel te kijken en verdrietig te worden van wat je ziet.







Eerder gepost in januari 2014 op mijn vorige blog

Hallo 2016

Een nieuw jaar is een frisse start. Misschien is dit het moment voor een verandering in je leven. Meer bewegen, misschien. Gezonder eten, misschien. Of meer tijd voor jezelf maken. Of, je lichaam leren waarderen om wat het kan, in plaats van hoe het eruit ziet.

In alle gevallen: ik ben right here, als je dat nodig hebt. Met motivatie-maandagen, goede loopjes en slechte loopjes, en de no-nonsense versie van werken aan je doelen.

Gelukkig 2016, jij. Dit wordt jouw jaar.