Een van de kenmerken van hardlopen is dat het absolute eerlijkheid vraagt. Er is geen valsspelen in hardlopen. Er zij geen kantje af te lopen. Er is geen team, dat voor een keertje kan compenseren wat jij laat liggen. Er is alleen jij en je doorzettingsvermogen.
Hardlopen geeft je terug wat je erin stopt. Als je klaar staat in een startvak, je nummer opgespeld, een uur nagedacht over je kleding, ontbeten met zorvuldig vantevoren geplande toast waarvan je weet dat je maag er niet van overstuur raakt - dan weet je precies welke training je hebt gemist, wanneer je wat korter liep dan je eigenlijk had gepland, en of je genoeg gedaan hebt om aan te kunnen wat voor je ligt.
Rennen dwingt je om de waarheid onder ogen te zien. Over jouw aandeel in je success, en dus ook in je falen - en dat effect sijpelt door van je hardloopschoenen naar de rest van je leven.
Anyway. Ik mailde
de trainer dit weekend, in antwoord op zijn vraag of mijn wedstrijdplannen nog onveranderd waren omdat hij bezig was met mijn schema voor het volgende trainingsblok, dat ik een tandje terug moet nemen.
De realiteit is dat ik fysiek echt niet in staat ben om nu een halve marathon te lopen, en dat was wel wat we van plan waren. Maar waar ik jarenlang nooit iets mankeerde, werd ik dit half jaar geveld door ieder virusje dat zn hoofd om de hoek stak. Daarnaast veranderde ik van baan - een traject dat een veel grotere impact had op mijn trainings uren dan ik had voorzien. Tiny wel, die zei nog, 'als je aan drie keer lopen in de week toe gaat komen ben ik al heel tevreden', en zoals gewoonlijk dacht ik, 'ach welnee, hoe moeilijk kan het nou helemaal zijn' en kreeg hij vervolgens gelijk.
Je moet nou eenmaal niet jengelen om de resultaten die je niet kreeg vanwege het werk dat je niet deed. En dus moest ik toegeven dat de trainingen zoals die nu in mn schema stonden echt te zwaar voor me zijn. Dat ik niet genoeg heb kunnen investeren.
De volgende ochtend al had ik een herzien programma in mn mail. Drie keer per week in plaats van vier, zodat ik niet het gevoel heb dat ik faal als ik de vier niet haal, maar het een opsteker is als ik het
wel haal, want zo werkt mijn hoofd, en mijn coach weet dat. Wat minder lange loopjes, wat kortere tempo intervallen.
Daarmee heb ik mezelf binnen de kortste keren (om precies te zijn over zes weken aan het eind van dit blok) weer op niveau, want aan doorzettingsvermogen ontbreekt het me niet. En dan gaan we ervoor: op naar de Rotterdam Marathon in april 2017.
