Gisteren deed ik mijn duurloopje. Ik had 's ochtends om half negen al drie koppen sterke koffie naar binnen gewerkt in de hoop dat ik NaarHetToilet zou moeten, maar niks gebeurde. Om twee uur besloot ik eindelijk dan toch maar de deur uit te gaan NaarhetToilet geweest of niet, want hee, als je niet moet dan moet je niet he, en het om nou een beetje rond te hangen op een perfecte hardloopdag wachtend op je darmen, da's ook weer zo stom.
Ik was nog geen kilometer van huis of ik deed het bijna in mn broek.
Godzijdank was er een of ander voetbaltoernooi bij de lokale amateurvereniging. Ik sniekte naar binnen, vond de wc's en en deed mijn ding met uitzicht op de Jan Smit tribune.
Hee, je komt uit Volendam of je komt het niet.
Anyway. Wat ik me bedacht toen ik heel opgelucht weer naar buiten liep was, het gaat ook bijna NOOIT vanzelf, dat hele hardlopen. Er is altijd wel iets te overwinnen. Poep en gas (ja, dit geldt voor 95% van de lopers, en ook voor de 5% die liegt). Stress. Een muitende spier of pees ergens. Wind. Zware benen. Emmers regen op je harses. Rare mensen die met hun auto naast je blijven rijden en je de berm in duwen. Scheldende wielrenners. Enge grote honden. Schaafwonden van je bh..
En toch he. Toch loop je door. It takes a special kind of crazy.
Hardlopen - 13km - 7'34
Dit was weer een geweldige! (en zo herkenbare...) ;-) Ik ga er zo ook weer op uit...
BeantwoordenVerwijderenhahaha, geweldig zoals je het weer schrijft :-)
BeantwoordenVerwijderenInderdaad, er is altijd wel iets te overwinnen... Pijntje hier, pijntje daar. Maar altijd weer blij als ik toch ben gaan lopen. En het ging gister “bagger”...
BeantwoordenVerwijderen