Prachtige najaarsdag

en ook

zaterdag  | hardlopen | 3.36km | 6'55
vrijdag    | hardlopen | 5'13km | 6'14
woendag | wandelen | 7.67km

Ode aan de laatste renner - by Nike

Bos

Na het werk kwam P me halen voor mijn dinsdagtraining. We deden een rondje Bosbaan, en omdat we toen nog een half uurtje over hadden gingen we daarna het Amsterdamse Bos in. Een uurtje over de plassen springen, en genieten van de koele, windstille, vochtige herfstavond.

Foto's genomen door P, want die heeft daar alle tijd voor, aangezien ik nou eenmaal hardloop in het tempo waarin hij doorgaans boodschappen doet.

Je bent traag of je bent 't niet.



Zondag: Wandelen | 6,75 km
Maandag: Fietsen  | 27,7 km 
Dinsdag: Hardlopen | 8,2 km

Damloop by Night

 

Zaterdagavond rende ik de Damloop by Night. De Dam-tot-Dam zat er dit jaar niet in; ik had sowieso geen startnummer, maar ik had het ook nog niet aangedurfd met mijn herstellende voet. Ik wist niet eens dat er een 'by night' versie was, totdat ik van een loopmaatje een startbewijs aangeboden kreeg. 

Om een uur of zeven zijn Peter en ik in het Dam-tot-Dam park, nadat we een kwartiertje rondjes hebben gereden voor een parkeerplaats, want hij zegt altijd dat we hier het beste kunnen gaan staan, maar ik weet altijd zeker dat het best nog dichterbij kan, ook al resulteert dat keer op keer in 4 kilometer wandelen naar de start, maar dan maakt niet uit, want ik had hoe dan ook toch gelijk. 

Annnyway. Het schemert al, en het is prachtig weer.

In het park vinden we Tim en Silvia. Zij hebben mijn startnummer en shirt, want ik ren in Tim's plaats, omdat hij morgen de volle 16km al loopt en twee wedstrijden in 18 uur vind t ie wat veel.

Watje ;-)


Ik wil mn coole race shirt aan, dus ik kleed me midden op straat maar gewoon even om.

Dat houdt je huwelijk spannend, zullen we maar zeggen.


Dan lopen we met zijn vieren richting de Vermiljoenstraat. Nog even een stop bij de tenth circle of hell dixie  voor de zekerheid, en dan geven Silvia en ik onze spullen aan Tim en Peter en gaan naar ons startvak.

Kijk zie je me? Ik ben die in het oranje.
#slechtehumor

In het startvak duur het even voor we daadwerkelijk gaan. We spreken af dat we allebei onze eigen race gaan lopen, en elkaar weer zien bij de finish.  Dan horen we het startschot, honderd meter voor ons. We wensen elkaar succes en lopen mee als de menigte langzaam in beweging komt.



Km 1
Ik voel me goed, ik heb hier zin in, en zodra ik de mat over ga, druk ik runkeeper aan en sprint weg als een dolle.
Nou ja, voor mij doen dan he. Een dolle... gletsjer, bijvoorbeeld. Maar toch, VOOR MIJN DOEN GAAT HET SNEL, OKEE. 

Ik loop zo'n 5'35 per kilometer, en ik heb best nog wat gas over, maar ik word enorm opgehouden door andere lopers. Waar ik kan haal ik mensen in. Een paar straten na de start wordt de weg wat breder denk ik erover naar links te gaan en de menigte voor me een eindje voorbij te rennnen, maar dan moet ik een vluchtheuvel en een middenenberm over. Da's drie stoepranden, en gegarandeerd dar ik over eentje op m'n bek ga, want dat soort dingen kan ik.

Dat doen we dus maar niet.

Foto: Dam tot Damloop facebookpagina

Km 2
Wat een fantastisch parcours is dit.We draaien de zuiddijk op. Overal staan mensen, en overal zijn huizen en straten verlicht met lampjes, lantaarns, kaarsen voor de ramen, lampionnen. Op de hoek van de zuiddijk, vlak voor de de bocht nemen naar het water, staat een met neon verlichte volkswagen bus waar luide muziek uit komt. De rennende menigte juicht mee.

Foto: Dam tot Damloop facebookpagina

Km 3 
Oh mensen, wat een feest is dit. Wat een feest! Ik haal nog steeds zo nu en dan anderen in. Mijn enkel prikt venijnig, maar ik besluit er niet op te letten. Herstellen doen we morgen wel weer. Het parcours wisselt, van tussen smalle straatjes met kinkertjes tot bredere wegen met asfalt. Er staan spots onder bomen, waardoor iedere boomstam een andere kleur heeft. Hier en daar wordt de de grond opgelicht met lasershows die je het gevoel geven dat je over een sterenhemel loopt. Overal staan mensen. Waar muziek is, wordt langs de route gedanst. Ik laat me meeslepen in de sfeer, en de meters vliegen onder mijn voeten door.

foto: Dam tot Damloop facebook pagina

Km 4
Ik passeer een drankpost, maar die sla ik over. Ten eerste kan ik best 8 km zonder drinken, het is tenslotte niet warm. Ten tweede ben ik ineens woest misselijk. Dat was vanmiddag al, en toen vroeg ik me af of of ik stiekem zo zenuwachtig was voor een loopje van 8 km dat ik er misselijk voor moest worden, of dat ik een sliertje van het virusje meekreeg dat door ons huis ging deze week.
Ik weet het nog steeds niet echt. Maar ik weet wel dat als ik nu die mierzoete AA ga drinken, ik gegarandeerd over mijn nek ga.




Km 5
We zijn op het Zaaneiland nu. Niet dat ik de weg weet hier, maar ik passeer een DJ langs de weg die 'Welkom op het Zaan-eiland, wat de zon altijd schijnt!' door de straten laat galmen. Da's toch een soort van aanwijzing :-p

De misselijkheid-golf is nog niet helemaal weg, dus ik geef mezelf even om te wandelen. Als ik even niet meer zo heen en weer schudt is het vast weg.

Na vijftig meter ga ik weer lopen. Overal staan kinderen langs de route, die willen dat je ze high-give'd. Ze moedigen me aan als ik weer gang maak, en geven me mijn eigenste rock-ster momentje.

Km 6 
We gaan het eiland af over een grote brug. Aan de overkant van het water, op de oever, worden enorme lichtstralen de avondlucht in geprojecteerd. Het ziet er echt geweldig uit. De brug is een klimmetje, en ik merk dat ik onmiddelijk tempo verlies. Een paar lopers die ik net heb ingehaald komen me weer voorbij. Omhoog lopen gaat nooit mijn sterkste punt worden.

Foto: Dam tot Damloop facebookpagina

Km 7
Ik geniet met volle teugen. Mijn voet heb ik al kilometers lang niet meer gevoeld. Ik ben opgehouden met mensen inhalen. Zoals de coach later zou zeggen, 'dit soort lopen zijn nou eenmaal niet voor je pr'.
We gaan over de brug naar de Peperstraat. In het water naast de brug ie een meneer met van die jetstralen op zijn rug, die over het water vliegt. De brugleuningen zijn verlicht. Ik realiseer me dat dit loopje over tien minuutjes echt afgelopen is en ik vind het gewoon jammer. Ik wil best nog een rondje.

Km 8
Dit is het laatste stuk. Ik zeg mijn muziek uit om de omgeving goed te kunnen horen. Bij het bord met 'nog 500 meter' zet ik een eindsprintje in. Ondertussen tuur ik naar het publiek, om te kijken of ik Tim en Peter zie. En ja! Ik zie ze en ze zwaaien! Ik lach en zwaai terug en zet het dan op een lopen naar de finish.

Ik krijg een AA'tje, en een sultana, en een medaille. Meteen achter de hekken zie ik Silvia, die een goede dertig seconden eerder finishte. Peter en Tim komen eraan, en we klimmen door de heg om weer bij elkaar te komen en naar het station te wandelen. Silvia en ik raken niet uitgepraat. Wat een ontzettend geweldige loop was dit!




Bij hun hotel nemen we afscheid. Peter en ik moeten nog een eindje lopen naar onze auto. In het licht van de winkelstraat maak ik een selfie, voor de kinderen ('wel appen he, als je bent gefinished!').

Ik blijk gefinished in een voor mijn doen prima 55'52, net achter het midden van het totale startveld.

 

Ik ben blij. Na best een paar weken aanmodderen had ik dit gewoon even nodig. Op naar de Amsterdam halve! 

Back on track

Gisteren: 6.75km | 7'06
Vandaag: 5.28km | 7.00

10 Leugens die hardlopers zichzelf vertellen

1. Oh! Ik zie de kerktoren! Nou, wat je kan zien kan nooit heel ver meer zijn.


2. Ik ga niet nu. Ik ga vanavond. Nee echt, dat het dan regent of donker is maakt helemaal niet uit, ik ga echt vanavond.


3. Het is maar een 5k race. Hoe zeer kan dat nou helemaal doen?


4. Dit is geen vreetbui, ik heb de koolhydraten in deze roze koek nodig voor mijn training van morgen.


5. Het kan me helemaal niks schelen dat iedereen harder loopt dan ik.


6. Deze zelf aangelengde sportdrank die al een uur heen en weer schudt in de zon in een plastic flesje op mijn zweterige lijf is toch nog best wel goed te drinken.


7. Die bui die daar in de lucht hangt gaat vast over waaien, met deze wind.


8. Het is absoluut noodzakelijk dat ik dit onzettende leuke transparante wijdvallende zalmroze capuchonshirtje koop. Zonder ontzettend leuk transparant wijdvallend zalmroze capuchonshirtje heeft verder trainen gewoon geen enkele zin meer.


9. Ik moet nog 8 kilometer, maar 8 kilometer is feitelijk twee keer vier kilometer, en vier kilometer stelt  eigenlijk niks voor, dat is minder dan een half uur rennen, dus eigenlijk ben ik er al bijna. Whiiieeee!


10. Ik stink helemaal niet zo erg. Ik kan zo best nog even naar de supermarkt voor ik ga douchen.

Smooooooth

Sinds een jaar of zo drink ik een smoothie als ontbijt. Dat kan ik iedereeen aanraden; de zeldzame keren dat ik oversla, mis ik de vitamine-stoot van mijn ochtend echt.

Papaya, sinaasappelsap, banaan, amandelmelk, lijnzaad

Mijn recept is altijd hetzelfde:

• Een vloeistof (in mijn geval 250 ml vanillemelk of amandelmelk)
• Iets om het cremig te maken (een beetje yoghurt, 1/2 banaan, 1/2 courgette, havermoutvlokken, of 1/2 avocado)
• Een groente (flinke hand spinazie, andijvie, paksoi of een groene koolsoort)
• fruit voor de smaak (alles kan: aardbeien, frambozen, bosbessen, meloen, appel, peer, mango, perziken, pruimen, echt alles)

Soja-vanillemelk, bramen, andijvie, banaan.

Het is een fris begin van de dag; je wordt er wakker en vitaal en scherp van, nou ja, misschien is dat laatste vooral door de begeleidende twee koppen koffie. En, het houdt me vol tot de lunch.

Vanillemelk, aardbeien, spinazie, banaan

Dat is mooi. Want hongerige mensen vermoorden hun collega's veel vaker dan niet-hongerige mensen.

Perzik, amandelmelk, boerenkool, havermoutlvlokken

True story.

Zondag-duurloopdag

hardlopen | 10,5 km | 7'09

Dipje

Een dipje, had ik. Vorige week rende ik best ok. Niet ideaal, maar best ok. En toen was het kermis in ons dorp, een feest waar iedereen zich vier dagen volledig in onderdompelt. Ik niet overigens, maar de kinderen wel, en tussen oliebollen, gewonnen knuffels en lange wandelingen langs het reuzenrad en de achtbaan kwam er van hardlopen niets terecht.

Ik sloeg mijn zondagduurloop dus over. Ik denk dat me dat, in de twee jaar die ik ren met Tiny, misschien maar drie keer is gebeurd, en het zat met niet lekker. Maar ik deed verstandig; overslaan is overslaan. Een schema is een balans tussen inspanning en rust, en beiden zijn even belangrijk. Als je een geplande training op een later moment gaat inhalen komt je hersteltijd in het gedrang en werk je jezelf de rest van de week eigenlijk vooral tegen. Een training gemist is dus een training gemist - je hebt je kans gehad. Achter je laten en op naar de volgende.

Zie je wel coach? Ik let heus wel op, hoor.

Anyway. Dinsdag was mijn volgende loopje en ik had me erop verheugd. Ik was helemaal uitgerust tenslotte en het was een prachtige dag en ik hoefde maar 50 minuutjes, maar misschien ging ik wel veel langer, ik zou wel zien waar het eindigde en het eindigde dus na 4 km janken in de berm.

Met de pijn in mn voet from hell en een deuk in mn ego.


En dan weet ik niet goed of ik moet bloggen, he. Dit blog is bedoeld als motivatie, niet als Fransie-klaagmuur. Hier moet het leuk zijn om te lezen over sporten, zodat je denkt, 'joh, ik kan niet wachten tot ik ook ga', in plaats van 'waarom zou je jezelf dat in vredesnaam aandoen'. Dus toen hield ik maar even mijn mond vingers.


Gisteravond stond er een uur op het programma. Na anderhalve kilometer stond ik stil. Pijn in mijn voet, en zo aan het eind van de dag gewoon geen zin meer om door te zetten. Doorzettingsvermogen helemaal op. Er is geen bal aan, aan lopen, als iedere stap een vervelend gevoel is.

Ik mailde de coach. Binnen de kortst keren zat er een peptalk in mijn inbox. Ik rechtte mijn rug, stopte met zeiken, ging vroeg naar bed en zette de wekker op 05:50.

Vanochtend om kwart over zes stond ik buiten. Het was donker en koel. De koude lucht van vroege laatste nazomerochtend prikte in mijn longen. Ik zette mijn muziek aan en rende de straat uit. Bij de bakker brandde al licht. Een zweem van vanille en suiker hing in de lucht.

Ik liep het dorp uit. Mijn voet zeurde een beetje, maar dat ging over. Om me heen waren alleen nog weilanden. Mijn haar werd vochtig van de mist, mijn adem blies rookwolkjes. Achter me kwam de zon op boven het IJsselmeer - een belofte nog slechts, een gouden randje van een aankomende warme dag.  Aan de heldere hemel stond Venus, als een extreem heldere ster naast de maan.

Na acht kilometer kwam ik thuis.

En toen was alles weer goed met mijn stukje van de wereld.

Regen

Hardlopen | 50' D1 | 7km  | 7'14

'Ja maar word je dan niet breed als je zoveel sport?'

Nee.


Hardlopen | 45' D1 | 7'10

Steun

'Ik ga nu rijden', app ik hem, en terwijl ik op de fiets stap zie ik de eerste druppels vallen.

Onderweg breekt het noodweer los. Tot op de draad doorweekt, binnen een minuut of wat. Het water stroomt van mijn helm, in een straaltje langs mijn gezicht. Mijn rug zit vol bagger, van mijn achterwiel. Ik had beloofd om hem een berichtje te sturen als ik een kwartier van huis zou zijn, maar besluit om dat niet te doen, want dan moet mijn iphone uit mijn zak. Ik ben allang blij als die het overleeft.

Er klinkt een raar, zoemend geluid boven mijn hoofd. Ik kijk even op - geen vliegtuig te zien. Het is statische electriciteit, zingend over de hoogspanningskabels in het weiland. De regen klettert op mijn rug. Ineens een bliksemschicht in de ook-weer-niet-niet-zo-heel-verte, en dan knetterende donder.


Ik buig me dieper over mijn stuur, schakel naar mijn zwaarste versnelling en trap zo hard ik kan. Gelukkig is het niet koud. Van regen smelt je niet.

Ineens hoor ik getoeter. Wat? Het zal toch niet....? Ik kijk naar de N247, maar zie geen bekende auto. Nah. Dat kan niet. Focus, Francine. Over ruim een een half uur ben je thuis.

Dan hoor ik het weer. Een erg bekend claxongeluid. Hij slaat linksaf, zodra hij zeker weet dat ik hem heb gezien.

Ik stop naast de auto. 'Hee', zegt hij. 'Ik dacht, ik ga je zoeken'.
Hij tovert een regenjack tevoorschijn, en een droog shirt en een handdoek. 'Je moet wat eten', zegt hij, en terwijl hij een sultana in mn handen drukt droogt hij mijn gezicht en mijn benen af. 'Weet je zeker dat je verder wilt?'

Ik weet het zeker. Ik hoef nog maar 10km of zo, en in de verte wordt het iets lichter.

'Ok dan', zegt hij, enigszins bezorgd.

Als ik druipend de keuken binnenloop staat het eten op tafel.


Dit soort steun. Daardoor kan het allemaal.