Dipje

Een dipje, had ik. Vorige week rende ik best ok. Niet ideaal, maar best ok. En toen was het kermis in ons dorp, een feest waar iedereen zich vier dagen volledig in onderdompelt. Ik niet overigens, maar de kinderen wel, en tussen oliebollen, gewonnen knuffels en lange wandelingen langs het reuzenrad en de achtbaan kwam er van hardlopen niets terecht.

Ik sloeg mijn zondagduurloop dus over. Ik denk dat me dat, in de twee jaar die ik ren met Tiny, misschien maar drie keer is gebeurd, en het zat met niet lekker. Maar ik deed verstandig; overslaan is overslaan. Een schema is een balans tussen inspanning en rust, en beiden zijn even belangrijk. Als je een geplande training op een later moment gaat inhalen komt je hersteltijd in het gedrang en werk je jezelf de rest van de week eigenlijk vooral tegen. Een training gemist is dus een training gemist - je hebt je kans gehad. Achter je laten en op naar de volgende.

Zie je wel coach? Ik let heus wel op, hoor.

Anyway. Dinsdag was mijn volgende loopje en ik had me erop verheugd. Ik was helemaal uitgerust tenslotte en het was een prachtige dag en ik hoefde maar 50 minuutjes, maar misschien ging ik wel veel langer, ik zou wel zien waar het eindigde en het eindigde dus na 4 km janken in de berm.

Met de pijn in mn voet from hell en een deuk in mn ego.


En dan weet ik niet goed of ik moet bloggen, he. Dit blog is bedoeld als motivatie, niet als Fransie-klaagmuur. Hier moet het leuk zijn om te lezen over sporten, zodat je denkt, 'joh, ik kan niet wachten tot ik ook ga', in plaats van 'waarom zou je jezelf dat in vredesnaam aandoen'. Dus toen hield ik maar even mijn mond vingers.


Gisteravond stond er een uur op het programma. Na anderhalve kilometer stond ik stil. Pijn in mijn voet, en zo aan het eind van de dag gewoon geen zin meer om door te zetten. Doorzettingsvermogen helemaal op. Er is geen bal aan, aan lopen, als iedere stap een vervelend gevoel is.

Ik mailde de coach. Binnen de kortst keren zat er een peptalk in mijn inbox. Ik rechtte mijn rug, stopte met zeiken, ging vroeg naar bed en zette de wekker op 05:50.

Vanochtend om kwart over zes stond ik buiten. Het was donker en koel. De koude lucht van vroege laatste nazomerochtend prikte in mijn longen. Ik zette mijn muziek aan en rende de straat uit. Bij de bakker brandde al licht. Een zweem van vanille en suiker hing in de lucht.

Ik liep het dorp uit. Mijn voet zeurde een beetje, maar dat ging over. Om me heen waren alleen nog weilanden. Mijn haar werd vochtig van de mist, mijn adem blies rookwolkjes. Achter me kwam de zon op boven het IJsselmeer - een belofte nog slechts, een gouden randje van een aankomende warme dag.  Aan de heldere hemel stond Venus, als een extreem heldere ster naast de maan.

Na acht kilometer kwam ik thuis.

En toen was alles weer goed met mijn stukje van de wereld.