Steun

'Ik ga nu rijden', app ik hem, en terwijl ik op de fiets stap zie ik de eerste druppels vallen.

Onderweg breekt het noodweer los. Tot op de draad doorweekt, binnen een minuut of wat. Het water stroomt van mijn helm, in een straaltje langs mijn gezicht. Mijn rug zit vol bagger, van mijn achterwiel. Ik had beloofd om hem een berichtje te sturen als ik een kwartier van huis zou zijn, maar besluit om dat niet te doen, want dan moet mijn iphone uit mijn zak. Ik ben allang blij als die het overleeft.

Er klinkt een raar, zoemend geluid boven mijn hoofd. Ik kijk even op - geen vliegtuig te zien. Het is statische electriciteit, zingend over de hoogspanningskabels in het weiland. De regen klettert op mijn rug. Ineens een bliksemschicht in de ook-weer-niet-niet-zo-heel-verte, en dan knetterende donder.


Ik buig me dieper over mijn stuur, schakel naar mijn zwaarste versnelling en trap zo hard ik kan. Gelukkig is het niet koud. Van regen smelt je niet.

Ineens hoor ik getoeter. Wat? Het zal toch niet....? Ik kijk naar de N247, maar zie geen bekende auto. Nah. Dat kan niet. Focus, Francine. Over ruim een een half uur ben je thuis.

Dan hoor ik het weer. Een erg bekend claxongeluid. Hij slaat linksaf, zodra hij zeker weet dat ik hem heb gezien.

Ik stop naast de auto. 'Hee', zegt hij. 'Ik dacht, ik ga je zoeken'.
Hij tovert een regenjack tevoorschijn, en een droog shirt en een handdoek. 'Je moet wat eten', zegt hij, en terwijl hij een sultana in mn handen drukt droogt hij mijn gezicht en mijn benen af. 'Weet je zeker dat je verder wilt?'

Ik weet het zeker. Ik hoef nog maar 10km of zo, en in de verte wordt het iets lichter.

'Ok dan', zegt hij, enigszins bezorgd.

Als ik druipend de keuken binnenloop staat het eten op tafel.


Dit soort steun. Daardoor kan het allemaal.