Damloop by Night

 

Zaterdagavond rende ik de Damloop by Night. De Dam-tot-Dam zat er dit jaar niet in; ik had sowieso geen startnummer, maar ik had het ook nog niet aangedurfd met mijn herstellende voet. Ik wist niet eens dat er een 'by night' versie was, totdat ik van een loopmaatje een startbewijs aangeboden kreeg. 

Om een uur of zeven zijn Peter en ik in het Dam-tot-Dam park, nadat we een kwartiertje rondjes hebben gereden voor een parkeerplaats, want hij zegt altijd dat we hier het beste kunnen gaan staan, maar ik weet altijd zeker dat het best nog dichterbij kan, ook al resulteert dat keer op keer in 4 kilometer wandelen naar de start, maar dan maakt niet uit, want ik had hoe dan ook toch gelijk. 

Annnyway. Het schemert al, en het is prachtig weer.

In het park vinden we Tim en Silvia. Zij hebben mijn startnummer en shirt, want ik ren in Tim's plaats, omdat hij morgen de volle 16km al loopt en twee wedstrijden in 18 uur vind t ie wat veel.

Watje ;-)


Ik wil mn coole race shirt aan, dus ik kleed me midden op straat maar gewoon even om.

Dat houdt je huwelijk spannend, zullen we maar zeggen.


Dan lopen we met zijn vieren richting de Vermiljoenstraat. Nog even een stop bij de tenth circle of hell dixie  voor de zekerheid, en dan geven Silvia en ik onze spullen aan Tim en Peter en gaan naar ons startvak.

Kijk zie je me? Ik ben die in het oranje.
#slechtehumor

In het startvak duur het even voor we daadwerkelijk gaan. We spreken af dat we allebei onze eigen race gaan lopen, en elkaar weer zien bij de finish.  Dan horen we het startschot, honderd meter voor ons. We wensen elkaar succes en lopen mee als de menigte langzaam in beweging komt.



Km 1
Ik voel me goed, ik heb hier zin in, en zodra ik de mat over ga, druk ik runkeeper aan en sprint weg als een dolle.
Nou ja, voor mij doen dan he. Een dolle... gletsjer, bijvoorbeeld. Maar toch, VOOR MIJN DOEN GAAT HET SNEL, OKEE. 

Ik loop zo'n 5'35 per kilometer, en ik heb best nog wat gas over, maar ik word enorm opgehouden door andere lopers. Waar ik kan haal ik mensen in. Een paar straten na de start wordt de weg wat breder denk ik erover naar links te gaan en de menigte voor me een eindje voorbij te rennnen, maar dan moet ik een vluchtheuvel en een middenenberm over. Da's drie stoepranden, en gegarandeerd dar ik over eentje op m'n bek ga, want dat soort dingen kan ik.

Dat doen we dus maar niet.

Foto: Dam tot Damloop facebookpagina

Km 2
Wat een fantastisch parcours is dit.We draaien de zuiddijk op. Overal staan mensen, en overal zijn huizen en straten verlicht met lampjes, lantaarns, kaarsen voor de ramen, lampionnen. Op de hoek van de zuiddijk, vlak voor de de bocht nemen naar het water, staat een met neon verlichte volkswagen bus waar luide muziek uit komt. De rennende menigte juicht mee.

Foto: Dam tot Damloop facebookpagina

Km 3 
Oh mensen, wat een feest is dit. Wat een feest! Ik haal nog steeds zo nu en dan anderen in. Mijn enkel prikt venijnig, maar ik besluit er niet op te letten. Herstellen doen we morgen wel weer. Het parcours wisselt, van tussen smalle straatjes met kinkertjes tot bredere wegen met asfalt. Er staan spots onder bomen, waardoor iedere boomstam een andere kleur heeft. Hier en daar wordt de de grond opgelicht met lasershows die je het gevoel geven dat je over een sterenhemel loopt. Overal staan mensen. Waar muziek is, wordt langs de route gedanst. Ik laat me meeslepen in de sfeer, en de meters vliegen onder mijn voeten door.

foto: Dam tot Damloop facebook pagina

Km 4
Ik passeer een drankpost, maar die sla ik over. Ten eerste kan ik best 8 km zonder drinken, het is tenslotte niet warm. Ten tweede ben ik ineens woest misselijk. Dat was vanmiddag al, en toen vroeg ik me af of of ik stiekem zo zenuwachtig was voor een loopje van 8 km dat ik er misselijk voor moest worden, of dat ik een sliertje van het virusje meekreeg dat door ons huis ging deze week.
Ik weet het nog steeds niet echt. Maar ik weet wel dat als ik nu die mierzoete AA ga drinken, ik gegarandeerd over mijn nek ga.




Km 5
We zijn op het Zaaneiland nu. Niet dat ik de weg weet hier, maar ik passeer een DJ langs de weg die 'Welkom op het Zaan-eiland, wat de zon altijd schijnt!' door de straten laat galmen. Da's toch een soort van aanwijzing :-p

De misselijkheid-golf is nog niet helemaal weg, dus ik geef mezelf even om te wandelen. Als ik even niet meer zo heen en weer schudt is het vast weg.

Na vijftig meter ga ik weer lopen. Overal staan kinderen langs de route, die willen dat je ze high-give'd. Ze moedigen me aan als ik weer gang maak, en geven me mijn eigenste rock-ster momentje.

Km 6 
We gaan het eiland af over een grote brug. Aan de overkant van het water, op de oever, worden enorme lichtstralen de avondlucht in geprojecteerd. Het ziet er echt geweldig uit. De brug is een klimmetje, en ik merk dat ik onmiddelijk tempo verlies. Een paar lopers die ik net heb ingehaald komen me weer voorbij. Omhoog lopen gaat nooit mijn sterkste punt worden.

Foto: Dam tot Damloop facebookpagina

Km 7
Ik geniet met volle teugen. Mijn voet heb ik al kilometers lang niet meer gevoeld. Ik ben opgehouden met mensen inhalen. Zoals de coach later zou zeggen, 'dit soort lopen zijn nou eenmaal niet voor je pr'.
We gaan over de brug naar de Peperstraat. In het water naast de brug ie een meneer met van die jetstralen op zijn rug, die over het water vliegt. De brugleuningen zijn verlicht. Ik realiseer me dat dit loopje over tien minuutjes echt afgelopen is en ik vind het gewoon jammer. Ik wil best nog een rondje.

Km 8
Dit is het laatste stuk. Ik zeg mijn muziek uit om de omgeving goed te kunnen horen. Bij het bord met 'nog 500 meter' zet ik een eindsprintje in. Ondertussen tuur ik naar het publiek, om te kijken of ik Tim en Peter zie. En ja! Ik zie ze en ze zwaaien! Ik lach en zwaai terug en zet het dan op een lopen naar de finish.

Ik krijg een AA'tje, en een sultana, en een medaille. Meteen achter de hekken zie ik Silvia, die een goede dertig seconden eerder finishte. Peter en Tim komen eraan, en we klimmen door de heg om weer bij elkaar te komen en naar het station te wandelen. Silvia en ik raken niet uitgepraat. Wat een ontzettend geweldige loop was dit!




Bij hun hotel nemen we afscheid. Peter en ik moeten nog een eindje lopen naar onze auto. In het licht van de winkelstraat maak ik een selfie, voor de kinderen ('wel appen he, als je bent gefinished!').

Ik blijk gefinished in een voor mijn doen prima 55'52, net achter het midden van het totale startveld.

 

Ik ben blij. Na best een paar weken aanmodderen had ik dit gewoon even nodig. Op naar de Amsterdam halve!