Ik sta in de supermarkt, mijn boodshappen in te laden. Achter me staan nog twee klanten met volle karren en daar achter staat een van mijn tantes. Ik zie haar niet heel vaak, ook al woont ze in hetzelfde dorp.
'Haaai Francine!', roept ze. Ik draai me om, zie haar dan pas en zwaai vrolijk. 'Haaaaai!'
'Gaat het goed met je?' vraagt ze aan me, luid, want er staan tenslotte wat mensen tussen ons. 'Ja hoor!' antwoord ik, mijn tas volstouwend met amandelmelk en andijvie voor mijn smoothie van morgenochtend.
'Je bent anders wel weer aangekomen!' roept ze.
De ene mevrouw tussen haar en mij hoort het niet, de andere wel, en ze knipoogt naar me, een 'ach, oude mensen...' gebaar.
Maar het helpt niet. Het bloed stijgt naar mijn wangen en de tranen prikken al.
'Sport je nog wel?' informeert ze, terwijl ze dichter naar me toeschuift. 'Ja hoor', antwoord ik, vijf keer in de week. mar zo dun als voor de marathon ben ik nou eenmaal niet meer'. Maar ik moet gaan tante O., de kinderen zijn thuis en wachten op hun avondeten, doe je de groetjes aan allemaal, ja, ik ook, ja, daag.
En ik maak me uit de voeten.
Ze heeft natuurlijk gewoon gelijk. Ik blogde er al eens over. Ik sport weliswaar nog steeds vier of vijf keer in de week, maar ik leef niet meer op een constant calorieen-deficient. En, ook al sport ik veel, ik ren nog maar een factie van het pre-marathon traingssschema. En, ik eet soms gewoon meer dan ik nodig heb.
Ok, en ik draag een truitje met streepjes in de breedte dat acuur de vuilnisbak in gaat, want zo ben ik dan ook wel weer.
:(
Aan de ene kant doe ik heel er mijn best om mijn lichaam te waarderen voor wat het kan. Ik ben echt sterk. Ik ben zelden ziek. Ik heb een herstellend vermogen waar je u tegen zegt. Mijn spieren zijn in staat iedere dag flink belast te worden, zonder daar veel hinder van te ondervinden. Spierpijn heb ik bijna nooit. Ik kan rennen, ik kan fietsen, ik plank menigeen eruit. Over twee weken loop ik de Amsterdam Halve, en de plannen voor weer een hele, in 2017, broeien in mijn hoofd.
Aan de andere kant mis ik hoe het eruit zag. Hoe licht ik me voelde. Hoe cool het was om in maat 38 te passen. Ik mis dat, want ik was er trots op, maar ik mis het ook weer niet genoeg om er honger voor te gaan lijden.
Van honger word je zo chagerijnig.
En speaking of chagerijnig, wat geeft mensen toch het idee dat ze zomaar ten allen tijde opmerkingen mogen maken over mijn figuur? Toen ik zo mager was, want het was niet meer slank, het was echt best wel mager, kreeg ik opmerkingen over dat ik 'doorsloeg', dat ik 'nu echt te ver ging', dat ik 'er ziek uit zag'. For the record, ik was niet ziek. Ik was afgetraind.
Nu ik wat zwaarder ben, is het weer niet goed. Wat doet het ertoe? Wat kan dat andere mensen eigenlijk schelen? En bovendien, wiens zaak is dat, behalve de mijne?
Ik zeg toch ook niet: 'Heeeee, tante O.! Wat leuk dat ik je weer eens tegenkom! Gaat het goed met je? Want je hebt er wel heel veel rimpels bij gekregen zeg sinds vorige keer'.
F-ck dat soort gedrag.
Fuck dat soort gedrag inderdaad! Anderen willen altijd ergens over zeuren: het is nooit goed! Enige remedie is: ene oor in, andere oor direct weer uit! En een rondje rennen! Ik heb alleen maar respect voor de weg die je hebt afgelegd en je doorzettingsvermogen!
BeantwoordenVerwijderenTake care!
Tijd voor een tegel: 'What Susie says of Sally, says more of Susie than of Sally'. Dus vis dat shirt nou maar weer uit de vuilnisbak want je ziet er geweldig uit en bent sterker dan ooit.
BeantwoordenVerwijderenWat ongelooflijk onnadenkend, onvriendelijk en onbeschoft van je tante.
BeantwoordenVerwijderenOh wat rot voor je zeg :-(
BeantwoordenVerwijderenOok dit nare gevoel trekt weer weg, en de lovende (en oh zo terechte woorden) die je hierboven over jezelf noemt zul je dan ook weer gaan voelen.
En als je je tante de volgende keer voorbij rent, steek dan vooral lekker je middelvinger op (als ze het niet ziet..)
Getver,akelige opmerking van tante-lief.
BeantwoordenVerwijderenInderdaad: het ene oor in en direct-onmiddellijk-meteen het andere weer uit! :-)
Je bent nog steeds mijn held hoor :-) Je bent al zo allemachtig ver gekomen, hebt al zó veel gepresteerd, reuze knap ben je!! Ongeacht wat je weegt :-)
Helemaal eens met Pimpelmees! Het is nooit goed ook: je bent blijkbaar of te mager, of niet meer te mager. En er moet altijd wat van gezegd worden door iemand. Laat tante maar lullen! Hopelijk voel jij je verder gewoon goed met je lijf, wat op dit moment niet helemaal doet wat ie volgens jou zou moeten doen, gezien je blessure. Dat komt wel weer goed maar kost een beetje meer tijd en geduld dan je misschien zou willen. Kop op, je bent gezond en dat is ook heel erg veel waard. Zo niet meer...
BeantwoordenVerwijderenOja Francine, ik kan me je tranen-prikken zo voorstellen... gatver! Maareh... toppertje.... schijt aan tantes en de rest van de wereld!
BeantwoordenVerwijderenIk probeer mezeldf en anderen altijd voor te houden dat het meestal jaloezie is maar ik kan me je gevoel helemaal voorstellen. Ik had zo'n tante die altijd als eerste iets over je uiterlijk (in mijn geval gewicht...) zei. Vreselijk!!! Maar jij mag je nooit klein laten krijgen door dat soort opmerkingen. Jij....of all people. Held!
BeantwoordenVerwijderenJe weet zelf wel beter en toch doet het pijn. Probeer je het maar niet aan te trekken. Ik loop sinds kort weer na een zeer hardnekkige blessure en krijg dan te horen: is niet goed hoor om de dag lopen. En je valt nu wel te snel af hoor. En meer van dat soort domme opmerkingen. Maar ik kan zeker nog wel 15 kilo missen en zolang ik lekker loop zonder pijntjes trek ik mijn eigen plan. Oh ja en ik blijf afvallen.
BeantwoordenVerwijderenHoe lomp kan je zijn ...
BeantwoordenVerwijderenInderdaad, het zegt vooral iets over je tante. Ga niet in de verdediging of zelf kijken naar hoe je eruit ziet. Want daar gaat dit niet over. En daar is ook niets mis mee. Zo'n opmerking, zo'n ongelooflijke botte en onbeschofte opmerking. Die hoort niemand te maken. Nooit.