Motivatie Maandag

Zonsopgang

De wekker ging om kwart voor zes. Maar ik was al wakker, want het was eigenlijk veel te warm om te slapen.

Ik schoot in mn kleren en stond om even over zes buiten. Toen was het al twintig graden.

Om kwart voor zeven was ik hier, in de haven van Edam:

En om zeven uur was ik hier, en werd het definitief dag.

En ik liep daar, helemaal in mn eentje, en in mn oren zong Tim McGraw 'Live like you were dying'. En ik was gewoon zo blij dat de tranen in mn ogen stonden.

Armbandje: Bianca

Dat is deze:

Anoniem17 augustus 2016 06:56

Bij zulke mooie reacties of zulke geweldige resultaten die jij hebt weten te laten zien door jouw doorzettingsvermogen en discipline en jouw grote doel de marathon, daar vind ik mijn resultaten en ervaringen bij in het niet vallen. Maar door te beginnen met hardlopen met een groep heb ik elke keer grenzen verlegd en dan vooral niet alleen op conditioneel gebied, dat had ik nooit verwacht en nog steeds ben ik grenzen aan het verleggen en blijf ik me verwonderen dat ik door het hardlopen dingen doe die ik eerder niet durfde. Groetjes van Bianca

BeantwoordenVerwijderen

Bianca, stuur je me je adresgegevens? francine@stukjebijbeetje.com. En -  hou op hoor, over dat jouw resultaten en ervarigen in het niet vallen.

Het maakt niet uit of je kort loopt, of lang. Of je ver loopt, of een rondje door je buurt. Of je snel loopt, of langzaam. Iedere loper is een echte loper, en iedereen die de de moeite neemt om 's ochtend vroeg of 's avonds laat of in het midden van een drukke dag in de regen of in de zon of met tegenwind de deur uit te gaan om iets te doen dat ze gister nog niet kon, is een WINNAAR.

Duo

Zaterdag zou ik de Duomarathon in Putten lopen, maar door omstandigheden kon ik er helaas niet bij zijn. Maar, ik had er wel voor getraind, en de afstand stond in mijn schema. Daarom bood Peter aan met me te gaan - dezelfde afstand, iets meer zelfs, maar dan gewoon hier, op onze eigen fietspaden.

Het idee van een duomarathon is dat eentje fietst, eentje loopt, en dat je zo vaak mag wisselen als je wilt, maar dat je samen moet finishen. Wij deelden hem in in 5-5-5-5-4-4.

28 kilometer, in totaal, in de stromende regen. We liepen hem in 6'45 gemiddeld. Dat kwam dan wel voornamelijk omdat Peter zo hard loopt, maar toch.

Ik voelde me best bikkelig :)




Hardlopen - 14km 
Fietsen - 14 km

Motivatie Maandag

Eetpatroon

Ik ben er nog lang niet. Echt niet. Ik zondig nog veel te vaak, en heb nog steeds wel eens de neiging rotzooi te eten in tijden van stress. Maar, als ik mn eetpatroon zo op een rijtje zie: ik zorg goed voor mezelf.

En dat is mooi, want als je goed voor jezelf zorgt, heb je anderen meer te bieden.



(Btw, ik post mn maaltijden - nou ja, degenen die de moeite van het posten waard zijn dan he - op instagram.)

She believed she could, so she did.

Omdat het feit dat je iets nog nooit gedaan hebt niet betekent dat je het niet kunt. Integendeel zelfs: je hebt het nog nooit gedaan, dus het bewijs dat je het niet kunt is nog nooit geleverd :). Ik ben bezig met een nieuw soort van avontuur, en ik herinner mezelf hier doorlopend aan.


Omdat ik weer begonnen ben met marathon training, en dit keer ga ik het beter doen. 

Omdat ik vertrouw op het proces, en weet dat ik in staat ben tot waar ik besluit dat ik toe in staat ben.


Omdat armbandjes leuk zijn ☺.




Daarom kocht ik dit:

En ook eentje voor jou. Laat je naam achter, dan loot ik volgende week dinsdag iemand☺

Motivatie Maandag

Zondag Duurloopdag

14 kilometer vandaag, en het was lang geleden dat ik zo lekker liep. En wat lig je heerlijk dan daarna, op de bank, gedouched en loom na de endorfine-rush.

Er is geen betere rust dan verdiende rust.

Rennen in de regen

Op Pinterest:

 

In het echt:

Hard gewerkt

Dinsdag is bikkeldag. Intervaltraining: 60 minuten D2, met daarin 6 x 3 minuten D3. Ikkon de D3's prima aan, maar was nog niet ssterk genoeg om daartussen helemaal in D2 te blijven. Maar dat komt wel weer :)

Motivatie Maandag: wat je leert van sporten

.... en waarom iedereen een goede coach in zijn leven zou moeten hebben (Dank je wel, Tiny Raijmakers, voor alles wat je doet voor mij en heel veel anderen).

Als ik toen niet een andere weg was ingeslagen...

... had er nog steeds altijd wel een kommetje met chocoladerozijntjes of pindarotjes of M&M's op tafel gestaan, 'voor de gezelligheid'. Oh, ik mis M&M's.


... had ik nooit geweten waartoe ik, mentaal en fysiek, in staat was.


... had ik nooit geleerd hoe het is om jezelf te wijden aan een lange termijn doel, en was de discipline die je jezelf daarbij aanleert nooit doorgesijpeld in vrijwel alle andere aspecten van mijn leven.


... was ik nu waarschijnlijk langzaamaan richting de 145kg gegaan.



...zou ik in een vliegtuig nu waarschijnlijk een verlengstuk voor mijn gordel moeten vragen, of, afhankelijk van de luchtvaarmaatschappij, moeten betalen voor een tweede stoel.


... had ik nooit gevoeld hoe leuk het is om gewoon de kleren te kopen die je mooi vindt, in een willekeurige winkel.


...was ik warschijnlijk nooit van baan veranderd. Omdat ik niet overtuigd was van mijn eigen capaciteiten, omdat ikniet gewend was buiten mijn comfortzone te treden, en omdat mensen met morbide obesitas sowieso minder kans hebben om aangenomen te worden. Het straalt nou eenmaal geen doorzettingsvermogen en self-contol uit.


... had ik nog steeds volgehouden dat ik 'gewoon kerngezond was', diep van binnen heus wel wetend dat dat niet meer lang zo zou blijven.


... had ik nu waarschijnlijk een vroeg stadium van diabetes.


...was ik dus waarschijnlijk niet heel oud geworden.


... had ik nog steeds triomfantelijk 'beauty comes in all shapes and sizes' en 'echte vrouwen hebben rondingen' plaatjes geliked, en deed ik dan net alsof er niet een verschil was tussen rondingen en dikke lagen vet.

...had ik nooit geweten hoe eng, en hoe ongelofelijk bevrijdend, het is om je grenzen te verleggen.


...waren er waarschijnlijk dagen geweest dat ik niet meer dan 500 stappen zetten (van huis naar auto, van auto naar bureaustoel, en weer terug, en dan nog af en toe naar de printer, de wc of de keuken). En ik had me helemaal niet gerealiseerd hoe abnormaal dat was.


...zou ik nog steeds heel vaak twijfelen aan mezelf als ik voor een nieuwe uitdaging stond, omdat ik er altijd vanuit ging dat ik dingen 'toch wel niet zou kunnen'.


...zou ik nog steeds liever niet in het openbaar hebben gegeten, want als je een patatje eet denkt iedereen 'zie je wel, daar kom het dus van' en als je een salade eet denkt iedereen 'pffft, alsof dat het nog gaat oplossen'.


...had ik nog steeds zo vaak slecht geslapen, omdat mijn hoofd wel moe was, maar mijn lichaam niet.


...had ik, als ik met de lift moest, nog steeds gewacht op een lege waar ik als eerste in kon stappen, om de kans te vermijden dat een volle lift ging piepen als ik naar binnen liep en ik iedereen hoorde denken 'ja, dat zat er natuurlijk in'.


...zou ik niet geweten hebben hoe ontzettend ontspannend het is om een stressvolle dag van je af te sporten.


...had ik nooit geweten hoe klein je je voelt als je in je eentje langs het schijnbaar oneindige IJsselmeer rent, de wereld nog slapend, onder de meest majestueuze zonsopgang.





Ik mis lui zijn soms. En echt, ik mis M&M's. 

Maar nooit genoeg om weer terug te gaan naar dat leven.



Dinsdag  - Baantraining. 4km fietsen, 4x1000m D3, p=2, 4 km fietsen
Donderdag - Hardlopen - 5.35 km (40' D1) 
Zaterdag - Hardlopen  - 6.5 km. Wandelen, 5Km. 
Zondag - Hardlopen - 9km 

Sneller, hoger, sterker

- -

Uit 'Shoe Dog', van Phil Knight, de oprichter van Nike

'De wereld bestaat uit gekke ideeen. [...] Wat dat betreft zijn er maar weinig ideeen zo gek als mijn favoriete ding: hardlopen.

Het is moeilijk. 

Het is pijnlijk. 

Het is risicovol. 

De beloningen die je ervoor krijgt zijn zeldzaam, en verre van gegarandeerd. 

Als je rond een ovale baan rent, of over een lege weg, heb je geen echte bestemming. Tenminste niet eentje die de inspanning rechtvaardigt. De bezigheid zelf wordt het doel. Het gaat er niet alleen om dat er geen finishlijn is; het gaat erom dat je de finishlijn zelf definieert.  Wat de winst of het plezier ook is dat je haalt uit hardlopen - je moet die vinden in jezelf. Dat is hoe je het inpakt, hoe je het verkoopt aan jezelf. 

Iedere hardloper weet dit: je rent en rent, kilometer na kilometer, en je weet eigenlijk nooit precies waarom. Je vertelt jezelf dat je naar een of ander doel toeloopt, dat je een of andere kick najaagt, maar eigenlijk ren je alleen maar omdat het alternatief, stoppen, doodeng is. 

[...]

Laat iedereen je ideeen maar gek noemen. Gewoon doorgaan. Niet stoppen. Niet eens denken aan stoppen tot je er bent, en ook niet teveel nadenken over waar 'er' dan eigenlijk is. 

Wat ook op je pad komt - niet opgeven. 

The world is made up of crazy ideas. […]  For that matter, few ideas are as crazy as my favourite thing: running.

It’s hard.

It’s painful.

It’s risky.

The rewards are few and far from guaranteed. 

When you run around an oval track, or down an empty road, you have no real destination. At least, none that can fully justify the effort. The act itself becomes the destination. It’s not just that there is no finish line; it’s that you define the finish line. Whatever pleasure or gains you derive from the act of running, you must find them within. It’s all in how you frame it. In how you sell it to yourself. Every runner knows this: you run and run, mile after mile, and you never quite know why. You tell yourself that you’re running towards some goal, chasing some rush, but really you run because the alternative, stopping, scares you to death. […]

Let everyone else call your ideas crazy. Just keep going. Don’t stop. Don’t even think about stopping until you get there. And don’t give much thought to where ‘there’ is.

 Whatever comes, just don’t stop.

Hardlopen - Baantraining, 4,8 km, 7'01 

Fietsen - warming up en cooling down, 8km

Alsof je op een legootje stapt, maar dan 9000 keer

Gister was het weer duurloopdag. Ik besloot een nieuw rondje te proberen; van Volendam naar Middelie, en door de polder weer terug. Zorgvuldig uitgemeten op afstandmeten.nl kwam dat op 15 kilometer.

Mooi rondje, zonnetje, wolkjes, drinken mee, windje, niet overdreven warm. Alles mee, zou je zeggen.

Behalve dat na een kilometer of vijf dat overbekende, brandende gevoel in de holte van mijn linkervoet opdook. Een blaar.

Ik weet niet meer hoe ik dat kan voorkomen. Het is iets van de laatste twee jaar, en ik heb Brooks gedragen, New Balance, Asics en iedere soort hardloopsok dat je kan verzinnen, maar het blijft me gewoon gebeuren.
Dit keer was het een gemene, dat voelde ik meteen al. Maar ja, we zijn weer begonnen met marthon training, en dus is een gemiste zondagduurloop niet meer echt een optie. Bovendien was ik al een eind richting Oosthuizen, en terug moet je toch. Ik besloot me dus te houden aan het altijd toepasselijke advies van de coach:

Ik hield het 14 kilometer vol. Toen ben ik naar huis gestrompeld. Daar bleek zich een dikke bloedbaar onder mijn voet te hebben gevormd.

Blaren zijn echt HEEL stom.

Motivatie Maandag