Dam tot Damloop 2016

Het ging lukken :)

Ik loop in een bedrijfs team. Nadat Peter me afzet in Amsterdam Noord en ik met de pont naar de overkant ga, zoek ik mijn collega's op het plein voor het centraal station. Dat gaat nog verbazend makkelijk, in aanmerking genomen dat er op dat plein een stuk of vijftienduizend mensen staan. 

Er worden startnummer speldjes uitgewisseld, zenuwen We brachten onze tassen naar de goede vrachtwagen,  lieten op de brug bij de Schreierstoren een team foto maken en zochten ons startvak op.

 

We spreken af dat we allemaal onze eigen race gaan rennen, omdat de tempo's nogal uit elkaar liggen. Sommigen van mijn collega's gaan voor een tijd onder de 1 uur 10. 

Dat kan ik alleen op een brommer. Ik bedoel maar. 

In het startvak worden gewaarschuwd voor de extreem warme weersomstandigheden. Begin rustig, span je niet te veel in in de tunnel, let op de andere lopers, kijk of iedereen alert blijft. Ik vind het een beetje onzin. Lieve hemel, het is 24 graden, het is Florida niet. 

We wensen we elkaar succes, zenuwen nog wat heen en weer en dan ineens begint het aftellen. Tien, negen, acht... 

En we zijn weg!

KM1
We gaan de Prins Hendrikkade af. Ik voel meteen dat ik veel te snel ga, maar ik kan het niet helpen. Ik doe mn uiterste best om mee te lopen met de menigte. We gaan de bocht om naar links en voor me doemt het gat van de tunnel op.

KM2
De eerste kilometer deed ik in net iets meer dan zes minuten, maar de gang is er meteen al uit. Naar beneden gaat nog wel, maar eenmaal in de tunnel is het gruwelijk benauwd. Runkeeper stopt er traditiegetrouw mee, want er zit een heel IJ tussen mij en de lucht. Nu moet ik weer omhoog. 900 meter. Het is hier warm. Het zweet gutst van me af en ik vind ademhalen zwaar. Maar ik weet dat dit over vijf minuten over is, dus ik focus en bijt door.

 

KM3

Z U U R S T O F 

ohgodzijdank.


KM4
Er staan borden: 'pas uw snelheid aan aan de weersomstandigheden'. Het is inderdaad wel echt benauwd. Het lijkt hier verdorie Florida wel. Ik neem een slokje water. Mijn benen voelen gammel.


KM5
Lieve hemel, ik heb het nu al zwaar. Maar daar is het eerste waterpunt. Dat betekent dat ik bij ongeveer vijf kilometer ben. Ik check mn telefoon: 30 minuten en 18 seconden. Oh wow, geen wonder dat ik zo moe ben - ik ga nog steeds veel te hard voor mijn doen.


KM6
Kadoelen. Een van de beste stukken van deze loop. Overal is publiek. Mensen delen bekertjes water uit en spuiten de lopers nat met tuinslangen. Ik pak water aan van werkelijk iedereen en zn schoonmoeder en giet een deel over mijn hoofd en mijn nek.


 KM7
Ik heb een bidon mee. Ik wrum hem tijdens het lopen uit mijn riem en giet wat meer water in mijn haar. Dan krijg ik die stomme fles er niet meer in, en ik word ineens zo boos dat ik hem wegflikker. Dat vind ik meteen weer zonde. Zal ik stoppen en hem uit de berm vissen? Nee. Neeneenee.De volgende post is bij 8,5 km en ik ga niet inhouden voor ik daar ben.


KM8
Bij 8,5 kilometer zijn we in Buiksloot en daar staat een fruitpost. Er worden stukken sinaasappel uitgedeeld en halve bananen. Ik stop voor een sinaasappeltje en word bijna omver gelopen door een lange bleke bezwete man met een badstof band om zijn hoofd en een oranje aan zijn lijf plakkend shirt aan die het absoluut noodzakelijk vindt om zn fruitje op volle snelheid aan te pakken en die daarbij bijna over me struikelt.
Hij vloekt naar me.

Pffffft. Vanochtend heeft iemand deze race gelopen in 45 minuten - je gaat niet meer winnen, dus chill de fuck uit, Ussain Bolt.

Ik haal mijn schouders op en neem nog een sinaasappeltje.


KM9
Overal is muziek. Drumbands, vooral. Er zijn feestende mensen op straat. Overal hangen vlaggetjes. Wat een feweldige loop is dit toch. Ik moet best doorzetten, maar ik geniet ook met volle teugen. Ik stuur het thuisfront een appje met mijn verwachtte aankomsttijd, want Peter komt me straks halen bij de finish.


KM10
Ik ben officieel Amsterdam uit. Nu komt het stuk waar ik eigenlijk het meest tegenop heb gezien; het nikserige stuk tussen Amsterdam en Zaandam. Hier en daar staan nog wat plukjes publiek langs het parcours, maar niet veel meer. Ik zie op mijn telefoon dat mn gemiddelde snelheid rond de 7 minuten ligt nu, en dat is voor mijn doen nog steeds snel.


KM11
Ok, dit is moeilijk, maar dat geeft niet, want ik kan moeilijke dingen doen. Dat herhaal ik in mijn hoofd: dit is moeilijk, maar ik kan moeilijke dingen doen. Ik kan moeilijke dingen doen. Ik kan moeilijke dingen doen. Ik kan dit.


KM12
Iemand geeft me een bekertje isostar, en een spons. Oh zalig. Ik moet nog mar 4 kilometer. Ik passeer een boog van uitgesneden zaanse huisjes met 'welkom in Zaanstad'.  Nog maar een half uur. Mijn benen zijn van rubber.


KM13
Ik voel mijn hoofd licht worden.  Ik besluit even te stoppen. Runkeeper schiet op pauze, maar het kan me niet schelen. Ik moet even bijkomen. Een paar minuten wacht ik tot mijn voeten weer stevig op de grond staan. Ineens zie ik een meneer voorbijkomen van het politie bedrijfsteam, die ik een tijdje terug heb ingehaald. Dat kan ook weer niet. Ik zet aan, haal hem weer in, en hij high five'd me. Hah! Vooruit weer! 


KM14
Nog maar 2,5 kilometer! Ik ben er bijna! Ik loop door de Zaandamse binnestad, langs cafe's vol zingende mensen. 'Kom op!'  wordt er naar me geroepen. 'Je kan het meisje! Je bent er bijna!'


KM15
Wiens idee was het om hier zon hoge brug neer te zetten? Ik wandel een paar meter, maar word 'afgestraft' door de rijendikke menigte. Ze moedigen me aan, en als ik weer doorren beginnen ze keihard te juichen. Ik moet lachen, steek mn hand op, ren verder.


KM16
Ik ben er bijna! Ik kan het zien! Ik draai de peperstraat op. Nog 500 meter, nog 300 meter. In mijn hoofd zet ik aan voor een glorieuze eindsprint die mijn gelanterfant in km 12 en 13 goed maakt. In de praktijk rennen mijn pijnlijke benen kleine gammele stapjes. Maar ik ben er nog. Ik loop hier maar mooi weer, richting finish.


FINISH
Ik ben er. 16,7 kilometer onder mijn schoenen.
Ik neem mn medaille aan, en de beroemde zwaarbevochtend Dam tot Dam maaltijd: een flesje isostar en een sultana. Ik verga van de honger, dus ik trek de sultana open, maar tering, je kan net zo goed je tong fohnen. Wat een droge bende. Ik gooi hem in een vuilnisbak. Dat flesje isostar daarentegen is zo ongeveer het beste wat ik OOIT heb geproefd.

Ik wandel met de menigte mee. Peter belt me, ik beschrijf waar ik ben en hij vraagt hoe het ging. Ik vertel alles, pak ondertussen mn tas aan van een vrijwilliger en bedank haar voor het feit dat ze daar staat. Zonder al die mensen die hier hun vrije zondag voor geven kon dit gewoon allemaal niet.

Met tas en al wandel ik verder. In de verte zwaait iemand. Het is mijn ride.

Ik stap achterop en we scooteren naar huis.

Gemengde gevoelens, heb ik aanvankelijk. Ik liep een historisch slechte tijd. Ik eindigde in 7'27 gemiddeld, want ik liet het afweten in de laatste 5 kilometer. Aan de andere kant, het was alweer zo lang geleden dat ik een afstand liep als deze, en ik heb hem UITGELOPEN. Ik ben er. Gefinished. Medaille om mn nek.

Gemengde gevoelens zijn voor watjes, besluit ik.

Dus ik ga gewoon voor megatrots op mezelf.