Zo moet ie zitten

Morgen is de dam tot Damloop. Van de week liep ik mn laatste echte rondje De rest van de week deed ik wat kalmer aan, nam mn rust en vandaag deed ik mn wedstrijdvoorbereiding.


De coach heeft een filosofie over wedstrijdvoorbereiding. Hij laat je een paar dagen weinig tot niets doen, en de dag voor je race  moet je ineens iets heel anders doen dan je gewend bent. Dus vandaag fietste ik een eindje, toen liep ik een kilometer, toen plankte ik een minuut, toen huppelde ik een eindje, toen nog een eindje zijwaarts, toen de andere kant op zijwaarts, toen huppelde ik terug, toen deed ik wat knee-highs, toen wat van die dingen waarvan ik de naam even vergeten bent maar dat je met je hielen je billen aantikt, en toen wat lunges, en toen rende ik een kilometer terug, en toen fietste ik weer naar huis.

 

Want, zegt de coach, als je eerst rust en dan de dag voor je race ineens iets heel anders doet, dan geef je je lichaam het signaal dat er iets buitegenwoons op stapel staat.


Ik heb niet het gevoel dat ik er klaar voor ben, en ik weet niet of ik dat gevoel moet geloven. Aan de ene kant is het schrijnend om te zien hoeveel minder fit ik ben dan twee jaar geleden om deze tijd. Toen was 30km een zondagochtendafstand, en nu zie ik op tegen e bijna-17 van morgen. Aan de andere kant, ik heb de Dam al twee keer gelopen en ik ben getraind voor dit, dus ik heb geen reden om aan te nemen dat ik het niet zou kunnen.

Ik weet het niet. Er is ook niets meer aan te redden - vanochtend was mijn laatste training voordat ik in het startvak sta, en zoals de coach dan zegt: 'Zo moet ie zitten'.



 Wish me luck!