Onderweg

De hele donderdag had ik op een conferentie gestaan in Amersfoort. Maar, er kan niet meer verzaakt worden. Ik heb nog twee weken tot de Amsterdam Halve, ik heb niet het idee dat ik daar klaar voor ben, dat is mijn eigen schuld, nu moet ik bereiken wat er te bereiken valt, en dus is  trainingen overslaan geen optie.

Ontspoorde zinnen daarentegen wel :p


 Daarom had ik mijn hardloopkleren mee. Zodra ik in de file terechtkwam, in dit geval op de A1, nam ik een afslag. Ik parkeerde de auto bij de Maxis en kleedde me om in het toilet van de  Burger King.

Toen begon ik aan mijn donderdagtraining. Ik moest 50 minuutjes D1. Ik besloot naar Muiden te rennen en weer terug.
Dat was een mooi stuk, maar wel stil. Na een paar minuten bevond ik me op een volledig verlaten fietspas naast een b-weggetje langs de A1.

dat had ik niet helemaal goed doordacht geloof ik. Ik hou niet zo van rondjes die ik niet ken, in mn eentje, als het donker wordt.

Het werd overigens wel heel mooi donker:

Maar ik appte toch maar even naar huis waar ik me bevond en hoe laat ik weer terug dacht te zijn, en draaide na drie kilometer om, zodat ik snel weer bij mn auto was.

Er gebeurde uiteraard, gelukkig,  niks.

Behalve een zalig loopje :).

Oppies en Affies

Na de dam moest ik even bijkomen. Ik ga niet liegen, ik had het best heel zwaar gehad. Dat zet me aan het denken, maar daar kom ik nog wel op terug.

Ik fietste een dagje van en naar mijn werk, en dat was het wel even, kwa sport. Maar toen moest ik er gisteren toch echt wel weer aan geloeven. Een brugtraining, en wat voor een. In het schema stond

(100-200-300-400)*5


Zoveel leed, mensen, in zo'n kort rijtje nummertjes :-)

Ik begaf me dus naar de Schellingwouderbrug:

Ik moest dus twintig opjes en afjes. Omdat je in Runkeeper geen 100 meter kan instellen, waarom is dat eigenijk, rekende ik uit hoe lang ik normaal gesproken over 100 meter loop, en stelde mn intervalen in op seconden. 

En toen zette ik mn verstand op nul en deed gewoon wat er in mn oor werd geroepen. 

Nou ja, niet helemaal zonder na te denken. Dit hier is mn 'WTF COACH DIT MEEN JE TOCH NIET' gezicht na het derde setje.

Geen idee waarom die foto niet wil kantelen.

Het was wel een extreem mooie avond, zo boven Amsterdam Oost:

  

En ik voelde me een ontzettende bikkel toen ik het voor elkaar had. 8,6 kilometer, waarvan de helft klimmend.

Vanaf nu is er niet meer de optie om een training over te slaan. Want, nog twee weken, en dan loop ik de Amsterdam Halve. Time to get serious.

Dam tot Damloop 2016

Het ging lukken :)

Ik loop in een bedrijfs team. Nadat Peter me afzet in Amsterdam Noord en ik met de pont naar de overkant ga, zoek ik mijn collega's op het plein voor het centraal station. Dat gaat nog verbazend makkelijk, in aanmerking genomen dat er op dat plein een stuk of vijftienduizend mensen staan. 

Er worden startnummer speldjes uitgewisseld, zenuwen We brachten onze tassen naar de goede vrachtwagen,  lieten op de brug bij de Schreierstoren een team foto maken en zochten ons startvak op.

 

We spreken af dat we allemaal onze eigen race gaan rennen, omdat de tempo's nogal uit elkaar liggen. Sommigen van mijn collega's gaan voor een tijd onder de 1 uur 10. 

Dat kan ik alleen op een brommer. Ik bedoel maar. 

In het startvak worden gewaarschuwd voor de extreem warme weersomstandigheden. Begin rustig, span je niet te veel in in de tunnel, let op de andere lopers, kijk of iedereen alert blijft. Ik vind het een beetje onzin. Lieve hemel, het is 24 graden, het is Florida niet. 

We wensen we elkaar succes, zenuwen nog wat heen en weer en dan ineens begint het aftellen. Tien, negen, acht... 

En we zijn weg!

KM1
We gaan de Prins Hendrikkade af. Ik voel meteen dat ik veel te snel ga, maar ik kan het niet helpen. Ik doe mn uiterste best om mee te lopen met de menigte. We gaan de bocht om naar links en voor me doemt het gat van de tunnel op.

KM2
De eerste kilometer deed ik in net iets meer dan zes minuten, maar de gang is er meteen al uit. Naar beneden gaat nog wel, maar eenmaal in de tunnel is het gruwelijk benauwd. Runkeeper stopt er traditiegetrouw mee, want er zit een heel IJ tussen mij en de lucht. Nu moet ik weer omhoog. 900 meter. Het is hier warm. Het zweet gutst van me af en ik vind ademhalen zwaar. Maar ik weet dat dit over vijf minuten over is, dus ik focus en bijt door.

 

KM3

Z U U R S T O F 

ohgodzijdank.


KM4
Er staan borden: 'pas uw snelheid aan aan de weersomstandigheden'. Het is inderdaad wel echt benauwd. Het lijkt hier verdorie Florida wel. Ik neem een slokje water. Mijn benen voelen gammel.


KM5
Lieve hemel, ik heb het nu al zwaar. Maar daar is het eerste waterpunt. Dat betekent dat ik bij ongeveer vijf kilometer ben. Ik check mn telefoon: 30 minuten en 18 seconden. Oh wow, geen wonder dat ik zo moe ben - ik ga nog steeds veel te hard voor mijn doen.


KM6
Kadoelen. Een van de beste stukken van deze loop. Overal is publiek. Mensen delen bekertjes water uit en spuiten de lopers nat met tuinslangen. Ik pak water aan van werkelijk iedereen en zn schoonmoeder en giet een deel over mijn hoofd en mijn nek.


 KM7
Ik heb een bidon mee. Ik wrum hem tijdens het lopen uit mijn riem en giet wat meer water in mijn haar. Dan krijg ik die stomme fles er niet meer in, en ik word ineens zo boos dat ik hem wegflikker. Dat vind ik meteen weer zonde. Zal ik stoppen en hem uit de berm vissen? Nee. Neeneenee.De volgende post is bij 8,5 km en ik ga niet inhouden voor ik daar ben.


KM8
Bij 8,5 kilometer zijn we in Buiksloot en daar staat een fruitpost. Er worden stukken sinaasappel uitgedeeld en halve bananen. Ik stop voor een sinaasappeltje en word bijna omver gelopen door een lange bleke bezwete man met een badstof band om zijn hoofd en een oranje aan zijn lijf plakkend shirt aan die het absoluut noodzakelijk vindt om zn fruitje op volle snelheid aan te pakken en die daarbij bijna over me struikelt.
Hij vloekt naar me.

Pffffft. Vanochtend heeft iemand deze race gelopen in 45 minuten - je gaat niet meer winnen, dus chill de fuck uit, Ussain Bolt.

Ik haal mijn schouders op en neem nog een sinaasappeltje.


KM9
Overal is muziek. Drumbands, vooral. Er zijn feestende mensen op straat. Overal hangen vlaggetjes. Wat een feweldige loop is dit toch. Ik moet best doorzetten, maar ik geniet ook met volle teugen. Ik stuur het thuisfront een appje met mijn verwachtte aankomsttijd, want Peter komt me straks halen bij de finish.


KM10
Ik ben officieel Amsterdam uit. Nu komt het stuk waar ik eigenlijk het meest tegenop heb gezien; het nikserige stuk tussen Amsterdam en Zaandam. Hier en daar staan nog wat plukjes publiek langs het parcours, maar niet veel meer. Ik zie op mijn telefoon dat mn gemiddelde snelheid rond de 7 minuten ligt nu, en dat is voor mijn doen nog steeds snel.


KM11
Ok, dit is moeilijk, maar dat geeft niet, want ik kan moeilijke dingen doen. Dat herhaal ik in mijn hoofd: dit is moeilijk, maar ik kan moeilijke dingen doen. Ik kan moeilijke dingen doen. Ik kan moeilijke dingen doen. Ik kan dit.


KM12
Iemand geeft me een bekertje isostar, en een spons. Oh zalig. Ik moet nog mar 4 kilometer. Ik passeer een boog van uitgesneden zaanse huisjes met 'welkom in Zaanstad'.  Nog maar een half uur. Mijn benen zijn van rubber.


KM13
Ik voel mijn hoofd licht worden.  Ik besluit even te stoppen. Runkeeper schiet op pauze, maar het kan me niet schelen. Ik moet even bijkomen. Een paar minuten wacht ik tot mijn voeten weer stevig op de grond staan. Ineens zie ik een meneer voorbijkomen van het politie bedrijfsteam, die ik een tijdje terug heb ingehaald. Dat kan ook weer niet. Ik zet aan, haal hem weer in, en hij high five'd me. Hah! Vooruit weer! 


KM14
Nog maar 2,5 kilometer! Ik ben er bijna! Ik loop door de Zaandamse binnestad, langs cafe's vol zingende mensen. 'Kom op!'  wordt er naar me geroepen. 'Je kan het meisje! Je bent er bijna!'


KM15
Wiens idee was het om hier zon hoge brug neer te zetten? Ik wandel een paar meter, maar word 'afgestraft' door de rijendikke menigte. Ze moedigen me aan, en als ik weer doorren beginnen ze keihard te juichen. Ik moet lachen, steek mn hand op, ren verder.


KM16
Ik ben er bijna! Ik kan het zien! Ik draai de peperstraat op. Nog 500 meter, nog 300 meter. In mijn hoofd zet ik aan voor een glorieuze eindsprint die mijn gelanterfant in km 12 en 13 goed maakt. In de praktijk rennen mijn pijnlijke benen kleine gammele stapjes. Maar ik ben er nog. Ik loop hier maar mooi weer, richting finish.


FINISH
Ik ben er. 16,7 kilometer onder mijn schoenen.
Ik neem mn medaille aan, en de beroemde zwaarbevochtend Dam tot Dam maaltijd: een flesje isostar en een sultana. Ik verga van de honger, dus ik trek de sultana open, maar tering, je kan net zo goed je tong fohnen. Wat een droge bende. Ik gooi hem in een vuilnisbak. Dat flesje isostar daarentegen is zo ongeveer het beste wat ik OOIT heb geproefd.

Ik wandel met de menigte mee. Peter belt me, ik beschrijf waar ik ben en hij vraagt hoe het ging. Ik vertel alles, pak ondertussen mn tas aan van een vrijwilliger en bedank haar voor het feit dat ze daar staat. Zonder al die mensen die hier hun vrije zondag voor geven kon dit gewoon allemaal niet.

Met tas en al wandel ik verder. In de verte zwaait iemand. Het is mijn ride.

Ik stap achterop en we scooteren naar huis.

Gemengde gevoelens, heb ik aanvankelijk. Ik liep een historisch slechte tijd. Ik eindigde in 7'27 gemiddeld, want ik liet het afweten in de laatste 5 kilometer. Aan de andere kant, het was alweer zo lang geleden dat ik een afstand liep als deze, en ik heb hem UITGELOPEN. Ik ben er. Gefinished. Medaille om mn nek.

Gemengde gevoelens zijn voor watjes, besluit ik.

Dus ik ga gewoon voor megatrots op mezelf.

Zo moet ie zitten

Morgen is de dam tot Damloop. Van de week liep ik mn laatste echte rondje De rest van de week deed ik wat kalmer aan, nam mn rust en vandaag deed ik mn wedstrijdvoorbereiding.


De coach heeft een filosofie over wedstrijdvoorbereiding. Hij laat je een paar dagen weinig tot niets doen, en de dag voor je race  moet je ineens iets heel anders doen dan je gewend bent. Dus vandaag fietste ik een eindje, toen liep ik een kilometer, toen plankte ik een minuut, toen huppelde ik een eindje, toen nog een eindje zijwaarts, toen de andere kant op zijwaarts, toen huppelde ik terug, toen deed ik wat knee-highs, toen wat van die dingen waarvan ik de naam even vergeten bent maar dat je met je hielen je billen aantikt, en toen wat lunges, en toen rende ik een kilometer terug, en toen fietste ik weer naar huis.

 

Want, zegt de coach, als je eerst rust en dan de dag voor je race ineens iets heel anders doet, dan geef je je lichaam het signaal dat er iets buitegenwoons op stapel staat.


Ik heb niet het gevoel dat ik er klaar voor ben, en ik weet niet of ik dat gevoel moet geloven. Aan de ene kant is het schrijnend om te zien hoeveel minder fit ik ben dan twee jaar geleden om deze tijd. Toen was 30km een zondagochtendafstand, en nu zie ik op tegen e bijna-17 van morgen. Aan de andere kant, ik heb de Dam al twee keer gelopen en ik ben getraind voor dit, dus ik heb geen reden om aan te nemen dat ik het niet zou kunnen.

Ik weet het niet. Er is ook niets meer aan te redden - vanochtend was mijn laatste training voordat ik in het startvak sta, en zoals de coach dan zegt: 'Zo moet ie zitten'.



 Wish me luck!

Zuidoost in alle vroegte

De oudste moest idioot vroeg naar school, ver voor de eerste openbaar vervoer mogelijkheid.  Hij zit op school in Amsterdam Zuidoost - drie straten van waar ik werk - en dus stond ik met hem op, schoot in mijn renkleren, propte mn werkkleren en een handdoek in mn tas en bracht hem even.

Om kwart over zeven deed ik een half uurtje D1. Niet langs het IJsselmeer, maar langs grote glazen gebouwen.

Ook mooi :)

Colorrun 2016

De Colorrun was dit weekend! Ik ging hem lopen met Maaike en Marleen, en vorige week kon ik onze startpakketten al ophalen.

 

Daarin zat meer dan genoeg rommel om jezelf onsterfelijk belachelijk mee te maken. 

Marleen en ik haalden eerst Maaike op. Toen gingen we naar Utrecht.

 

In de auto deden we carpool karaoke totdat de navigatiestem er zo vaak doorheen kwam dat het erop leek dat we er toch echt bijna waren. 

Ik denk overigens dat we ook dit jaar nog maar niet meedoen aan The Voice. 

Dat is zo sneu voor de andere kandidaten :p. 

We brachten onze tas weg, haalden wat muntjes op het festivalterrein en maakten ons klaar voor de start. 

We hadden er nogal zin in: 

 

En we waren ook nog zo fijn schoon! 

Er was een bellenblaasmachine aan de start: 

 

In het startvak werd gejuichd en gezongen en gedanst, en  na een paar minuten was het ineens onze beurt en waren we weg! 

iedere kilometer ongeveer staart er een kleurenstation. De eerste was roze. Ik rende even vooruit zodat ik m'n meisje kon fotograferen:

Dit is Maaike even na het twee kilometer punt. Die zweetbanden verdwenen al snel - hadden we het veel te warm voor.  Kijk haar gaan dan! Bikkel! 

 

Na roze kwam blauw en daarna kwam oranje:

De sfeer was geweldig. Muziek, smoothies, kokoswater, enthousiaste vrijwilligers, ballonnen in de vorm van eenhoorns, en verf op je kop. What's not to love, zou ik zeggen :)

We wandelden een stukje. De Colorrun is een fun run; je wordt niet getimed en niemand wint of verliest. Na 4km was Leentje best moe dus namen we na het paarse kleurstation nog maar eens een selfie: 

 

Na vijf kilometer krijg je nog een medaille ook:  

En dan he. DAN BEGINT DIT:

Woest cool! Volgende week weer het serieuzere werk, bij de Damloop... maar dit pretloopje had ik gewoon even nodig :)

Dit heeft niks met hardlopen te maken

..maar een paar maanden geleden ben ik begonnen met een bullet journal. En echt, ik kan het iedereen aanraden. Het heeft de manier waarop ik mijn werk en de rest van mijn leven organiseer helemaal veranderd. Dit is het idee:

En je kunt er zo creatief mee zijn als je zelf wilt.

Oh, en gister rende ik een zalig rondje. het eerste loopje, na de zomer, in het donker. Het was een graad of 18, er stond een windje, er waren sterren, en het ging gewoon vanzelf.

Dan kon ik dan weer mooi afvinken op mn daily pagina :)

Een weekje rennen

Daar ben ik weer, alweer een par loopjs verder.

Vorige week zondag ging het fantastisch. Lekkere duurloop waarbij aan het eind, in de laatste kilometer, een willekeurige voorbijganger met rood haar ineens met me mee ging rennen, wat best wel creepy leek.

maar hij bleek een hardloper die zag dat ik even door moest zetten, de laatste kilometer, en wilde me gewoon een hart onder de riem steken. Nee ik verzin dit ECHT niet.


Toen moest ik, de volgende dag, een nieuw spiraaltje laten zetten en toen voelde ik me een paar dagen zielig en wou ik niet rennen.

Maar daarna weer wel, hoor. Eerst een vijfje om even te kijken hoe dat ging, en dat ging eigenlijk prima. En toen mn zondagduurloopje en dat ging minder florissant.

En toen was het alweer gisteren. Er stond een piramideloop op de planning. Dit is wat er in het spreadsheet stond; 1-2-3-4-3-2-1 p=1 sp=2 *3. de streepjes zjn pauzes.
In mensentaal, 1 minuut voluit, dan 1 minuut rustig joggen dan 2 minuten voluit, dan 1 minuut rustig joggen, dan drie minuten.... En als je dat dan hebt gedaan, krijg je een sp, een seriepauze, van twee minuutjes rustig joggen. En dat doe je dan in totaal drie keer.


Ik had het wel netjes in mn runkeeper gezet, maar niet echt nagedacht over de afstand die dat inhield. Dat kwam omdat ik ging om zes uur s ochtends, zodat ik klaar ben voordat mijn hersens doorhebben wat er in vredesnaam zojuist is gebeurd.

Ik was om tien voor half zeven buiten. Zwoele ochtend, heerlijk weer voor een septemberochtend. De zon kwam op.  Ik wilde gauw weg zijn dus ik had niet ontbeten, alleen vlug een mandarijntje gepeld en in mn mond geduwd. Ik kwam langs het allerlaatste restje kermis in ons dorp:

Het reuzenrad, waarvan de lichtjes nog brandden terwijl alle andere attracties al werden afgebroken.

Ik deed netjes mijn 2, 3, 4 minuten terwijl mijn benen door leken te krijgen wat er van ze verwacht werd: ieder interval een beetje sneller, steeds wat minder stram. Het dorp uit, langs de dijk. Ergens n het midden, nam ik me voor, ging ik ergens stoppen, ergens waar een trappetje was de dijk op, zodat ik de zonsopgang kon zien. Mijn ochtendloopjes zijn altijd langs de dijk, want de zon komt op boven het IJsselmeer.

Ik was moe. De snelle minuten lieten me zweten, met straaltjes langs mijn gezicht en mijn rug. Aan het eind van de eerste piramide moest ik echt even op adem komen, ook al ging het eigenlijk gewoon heel goed. Ik keek op mijn telefoon en zag dat ik net over de drie kilometer zat. Realisatiemomentje:

****Wacht even, drie kilometer? Dan moet ik dus NEGEN KILOMETER ****

Negen kilometer intervallen! En ik had nog geen koffie gedronken en niks gegeten met pindakaas erop.


Maar ja, wat doe je eraan. Ik deed rennersrekenen: ik heb er nu een gedaan, en als ik op de helft draai, betekent dat dat ik dus nog maar 1 keertje 1-2-3-4 moet rennen voor ik mag keren, en dan ben ik op de terugweg, en de terugweg telt eigenlijk niet mee, dus feitelijk ben ik er al bijna.

Op het keerpunt klom ik de dijk op, en daar was dit:

Totale stilte, mijn dorp in de verte en een rode zon boven een roze oplichtend IJsselmeer.

En ik was daar, en ik was er met mijn eigen benen, mijn eigen longen en mijn eigen hart heengerend.

Ik draaide om en begon aan de tweede anderhalve piramide. Om half acht was ik thuis. En toen vond ik het gewoon weer jammer dat ik klaar was. Negen kilometer bikkelen bracht me bezweet, moe en een beetje stoned op de drempel van de dag.

Een betere start is er gewoon niet.

Motivatie Maandag