Nee echt he, zonder dollen. Als je boven de honderd kilo weegt, dan is paardrijden niet meer erg goed voor een paard. En ik zat daar RUIM boven. Maar man, hoe ik het nog wist: de wind door je haar, het machtige, vrije gevoel van door de wereld denderen op de rug van een rennend paard. Het samenwerken met zo'n dier, het sturen met je lichaam, het winnen van vertrouwen.
Toen het gewicht weg was, was het een van de eerste dingen die ik weer deed.
Sindsdien neem ik af en toe weer les. Niet geregeld - gewoon, genoeg om het even te voelen, om het bij te houden, en om mee te kunnen rijden met mijn dochter. Zij en ik deden vandaag een buitenrit. Twee uur en drie kwartier reden we, met nog dertien andere ruiters, door de polders in de omgeving.
Een fjordenpony kreeg ik toegewezen. Een *pony*, niet een paard. Jeetje, vroeg ik me hardop af, houdt die me dan wel? Is dat niet zielig? De instructrice die langs liep keek me aan, liet haar blik van mijn cap tot mijn rijlaarzen glijden, en antwoordde, 'Ach mens. Die houdt jou met GEMAK.'
Gelukkig maar.
Ik genoot. Ik genoot zo hard dat de tranen achter mijn ogen brandden.
Gesloopt, ben ik nu (aaaauw, mijn kuiten! Mijn dijen! Mijn buikspieren).
Gesloopt, maar gelukkig.
Die spierpijn is gewoon een cadeautje voor wat je bereikt hebt en je daardoor nu een buitenrit kan maken. Toppie toch :)
BeantwoordenVerwijderenSpierpijn? Je spieren gaan dit onthouden en de volgende keer deze inspanning met gemak pareren!
BeantwoordenVerwijderenHeerlijk voor je Francine!
BeantwoordenVerwijderenEn die spierpijn.. tja, dat is gewoon dat je 't niet snel vergeet;)