bike-run-bike

Vandaag is de (voor wat betreft de kwaliteit van de organisatie en de schoonheid van de route zwaar onderschatte) Waterland Halve Marathon, en ik ben vastbesloten om die te lopen, ondanks mijn maar net aan genezen voet.
Ik weet hoe mijn hoofd werkt, en ik weet dat ik mezelf oeverloos lang op mijn donder geef als ik niet ga, en dan heb ik spijt.
Ik weet ook dat ik mijn voet stuk loop als ik wel ga, en dan heb ik ook spijt. Maar ja. Dan heb ik spijt met een medaille, en das altijd nog beter dan spijt zonder. Daarnaast heb ik het plan opgevat om er even heen te  fietsen. Het is maar 10km. Tien km fietsen, 21,1 hardlopen, en dan 10km terug. Het lijkt me een geweldige besteding van mijn ochtend.

 's Ochtends begint Peter ineens op me in te praten. Hij vindt dat fietsen erbij helemaal niks. 'Wat jij doet is gewoon net als comazuipen, maar dan sport', zegt hij. "Je HOEFT niet helemaal naar de klote te gaan om het leuk te hebben, he.'
Vervolgens begint hij over de halve marathon afstand. Dat ik, als ik dit doe, meteen weer twee weken niet kan lopen. Dat als ik gewoon een week wacht en het gat in mn hoef definitief weg is, ik zonder problemen alsnog zo'n loopje kan doen, en dat scheelt me een blessure.

Ik heb er echt de schurft aan als hij zo, zo... logisch doet.

We settelen op 10 km, maar wel heen en terug fietsen.

 

 

Ik ben er net op tijd om mn start nummer om te laten zetten, de halve marathon is al gestart, dat krijg je met al die discussie, en tien minuten later sta ik in het startvak. 

 

 

De loop gaat prima, eigenlijk. Het kleine, snelle startveld  (er doen maar 52 mensen mee, en die zijn bijna allemaal lid van atletiekverenigingen in de buurt) peert hem na het startschot met en bloedgang, en als we het atletiekveld afdraaien lig ik al laatste. Dat probleem lost zich in de eerste drie kilometer op, als ik een aantal mensen inhaal en als er aan aantal uitvallen. We hebben wind mee en lopen in de volle zon en het is bloedheet, en al in de eerste helft trekt dat zijn tol op het deelnemersveld. 

Ik haak aan bij een groepje van een meisje en een aantal wat oudere mannen, die mijn tempo aanhouden. Iets langzamer dan ik zou kunnen, zelfs, maar ik vind het prettig om me te richten op het tempo van en groepje. Bijde drinkpost op het vier kilometer punt neem ik een minuutje pauze voor een bekertje water, een spons en een partje sinaasappel. Ik moet wel, ik heb doorgaans geen drinken me als ik het kan vermijden, maar de consequentie daarvan is dus wel dat je moet stoppen.  De rest van de groep loopt door, en ik lig weer laatste. 

 

Dat kan me overigens geen reet schelen. Ik ben dan wel niet de snelste, maar ik ben mooi wel de allerhardwerkste.  

De eerste vijf kilometer hou ik mijn tempo onder de 7', maar dan komt het draaipunt en heb ik wind tegen. Ik finish uiteindelijk in bijna 71 minuten. 

 

Om vervolgens naar huis te fietsen. 

 

Al met al ging het lekker. Al met al had ik eigenijk ook best de 21 kunnen doen, al was ik dan wel stuk gegaan. En, die hele fiets/ren combi viel best mee :)