Hardlopen | 67.5 km
Wandelen | 32.2 km
Fietsen | 330.6 km
maandag 31 augustus 2015
zondag 30 augustus 2015
Pier
We, P en ik, gingen naar IJmuiden vandaag. De auto parkeren in de stad, en dan door de haven naar de pier rennen. Kijk, dat groene vuurtorentje daar bijna bij Engeland, daar gingen we heen.
Het is nog zomer. En het was zondag. Zondag is duurloopdag, en zondag is ontdekdag, en zondag is avontuurdag. Zondag is een flesje water in je rugzak, je schoenen aan en de wereld bekijken met je voeten.
Rond!
Het was heet. 25 graden, met een luchtvochtigheid van 96%. Drukkend. Dus deden we slim en namen af en toe even pauze, voor wat drinken en een beetje afkoeling.
Acht kilometer werd het.
Niet zoveel, want deze week had ik al twee keer gelopen, en laat ik nou geen domme dingen doen met mijn zo mooi herstellende voet. En, het was dus warm.
Yep. WARM. :)
Het is nog zomer. En het was zondag. Zondag is duurloopdag, en zondag is ontdekdag, en zondag is avontuurdag. Zondag is een flesje water in je rugzak, je schoenen aan en de wereld bekijken met je voeten.
Rond!
Het was heet. 25 graden, met een luchtvochtigheid van 96%. Drukkend. Dus deden we slim en namen af en toe even pauze, voor wat drinken en een beetje afkoeling.
Acht kilometer werd het.
Niet zoveel, want deze week had ik al twee keer gelopen, en laat ik nou geen domme dingen doen met mijn zo mooi herstellende voet. En, het was dus warm.
Yep. WARM. :)
vrijdag 28 augustus 2015
woensdag 26 augustus 2015
Playlist van vandaag
1 Sweat - Snoop Dogg
2 Uptown Funk - Mark Ronson ft. Bruno Mars
3 All about that bass - Meghan Trainer
Yeah, it's pretty clear, I ain't no size two
But I can shake it, shake it, like I'm supposed to do
But I can shake it, shake it, like I'm supposed to do
4 Cherry oh baby - UB40
5 FourFiveSeconds - Rihanna (ft. Kanye West & Paul McCartney)
6 Survivor - Destiny's Child
I'm a SURVIVOR
I'm not gon' GIVE UP
I'm not gon' stop
I'm gon' WORK HARDER
7 Appreciated - Rixton
8 Born to run - Bruce Springsteen
Oh honey, tramps like us
Baby we were born to run
Baby we were born to run
9 Sexy and I know it - LMFAO
10 Geronimo - Sheppard
11 Work b!tch - Britney Spears
You want a hot body? You better work b!tch.
12. Don't stop me now - Queen
13 Just an illusion - Julia Zahra
14 Break Free - Ariana Grande
This is - the part when I say I don't wanna
I'm stronger than I've been before
This is - the part when I break free
'Cause I can't resist it no more
I'm stronger than I've been before
This is - the part when I break free
'Cause I can't resist it no more
Hardlopen | 9km | 7'16
dinsdag 25 augustus 2015
oh hai
Een fysioselfie. Het is aanrommelen met mijn achillespees. Pezen zijn nou eenmaal taai weefsel en genezing is een kwestie van geduld.
Ik sta wereldwijd niet heel bekend om mijn geduld.
En dus slinger ik heen en weer tussen
dit komt nooit meer goed. I'm screwed. Ik kan nooit meer rennen en dat is waardeloos want alle andere dingen zijn stom, fietsen is stom en wandelen is stom en ik wil alleen maar hardlopen en ik word vast dik en lui en alle fitheid die ik had opgebouwd gaat nu vast weg en ik haat de wereld en waarom zou ik nog uit bed komen,
en
Ok. Ik kan maar kleine stukjes hardlopen op dit moment. Maar, het komt goed. Want als je doet wat nodig is krijg je het resultaat wat je wilt, en ik bouw nu netjes langzaam op zoals het moet. Ik ben nogt steeds een hardloper, ik ben alleen nu even aan het herstellen. Ondertussen zijn er genoeg andere leuke dingen, zoals fietsen en zwemmen en wandelen. En straks kom ik terug en ben ik sterker dan ooit.
Accepteren wat is, veranderen wat kan, en je doel niet uit het oog verliezen. Dat is tenslotte waar dit blog over gaat, nietwaar.
Dat, en plassen in de berm.
Variatie is alles.
24/08 | fietsen | 27,3 km
22/08 | hardlopen | 7,01 km
21/08 | fietsen | 30 km
16/08 | hardlopen | 9 km
vrijdag 21 augustus 2015
Carrot-cakejes
Ok, ze zijn niet helemaal honderd procent heel erg hypergezond, maar ook weer een beetje wel. Bear with me.
140 gram boter heb je nodig.
Ja sorry voor dat. Er is niet zoiets als 'een mooie foto van 140 gram boter'.
Die 140 gram boter is vanwege dit:
Twee eitjes moeten erbij. Op het pak stond twee eidooiers, maar voor de dooiers van het wit scheiden was het leven tekort.
En bovendien, kom op, koekiemiks fabrikant, het zijn koekjes he, geen pavlova. Ga nou niet arrogant lopen doen.
Ik deed er ook twee scheppen vanille weiproteine bij, want weiproteine moet je eigenlijk drinken als shake, maar echt he, dat is echt niet te hachelen. *gruwel*.
Maar, een sportend mensch moet toch aan haar eiwitten komen , en als ingredient, in een smoothie of in pannenkoeken of zo gaat het wel. Bovendien, als je zo'n dure pot heb gekocht gooi je die ook weer niet zomaar weg, kwa gierig.
Een beetje vanillemelk...
En kaneel, want als er meer kaneel was in de wereld, was er minder oorlog.
En nog wat koekkruiden, ook.
En dan, natuurlijk, wortels.
Ik had zo'n zak salade wortel sliertjes meegenomen. Eigenlijk wou ik natuurlijk gewoon zelf verse wortels schoonmaken, even de kook erover, en dan raspen,
maar,
maar,
maar,
Deegje kneden!
Maar ik heb zelf meer met het woord 'rustiek'.
140 gram boter heb je nodig.
Ja sorry voor dat. Er is niet zoiets als 'een mooie foto van 140 gram boter'.
Die 140 gram boter is vanwege dit:
Ik weet het! Ik weet het! Kant-en-klaar! Ik ga me diep schamen, goed? Bestaat nog voor een aanmerkelijk deel uit suiker ook.
Maar, ik maak het goed. Kijk! Biologische eitjes:
Twee eitjes moeten erbij. Op het pak stond twee eidooiers, maar voor de dooiers van het wit scheiden was het leven tekort.
En bovendien, kom op, koekiemiks fabrikant, het zijn koekjes he, geen pavlova. Ga nou niet arrogant lopen doen.
Ik deed er ook twee scheppen vanille weiproteine bij, want weiproteine moet je eigenlijk drinken als shake, maar echt he, dat is echt niet te hachelen. *gruwel*.
Maar, een sportend mensch moet toch aan haar eiwitten komen , en als ingredient, in een smoothie of in pannenkoeken of zo gaat het wel. Bovendien, als je zo'n dure pot heb gekocht gooi je die ook weer niet zomaar weg, kwa gierig.
Dan, havermout. Ik koop dat tegenwoordig in van die portiezakjes. Twee heb ik er door gedaan.
Een beetje vanillemelk...
En kaneel, want als er meer kaneel was in de wereld, was er minder oorlog.
En nog wat koekkruiden, ook.
En dan, natuurlijk, wortels.
maar,
maar,
maar,
Deegje kneden!
Van dat deeg maak je, met twee lepels, onduidelijke blobjes op een vel bakpapier. Op iedere blob druk je een halve pecannoot, en daaroverheen drizzel je dan een beetje honing.
15-20 minuutjes afbakken op 180 graden.
Je zou kunnen zeggen dat ze wel een beetje bobbelig zijn, en onregelmatig, en lelijk.
Maar ik heb zelf meer met het woord 'rustiek'.
donderdag 20 augustus 2015
Gast-schrijver: Sanne Fontijne, deel 3: Every Body can do this!
Het blog van vandaag is geschreven door krachtkanon en bron van inspiratie Sanne Fontijne, en is het derde en laatste deel van een drieluik over het proces dat zij heeft doorgemaakt.
Deel 1, Alle Begin Is Moeilijk, vind je hier.
Deel 2, Leren Leven, vind je hier.
Terugkijkend op de periode dat ik de weg naar het gezond worden aflegde, kan ik met zekerheid stellen dat ik mezelf in deze periode heb leren kennen. Op diverse momenten werd er letterlijk en figuurlijk een spiegel voor me gehouden. Je kunt jezelf recht in de ogen aankijken, de confrontatie aangaan en de schouders er onder zetten. Je kunt echter ook wegkijken en in een staat van ontkenning blijven. Nog altijd ben ik blij dat ik voor het eerste heb gekozen. Het zal geen verassing zijn dat ik voorheen niet zo positief was over mezelf. In die 2 jaar dat ik mijn leven drastisch op de schop gooide kwam ik tot de ontdekking dat ik daadwerkelijk iets kan. Ik heb geleerd dat je controle kunt hebben over hoe je leven verloopt. Je kunt keuzes maken en een grote droom hebben. Die droom kan je najagen, al lijkt hij nog zo ver weg. Ik heb ontdekt dat Francine gelijk had: “Stukje bij Beetje”, een waarheid als een koe. Een hoop kleine stukjes bij elkaar is één heel groot stuk!
Met een verlegen glimlach durf ik nu over mezelf te zeggen dat ik gedisciplineerd ben en veel doorzettingsvermogen heb. Het liefst wil ik de periode van het obees zijn achter me laten. Het bleef me echter inhalen, het is een periode die niet uitgewist kan worden. Daarbij heeft die tijd me naar mijn passie geleid: bodybuilding.
Deze sport wordt vaak gestigmatiseerd. Als je de term letterlijk neemt wordt de lading goed gedekt: “bouwen aan je lichaam”. Iets wat ik eigenlijk al 2 jaar lang deed en waar ik niet mee wilde stoppen. Op een gegeven moment is het bewegen om gezond te worden overgevloeid in krachttraining om het lichaam te krijgen wat ik inmiddels voor ogen had. Ik wil nu massa, alleen niet in de vorm van vet zoals voorheen.. Maar in de vorm van spiermassa!
Omdat deze passie zich ongedwongen in mijn leven heeft gemengd voelt het als natuurlijk, geen enkele dag voelt mijn huidige leefwijze als een verplichting. Bodybuilding maakt me een persoon die ik wil zijn: geduldig, gedisciplineerd, doorzettend, problemen aanpakkend en iemand die confrontaties niet uit de weg gaat. Deze sport leert me naast praktische kennis dus ook veel over het leven zelf. Het brengt zelfwaardering met zich mee. Ik kan met stelligheid zeggen dat het mij voor het eerst in mijn leven werkelijk niet uitmaakt wat anderen van mij vinden. Waar ik voorheen commentaar kreeg omdat ik obesitas had, krijg ik nu commentaar over mijn huidige levensstijl. Wat je ook zult doen: er zullen altijd “voorstanders” en “tegenstanders” zijn. Inmiddels heb ik geleerd dat dit niet belangrijk is, belangrijker is of ikzelf tevreden ben over mijn leven.
Een levensles die ik heb opgedaan, is dat het oké is om bepaalde dingen in het leven puur voor jezelf te doen en niet aan te sluiten bij wat anderen van je willen of verwachten. Bodybuilding is een levensstijl. Je bulkt (eet meer dan je verbrandt waardoor je in spier –en vetmassa aankomt) en je cut (eet minder dan je verbrandt waardoor je wat in spier -en hopelijk veel in vetmassa daalt). Je doet aan mealpreppen, waarbij je op zondag in de keuken voor flink wat dagen tegelijk kookt zodat je exact kunt eten wat je wilt. Je plant je voeding en bent bezig met de verhouding van eiwitten, vetten en koolhydraten. Het vergt toewijding en inspanning. Het resultaat is iets wat niemand aan je kan geven. Je werkt er zelf hard voor, en dat vind ik een enorm fijne manier van leven. Nog altijd doe ik veel kennis op over voeding en het fysieke gestel. Verworven kennis uit het verleden kan ik toepassen in mijn huidige levensstijl waarbij ik voortdurend nieuwe dingen blijf leren.
Nu ik mijn lichaam nog steeds zie veranderen besef ik me dat ik een mooie gereedschapskist bezit: ik kan kennis omzetten naar een zichtbaar resultaat. De periode die ik het liefst achter me wilde laten kan ik gebruiken. Ik kan van iets “lelijks” iets “moois” maken. Omdat ik zelf de zware weg naar een gezond leven heb afgelegd kan ik deze ervaring en kennis gebruiken om anderen te helpen. 5 jaar geleden had ik geen idee wat ik wilde gaan doen in het leven, nu is dit des te duidelijker: volgende week breekt mijn laatste studiejaar aan van de hbo-opleiding Maatschappelijk Werk en Dienstverlening. Inmiddels zit er al het één en ander in de pijplijn. Ik wil mij namelijk gaan toeleggen op mijn eigen passie en hier mijn werk van maken:
Every Body wordt mijn onderneming waarin ik mensen ondersteun in het bereiken en behouden van een gezonde en fitte levensstijl.
Door mijn eigen ervaring weet ik waar je dan behoefte aan hebt: persoonsgerichte begeleiding en oprechte betrokkenheid. De behoefte van degene die mij bij aanklopt wil ik geheel centraal laten staan waardoor de kans op een blijvend succes optimaal wordt. Mijn eigen levensgeschiedenis is de drijfveer van Every Body: iedereen kan een gezond en fit leven creëren. Ik gun dit leven iedereen.
Met een nostalgisch gevoel schrijf ik de laatste woorden van deze drieluik. Mijn reis begon met een fotoreportage van Francine. Op de foto’s was ze aan het touwtjespringen met haar drie prachtige kinderen. Ze omschreef hoe bijzonder ze dit vond. Ik snapte dat niet. Ik begon verder te lezen, terug te bladeren, en bleef maar lezen. Iets in mij viel op zijn plek, Francine hield mij een spiegel voor. Waar ik voorheen wegkeek, werd ik door de woorden van Francine gedwongen mezelf aan te kijken. En wat ik zag, beviel me totaal niet. Gesteund door de blog van Francine besloot ik de confrontatie aan te gaan.
I gave them hell! Wat een bijzondere weg heb ik afgelegd.. .. En wat ben ik benieuwd naar waar deze weg me nog brengen mag. Loop je met mij mee? Je kunt me vinden op Instagram! (https://instagram.com/every_body_sanne/)
Deel 1, Alle Begin Is Moeilijk, vind je hier.
Deel 2, Leren Leven, vind je hier.
Terugkijkend op de periode dat ik de weg naar het gezond worden aflegde, kan ik met zekerheid stellen dat ik mezelf in deze periode heb leren kennen. Op diverse momenten werd er letterlijk en figuurlijk een spiegel voor me gehouden. Je kunt jezelf recht in de ogen aankijken, de confrontatie aangaan en de schouders er onder zetten. Je kunt echter ook wegkijken en in een staat van ontkenning blijven. Nog altijd ben ik blij dat ik voor het eerste heb gekozen. Het zal geen verassing zijn dat ik voorheen niet zo positief was over mezelf. In die 2 jaar dat ik mijn leven drastisch op de schop gooide kwam ik tot de ontdekking dat ik daadwerkelijk iets kan. Ik heb geleerd dat je controle kunt hebben over hoe je leven verloopt. Je kunt keuzes maken en een grote droom hebben. Die droom kan je najagen, al lijkt hij nog zo ver weg. Ik heb ontdekt dat Francine gelijk had: “Stukje bij Beetje”, een waarheid als een koe. Een hoop kleine stukjes bij elkaar is één heel groot stuk!
Met een verlegen glimlach durf ik nu over mezelf te zeggen dat ik gedisciplineerd ben en veel doorzettingsvermogen heb. Het liefst wil ik de periode van het obees zijn achter me laten. Het bleef me echter inhalen, het is een periode die niet uitgewist kan worden. Daarbij heeft die tijd me naar mijn passie geleid: bodybuilding.
Deze sport wordt vaak gestigmatiseerd. Als je de term letterlijk neemt wordt de lading goed gedekt: “bouwen aan je lichaam”. Iets wat ik eigenlijk al 2 jaar lang deed en waar ik niet mee wilde stoppen. Op een gegeven moment is het bewegen om gezond te worden overgevloeid in krachttraining om het lichaam te krijgen wat ik inmiddels voor ogen had. Ik wil nu massa, alleen niet in de vorm van vet zoals voorheen.. Maar in de vorm van spiermassa!
Omdat deze passie zich ongedwongen in mijn leven heeft gemengd voelt het als natuurlijk, geen enkele dag voelt mijn huidige leefwijze als een verplichting. Bodybuilding maakt me een persoon die ik wil zijn: geduldig, gedisciplineerd, doorzettend, problemen aanpakkend en iemand die confrontaties niet uit de weg gaat. Deze sport leert me naast praktische kennis dus ook veel over het leven zelf. Het brengt zelfwaardering met zich mee. Ik kan met stelligheid zeggen dat het mij voor het eerst in mijn leven werkelijk niet uitmaakt wat anderen van mij vinden. Waar ik voorheen commentaar kreeg omdat ik obesitas had, krijg ik nu commentaar over mijn huidige levensstijl. Wat je ook zult doen: er zullen altijd “voorstanders” en “tegenstanders” zijn. Inmiddels heb ik geleerd dat dit niet belangrijk is, belangrijker is of ikzelf tevreden ben over mijn leven.
Een levensles die ik heb opgedaan, is dat het oké is om bepaalde dingen in het leven puur voor jezelf te doen en niet aan te sluiten bij wat anderen van je willen of verwachten. Bodybuilding is een levensstijl. Je bulkt (eet meer dan je verbrandt waardoor je in spier –en vetmassa aankomt) en je cut (eet minder dan je verbrandt waardoor je wat in spier -en hopelijk veel in vetmassa daalt). Je doet aan mealpreppen, waarbij je op zondag in de keuken voor flink wat dagen tegelijk kookt zodat je exact kunt eten wat je wilt. Je plant je voeding en bent bezig met de verhouding van eiwitten, vetten en koolhydraten. Het vergt toewijding en inspanning. Het resultaat is iets wat niemand aan je kan geven. Je werkt er zelf hard voor, en dat vind ik een enorm fijne manier van leven. Nog altijd doe ik veel kennis op over voeding en het fysieke gestel. Verworven kennis uit het verleden kan ik toepassen in mijn huidige levensstijl waarbij ik voortdurend nieuwe dingen blijf leren.
Nu ik mijn lichaam nog steeds zie veranderen besef ik me dat ik een mooie gereedschapskist bezit: ik kan kennis omzetten naar een zichtbaar resultaat. De periode die ik het liefst achter me wilde laten kan ik gebruiken. Ik kan van iets “lelijks” iets “moois” maken. Omdat ik zelf de zware weg naar een gezond leven heb afgelegd kan ik deze ervaring en kennis gebruiken om anderen te helpen. 5 jaar geleden had ik geen idee wat ik wilde gaan doen in het leven, nu is dit des te duidelijker: volgende week breekt mijn laatste studiejaar aan van de hbo-opleiding Maatschappelijk Werk en Dienstverlening. Inmiddels zit er al het één en ander in de pijplijn. Ik wil mij namelijk gaan toeleggen op mijn eigen passie en hier mijn werk van maken:
Every Body wordt mijn onderneming waarin ik mensen ondersteun in het bereiken en behouden van een gezonde en fitte levensstijl.
Door mijn eigen ervaring weet ik waar je dan behoefte aan hebt: persoonsgerichte begeleiding en oprechte betrokkenheid. De behoefte van degene die mij bij aanklopt wil ik geheel centraal laten staan waardoor de kans op een blijvend succes optimaal wordt. Mijn eigen levensgeschiedenis is de drijfveer van Every Body: iedereen kan een gezond en fit leven creëren. Ik gun dit leven iedereen.
Met een nostalgisch gevoel schrijf ik de laatste woorden van deze drieluik. Mijn reis begon met een fotoreportage van Francine. Op de foto’s was ze aan het touwtjespringen met haar drie prachtige kinderen. Ze omschreef hoe bijzonder ze dit vond. Ik snapte dat niet. Ik begon verder te lezen, terug te bladeren, en bleef maar lezen. Iets in mij viel op zijn plek, Francine hield mij een spiegel voor. Waar ik voorheen wegkeek, werd ik door de woorden van Francine gedwongen mezelf aan te kijken. En wat ik zag, beviel me totaal niet. Gesteund door de blog van Francine besloot ik de confrontatie aan te gaan.
I gave them hell! Wat een bijzondere weg heb ik afgelegd.. .. En wat ben ik benieuwd naar waar deze weg me nog brengen mag. Loop je met mij mee? Je kunt me vinden op Instagram! (https://instagram.com/every_body_sanne/)
maandag 17 augustus 2015
Fail to prepare, prepare to fail.
Het is echt zo: als je goed voorbereidt wat je gaat eten en je lunch zelf meeneemt, is de kans veel kleiner dat je overdag uit de bocht vliegt en toch maar bij de snoepautomaat staat om half vier.
Voorbereiding is alles. Voorbereiding laat je nadenken over hoe je dag eruit gaat zien en wat je lichaam nodig heeft. Voorbereiding laat je eten klaarmaken met liefde en aandacht, voor de persoon waarvoor je het best moet zorgen: jezelf. En zulk eten gooi je niet weg, zelfs al maakt de kantinejuf pasta met vier soorten kaas-saus en brengt je collega je een tom pouce omdat ze jarig is. Dat laat je staan, want jij hebt eten mee.
Voorbereiding maakt het verschil.
Mijn lunch van vandaag, gisteravond klaargemaakt: Geroosterde broccoli met sesamzaadjes (vezels, calcium en vitaminen), gebakken aardappeltjes (koolhydraten en vetten), witte bonen (proteinen en vezels).
En voor ergens in de middag vanille soja yoghurt met aardbeien en banaan (calcium, koolhydraten, proteinen, vitaminen, vezels).
Voorbereiding is alles. Voorbereiding laat je nadenken over hoe je dag eruit gaat zien en wat je lichaam nodig heeft. Voorbereiding laat je eten klaarmaken met liefde en aandacht, voor de persoon waarvoor je het best moet zorgen: jezelf. En zulk eten gooi je niet weg, zelfs al maakt de kantinejuf pasta met vier soorten kaas-saus en brengt je collega je een tom pouce omdat ze jarig is. Dat laat je staan, want jij hebt eten mee.
Voorbereiding maakt het verschil.
Mijn lunch van vandaag, gisteravond klaargemaakt: Geroosterde broccoli met sesamzaadjes (vezels, calcium en vitaminen), gebakken aardappeltjes (koolhydraten en vetten), witte bonen (proteinen en vezels).
En voor ergens in de middag vanille soja yoghurt met aardbeien en banaan (calcium, koolhydraten, proteinen, vitaminen, vezels).
zondag 16 augustus 2015
9km
Als een zonnetje ging het vandaag. 9Km, met hier en daar de gang er lekker in. Behoorlijk aan mijn techniek gewerkt, want die lijkt toch wel de oorzaak van mijn achillesblessure.
Ik loop 'zwaar'. Alsof ik de last van de wereld op mijn schouders draag. In de realiteit is het niet de last van de wereld, maar wel die van mijn eigen lijf. 'Jij loopt alsof je nog steeds dik bent', zei mijn zwager een tijdje terug, en hij heeft gelijk. Als je gewicht zo lang je motoriek bepaalt, dan is dat niet ineens weg, ook niet als je lichaam allang is veranderd.
Ik heb dus een en ander aan video's gekeken over looptechniek, overlegd met mn fysiotherapeut, en vandaag ging ik erken aan verbetering: meer landen op m'n voorvoet, korte passen in een hoog pasritme, armen netjes in een 90 hoek, geen gedraai met mijn schouders, knieen mooi optillen en 'trots' lopen: schouders naar achteren, hoofd omhoog (zodat het gewicht van je hoofd niet aan je schouders hangt, maar op je romp rust), en ruimte maken voor volle longen en voor ademhaling tot in je buik.
Ik bakte er geen donder van, maar je moet ergens beginnen, en het ging heerlijk. Nu wachten tot de reactie in mn voet weg is, en dan op naar 11 km :).
donderdag 13 augustus 2015
Ochtend
7 kilometer, 7'06 gemiddeld.
Nog even, en ik ben er weer :).
woensdag 12 augustus 2015
10 Tips voor fietsen naar je werk
1. stap op een fiets
2. ga naar je werk
Het is that simple.
Ja, ook als het meer dan 20 km is.
Maar ok, hier zijn er nog een paar:
3. Leg een toilettas op je werk met een extra versie van je make up, haarlak en toiletspullen, en als het kan 1 set schone kantoorkleren. Dan hoef je dat niet iedere keer mee te slepen.
4. Als je naar je werk fietst, dan moet je langs stoplichten, andere fietsers, auto's, bruggen en - in mijn geval - een pont over het IJ. Leg je daar bij neer. Dit is niet het moment voor een PR.
5. Lunch GROOT. Je hebt 's ochtends al veel energie gebruikt, maar je moet straks ook weer terug. Vul je proteinen aan, en geef je lichaam wat langzame koolhydraten om het straks nog een keer te doen.
6. Koop een sport rugzak. Eentje die met de vorm van je rug meebuigt. Ik moet er snel een vinden; man, want hing die laptop ongemakkelijk op mijn rug van de week.
7. Lach iedereen uit die in de file staat waar je langs rijdt. Mag best hardop, ook. Vinden ze vast niet aardig, maar dan ben jij toch allang weg.
8. Draag een helm. Echt. En zie punt 1, kwa haarlak.
9. Zorg ervoor dat jeeen setje bandenplakspullen bij je hebt nou dacht het niet iemand kan bellen om je op te halen, je naar je werk te rijden en je band voor je te plakken, mocht je lek staan.
10. Geniet ervan.
Het is echt heerlijk om de dag te beginnen met je hoofd in de wind, in het licht van een zomer ochtend, trappend door de weilanden. Ganzen boven je hoofd, een tractor in de verte die alweer, of nog steeds, probeert het laatste gras van het land te krijgen voor de regen komt.
Het is echt leuk om door een wakker wordende stad te rijden. Winkels die open gaan, terrasstoelen die buiten gezet worden, gehaast overstekende mensen met hun koffie in hun hand. En jij, zigzaggend door het ochtendverkeer, met een muziekje in je oor.
Probeer het gewoon zo nu en dan. Naar je werk moet je toch.
2. ga naar je werk
Het is that simple.
Ja, ook als het meer dan 20 km is.
Maar ok, hier zijn er nog een paar:
3. Leg een toilettas op je werk met een extra versie van je make up, haarlak en toiletspullen, en als het kan 1 set schone kantoorkleren. Dan hoef je dat niet iedere keer mee te slepen.
 |
| Voila - 08:45 vs 08:55. In tien minuten gedouched achter mn bureau, afgelopen maandag. |
4. Als je naar je werk fietst, dan moet je langs stoplichten, andere fietsers, auto's, bruggen en - in mijn geval - een pont over het IJ. Leg je daar bij neer. Dit is niet het moment voor een PR.
5. Lunch GROOT. Je hebt 's ochtends al veel energie gebruikt, maar je moet straks ook weer terug. Vul je proteinen aan, en geef je lichaam wat langzame koolhydraten om het straks nog een keer te doen.
6. Koop een sport rugzak. Eentje die met de vorm van je rug meebuigt. Ik moet er snel een vinden; man, want hing die laptop ongemakkelijk op mijn rug van de week.
7. Lach iedereen uit die in de file staat waar je langs rijdt. Mag best hardop, ook. Vinden ze vast niet aardig, maar dan ben jij toch allang weg.
8. Draag een helm. Echt. En zie punt 1, kwa haarlak.
9. Zorg ervoor dat je
10. Geniet ervan.
Het is echt heerlijk om de dag te beginnen met je hoofd in de wind, in het licht van een zomer ochtend, trappend door de weilanden. Ganzen boven je hoofd, een tractor in de verte die alweer, of nog steeds, probeert het laatste gras van het land te krijgen voor de regen komt.
Het is echt leuk om door een wakker wordende stad te rijden. Winkels die open gaan, terrasstoelen die buiten gezet worden, gehaast overstekende mensen met hun koffie in hun hand. En jij, zigzaggend door het ochtendverkeer, met een muziekje in je oor.
Probeer het gewoon zo nu en dan. Naar je werk moet je toch.
zondag 9 augustus 2015
Weekend
Na m'n fysiotherapie van vrijdag mocht ik weer een loopje proberen. Maximaal zeven kilometer. Gisteren waagde ik me er aan.
Zeven werd het niet; het deed al vlug zeer. Misschien toch te snel na de behandeling van Herman? Ik probeer het woensdag of zo gewoon nog een keertje. Ik word er een beetje ongeduldig van, dat wel.
Aan de andere kant, dan wel weer dit:
En jullie? Nog gesport dit weekend? Vertel eens?
vandaag - 9,27 km fietsen & 8 km wandelen
zaterdag - 5,28 km hardlopen
vrijdag - 35,88 km fietsen
Zeven werd het niet; het deed al vlug zeer. Misschien toch te snel na de behandeling van Herman? Ik probeer het woensdag of zo gewoon nog een keertje. Ik word er een beetje ongeduldig van, dat wel.
Aan de andere kant, dan wel weer dit:
En jullie? Nog gesport dit weekend? Vertel eens?
vandaag - 9,27 km fietsen & 8 km wandelen
zaterdag - 5,28 km hardlopen
vrijdag - 35,88 km fietsen
donderdag 6 augustus 2015
Gast-schrijver: Sanne Fontijne, deel 2: Leren Leven
Het blog van vandaag is geschreven door
Sanne Fontijne, en is het tweede deel van een drieluik over het proces
dat zij heeft doorgemaakt. Deel 1, Alle Begin Is Moeilijk, vind je hier.
Dit voorval geeft direct aan hoe diep de periode van “weer gezond worden” in mijn leven verankerd is. “Welke operatie heb je ondergaan?”, wordt mij vaak gevraagd. Wanneer ik antwoord dat ik geen operatie heb gehad wordt steevast de volgende vraag op mij afgevuurd: “welk dieet heb je gevolgd?” Men kijkt mij wantrouwend aan wanneer ik dan wederom een onverwacht antwoord geef. Ik heb namelijk niet “gelijnd” of een dieet gevolgd; Ik ben anders gaan leven. Wanneer iemand met obesitas kampt zijn er vaak verschillende problemen aan de orde. Onder de oppervlakte roert zich meer dan je in eerste instantie aan iemand kan zien. Goed, mijn levensstijl is dus in anderhalf jaar tijd volledig veranderd. Ik volgde geen dieet, maar ging anders leven. Francine schreef ooit naar me dat wanneer je een lijf geeft wat het nodig heeft, het de vorm krijgt die het hoort te hebben. Een waarheid als een koe. Ik voedde mijn lichaam. Havermout werd lekker. Koken leerde ik mezelf aan. Van suiker kickte ik af en ik begon daadwerkelijk te genieten van groenten en fruit.
De weg van 120+ naar 64 kilogram heb ik zonder hulp van buitenaf bewandeld. Nieuwsgierigheid en leergierigheid is een groot goed. Door mezelf intensief in voedingsleer en fysica te verdiepen, leerde ik wat mijn lichaam nodig had en waarom mijn lichaam dat nodig had. Waar ik voorheen de spiegel vermeed en met afschuw over mezelf nadacht begon ik mezelf warempel wat aardiger te vinden. Niemand loopt deze weg voor je, niemand kan de last overnemen. Je doet dit helemaal zelf. Ik kwam er achter dat je daadwerkelijk invloed kunt hebben op jezelf en de omstandigheden. Ik zag mijn lichaam langzaamaan veranderen. Tevens veranderde mijn persoonlijkheid. Het stille, grijze muisje kroop in zijn hoekje terwijl elders een rups zich voortploeterde om een vlinder te kunnen worden. Ik leerde hoe ik voor mezelf kon zorgen. Hoe ik voor mezelf kon vechten. Alsof ik dat als obees persoon niet waard was geweest. Onoverkomelijk was de verandering in mijn sociale omgeving. Het leek erop dat niet iedereen deze ingeslagen weg begreep, of zij wilden dit gewoonweg niet. Ik was “ongezellig” als ik niet een stukje taart nam en was “burgerlijk en saai” als ik een borrel afsloeg. Dit raakte mij: mensen om wie ik gaf gunden mij deze kans op een gezond leven niet, zo leek het ten minste.
Terugkijkend op de periode waarin ik werkte aan mijn gezondheid kan ik concluderen dat het er op lijkt dat de consumptiemaatschappij zodanig is ingericht dat het lijkt alsof de wereldbevolking vooral flink moet aandikken. Een getalsmatige BMI zegt niets (een voorbeeld: een gespierde atleet kan volgens de BMI-schaal een flink overgewicht hebben terwijl hij kerngezond is). Het “Ik kies bewust”-logo wordt door een bedrijf gekocht, niet verdiend. Het voedingscentrum wordt gesponsord door bedrijven zoals Unilever, Smiths, Kellogs en Lu. Om nog maar niet te spreken van verborgen ingrediënten in voedingsmiddelen die alleen te ontdekken zijn wanneer je beschikt over een flink versterkte leesbril of vergrootglas. De aard van het beestje is dat het belangrijk is je eigen weg te kunnen vinden in de jungle van vervettende en ader verslibbende voedingsproducten. En laat je vooral niet leiden door de massamedia.
Acht broekmaten kleiner bleek echter dat mijn zelfbeeld flink vertekend is. Er komt een moment dat je jezelf niet meer in de obese versie, dan wel in de nieuwe, fitte versie herkent. Er breekt dan een geheel nieuwe periode aan waar je jezelf doorheen zult moeten slaan. Er is een tijd waarin je vergiffenis voor jezelf moet vinden om de keuzes die je voorheen hebt gedaan. Die hebben je naar een dieptepunt in je leven geleid. Maar vervolgens ben je zelf weer uit die put geklommen en ben je de strijd met jezelf, inclusief alle overtollige kilo’s aangegaan. Dat doet wat met je.
Omdat het sporten en wijze van eten en leven voor mij als natuurlijk voelde bleef ik de competitie met mezelf aangaan. Net één repetitie op een oefening meer. Of net wat kilo’s zwaarder liften. Of net wat meters meer sprinten. Het werkt verslavend en het gevaar ligt op de loer: wanneer is genoeg daadwerkelijk genoeg?
Hierin heb ik uiteindelijk een duidelijke keuze kunnen maken. Ik heb mijn langgekoesterde wens kunnen waarmaken: iets vinden waar ik zeer gepassioneerd in ben. Iets waar ik helemaal voor kan gaan en waar ik mezelf helemaal in kan verliezen. Deze passie en wereld wil ik graag in mijn laatste deel van de drieluik delen…
“Dat was de eerste en de laatste keer”. Deze
gedachte kwam bij me op toen ik eindelijk een gezond gewicht bereikt had. Het
was een mooie, maar ook zware en ongeplaveide weg die ik bewandeld heb. Ik
herinner me nog goed dat ik midden in de nacht overeind schoot. Het zweet liep
over mijn nek en rug, ik hijgde zwaar. Ik huilde en kon in al mijn haast niet
snel het lichtknopje vinden. Zodra het licht aan was betastte en bekeek ik
mezelf. Maar het was toch echt waar.. Ik had geen overgewicht meer.
Dit voorval geeft direct aan hoe diep de periode van “weer gezond worden” in mijn leven verankerd is. “Welke operatie heb je ondergaan?”, wordt mij vaak gevraagd. Wanneer ik antwoord dat ik geen operatie heb gehad wordt steevast de volgende vraag op mij afgevuurd: “welk dieet heb je gevolgd?” Men kijkt mij wantrouwend aan wanneer ik dan wederom een onverwacht antwoord geef. Ik heb namelijk niet “gelijnd” of een dieet gevolgd; Ik ben anders gaan leven. Wanneer iemand met obesitas kampt zijn er vaak verschillende problemen aan de orde. Onder de oppervlakte roert zich meer dan je in eerste instantie aan iemand kan zien. Goed, mijn levensstijl is dus in anderhalf jaar tijd volledig veranderd. Ik volgde geen dieet, maar ging anders leven. Francine schreef ooit naar me dat wanneer je een lijf geeft wat het nodig heeft, het de vorm krijgt die het hoort te hebben. Een waarheid als een koe. Ik voedde mijn lichaam. Havermout werd lekker. Koken leerde ik mezelf aan. Van suiker kickte ik af en ik begon daadwerkelijk te genieten van groenten en fruit.
De weg van 120+ naar 64 kilogram heb ik zonder hulp van buitenaf bewandeld. Nieuwsgierigheid en leergierigheid is een groot goed. Door mezelf intensief in voedingsleer en fysica te verdiepen, leerde ik wat mijn lichaam nodig had en waarom mijn lichaam dat nodig had. Waar ik voorheen de spiegel vermeed en met afschuw over mezelf nadacht begon ik mezelf warempel wat aardiger te vinden. Niemand loopt deze weg voor je, niemand kan de last overnemen. Je doet dit helemaal zelf. Ik kwam er achter dat je daadwerkelijk invloed kunt hebben op jezelf en de omstandigheden. Ik zag mijn lichaam langzaamaan veranderen. Tevens veranderde mijn persoonlijkheid. Het stille, grijze muisje kroop in zijn hoekje terwijl elders een rups zich voortploeterde om een vlinder te kunnen worden. Ik leerde hoe ik voor mezelf kon zorgen. Hoe ik voor mezelf kon vechten. Alsof ik dat als obees persoon niet waard was geweest. Onoverkomelijk was de verandering in mijn sociale omgeving. Het leek erop dat niet iedereen deze ingeslagen weg begreep, of zij wilden dit gewoonweg niet. Ik was “ongezellig” als ik niet een stukje taart nam en was “burgerlijk en saai” als ik een borrel afsloeg. Dit raakte mij: mensen om wie ik gaf gunden mij deze kans op een gezond leven niet, zo leek het ten minste.
Terugkijkend op de periode waarin ik werkte aan mijn gezondheid kan ik concluderen dat het er op lijkt dat de consumptiemaatschappij zodanig is ingericht dat het lijkt alsof de wereldbevolking vooral flink moet aandikken. Een getalsmatige BMI zegt niets (een voorbeeld: een gespierde atleet kan volgens de BMI-schaal een flink overgewicht hebben terwijl hij kerngezond is). Het “Ik kies bewust”-logo wordt door een bedrijf gekocht, niet verdiend. Het voedingscentrum wordt gesponsord door bedrijven zoals Unilever, Smiths, Kellogs en Lu. Om nog maar niet te spreken van verborgen ingrediënten in voedingsmiddelen die alleen te ontdekken zijn wanneer je beschikt over een flink versterkte leesbril of vergrootglas. De aard van het beestje is dat het belangrijk is je eigen weg te kunnen vinden in de jungle van vervettende en ader verslibbende voedingsproducten. En laat je vooral niet leiden door de massamedia.
Acht broekmaten kleiner bleek echter dat mijn zelfbeeld flink vertekend is. Er komt een moment dat je jezelf niet meer in de obese versie, dan wel in de nieuwe, fitte versie herkent. Er breekt dan een geheel nieuwe periode aan waar je jezelf doorheen zult moeten slaan. Er is een tijd waarin je vergiffenis voor jezelf moet vinden om de keuzes die je voorheen hebt gedaan. Die hebben je naar een dieptepunt in je leven geleid. Maar vervolgens ben je zelf weer uit die put geklommen en ben je de strijd met jezelf, inclusief alle overtollige kilo’s aangegaan. Dat doet wat met je.
Omdat het sporten en wijze van eten en leven voor mij als natuurlijk voelde bleef ik de competitie met mezelf aangaan. Net één repetitie op een oefening meer. Of net wat kilo’s zwaarder liften. Of net wat meters meer sprinten. Het werkt verslavend en het gevaar ligt op de loer: wanneer is genoeg daadwerkelijk genoeg?
Hierin heb ik uiteindelijk een duidelijke keuze kunnen maken. Ik heb mijn langgekoesterde wens kunnen waarmaken: iets vinden waar ik zeer gepassioneerd in ben. Iets waar ik helemaal voor kan gaan en waar ik mezelf helemaal in kan verliezen. Deze passie en wereld wil ik graag in mijn laatste deel van de drieluik delen…
woensdag 5 augustus 2015
5km
Het begin is er weer. 5km, met een beetje een drukkend gevoel op m'n hiel, maar zonder veel pijn. Yay! :-)
dinsdag 4 augustus 2015
zondag 2 augustus 2015
YEAH!
Een heel voorzicht heel klein, voorzichtig brandend groen lichtje kreeg ik van Herman-de-fysio. Deze week mocht ik een kort rondje, niet meer dan 4 of 5 kilometer.
Vrijdag fietste ik nog, na fysiotherapie, maar gisteravond ging ik het proberen. Ik fietste naar een fietspad net buiten het dorp, zodat 'n zere pees alvast wat los zou komen. 'Meteen stoppen als het pijn doet', had hij gezegd. Pezen zijn moeilijk weefsel om te genezen en stuk is stuk, dan blijft het een zwakker plek. Ik was er een beetje nerveus van. Ik wou het niet verkloten.
Ik parkeerde mijn fiets bij een hek, zette een muziekje aan, stelde runkeeper in, haalde diep adem en drukte op 'Ga Hardlopen'.
Een langzaam, voorzichtig dribbelpasje. Honderd meter. Honderdvijftig... en BAM, daar was de pijn weer.
Ik moest er van huilen. Niet van de pijn zozeer, zo erg was t nou ook weer niet, maar van de STOMTE. Ik vond het stom. Ik had me er zo op verheugd.
Mijn voet even losschudden maar, en stilstaan tot het was afgezakt. Ik nam me voor twee kilometer te doen, met zo vaak stoppen als nodig. Twee kilometer, niet meer.
Ik liep nog een eindje, en naarmate mijn spieren warmer werden ging het beter. 350 meter. Even stilstaan. Proberen niet al te hard te balen. Kom op, Francine. Je loopt hier, oor het eerst in drie weken, en kort lopen is altijd nog beter dan niet lopen.
Het volgende stuk was 800 meter. Depijn kwam terugm maar iedere keer milder. Nog een eindje dan, alleen dit liiedje nog alleen nog tot het hek.
Ineens was ik twee km van mn fiets. Oeps.
Omdraaien, niet overbelasten nou, kom op Francine, verkloot het niet. Ik draaide en rende terug. Zonder pijn. Zonder problemen. Speciaal voor mij, om het te vieren, gooide de hemel er een geweldige zonsondergang tegenaan.
Ik zweefde over het fietspad - mijn voeten gingen vanzelf. Toen ik aanzette voor een snelle kilometer vermengden de zweetdruppeltjes op mijn neus zich met de tranen van de eerste kilometer. Het ging prima. Ik rende met vleugels.
Een blij ei was ik, toen ik weer bij m'n fiets was.
Vannacht kwam wel de reactie - behoorlijke pijn in mn enkel. En ja, ik ga pas weer rennen als dat een hele dag weg is.
Maar deze heb ik mooi in mn zak.
Hardlopen | 4km - 7'21
Vrijdag fietste ik nog, na fysiotherapie, maar gisteravond ging ik het proberen. Ik fietste naar een fietspad net buiten het dorp, zodat 'n zere pees alvast wat los zou komen. 'Meteen stoppen als het pijn doet', had hij gezegd. Pezen zijn moeilijk weefsel om te genezen en stuk is stuk, dan blijft het een zwakker plek. Ik was er een beetje nerveus van. Ik wou het niet verkloten.
Ik parkeerde mijn fiets bij een hek, zette een muziekje aan, stelde runkeeper in, haalde diep adem en drukte op 'Ga Hardlopen'.
Een langzaam, voorzichtig dribbelpasje. Honderd meter. Honderdvijftig... en BAM, daar was de pijn weer.
Ik moest er van huilen. Niet van de pijn zozeer, zo erg was t nou ook weer niet, maar van de STOMTE. Ik vond het stom. Ik had me er zo op verheugd.
Mijn voet even losschudden maar, en stilstaan tot het was afgezakt. Ik nam me voor twee kilometer te doen, met zo vaak stoppen als nodig. Twee kilometer, niet meer.
Ik liep nog een eindje, en naarmate mijn spieren warmer werden ging het beter. 350 meter. Even stilstaan. Proberen niet al te hard te balen. Kom op, Francine. Je loopt hier, oor het eerst in drie weken, en kort lopen is altijd nog beter dan niet lopen.
Het volgende stuk was 800 meter. Depijn kwam terugm maar iedere keer milder. Nog een eindje dan, alleen dit liiedje nog alleen nog tot het hek.
Ineens was ik twee km van mn fiets. Oeps.
Omdraaien, niet overbelasten nou, kom op Francine, verkloot het niet. Ik draaide en rende terug. Zonder pijn. Zonder problemen. Speciaal voor mij, om het te vieren, gooide de hemel er een geweldige zonsondergang tegenaan.
Ik zweefde over het fietspad - mijn voeten gingen vanzelf. Toen ik aanzette voor een snelle kilometer vermengden de zweetdruppeltjes op mijn neus zich met de tranen van de eerste kilometer. Het ging prima. Ik rende met vleugels.
Een blij ei was ik, toen ik weer bij m'n fiets was.
Vannacht kwam wel de reactie - behoorlijke pijn in mn enkel. En ja, ik ga pas weer rennen als dat een hele dag weg is.
Maar deze heb ik mooi in mn zak.
Hardlopen | 4km - 7'21
zaterdag 1 augustus 2015
Abonneren op:
Posts (Atom)
LinkWithin
