Gast-schrijver: Sanne Fontijne, deel 2: Leren Leven

Het blog van vandaag is geschreven door Sanne Fontijne, en is het tweede deel van een drieluik over het proces dat zij heeft doorgemaakt. Deel 1, Alle Begin Is Moeilijk, vind je hier. 

“Dat was de eerste en de laatste keer”. Deze gedachte kwam bij me op toen ik eindelijk een gezond gewicht bereikt had. Het was een mooie, maar ook zware en ongeplaveide weg die ik bewandeld heb. Ik herinner me nog goed dat ik midden in de nacht overeind schoot. Het zweet liep over mijn nek en rug, ik hijgde zwaar. Ik huilde en kon in al mijn haast niet snel het lichtknopje vinden. Zodra het licht aan was betastte en bekeek ik mezelf. Maar het was toch echt waar.. Ik had geen overgewicht meer.

Dit voorval geeft direct aan hoe diep de periode van “weer gezond worden” in mijn leven verankerd is. “Welke operatie heb je ondergaan?”, wordt mij vaak gevraagd. Wanneer ik antwoord dat ik geen operatie heb gehad wordt steevast de volgende vraag op mij afgevuurd: “welk dieet heb je gevolgd?” Men kijkt mij wantrouwend aan wanneer ik dan wederom een onverwacht antwoord geef. Ik heb namelijk niet “gelijnd” of een dieet gevolgd; Ik ben anders gaan leven. Wanneer iemand met obesitas kampt zijn er vaak verschillende problemen aan de orde. Onder de oppervlakte roert zich meer dan je in eerste instantie aan iemand kan zien. Goed, mijn levensstijl is dus in anderhalf jaar tijd volledig veranderd. Ik volgde geen dieet, maar ging anders leven. Francine schreef ooit naar me dat wanneer je een lijf geeft wat het nodig heeft, het de vorm krijgt die het hoort te hebben. Een waarheid als een koe. Ik voedde mijn lichaam. Havermout werd lekker. Koken leerde ik mezelf aan. Van suiker kickte ik af en ik begon daadwerkelijk te genieten van groenten en fruit.

De weg van 120+ naar 64 kilogram heb ik zonder hulp van buitenaf bewandeld. Nieuwsgierigheid en leergierigheid is een groot goed. Door mezelf intensief in voedingsleer en fysica te verdiepen, leerde ik wat mijn lichaam nodig had en waarom mijn lichaam dat nodig had. Waar ik voorheen de spiegel vermeed en met afschuw over mezelf nadacht begon ik mezelf warempel wat aardiger te vinden. Niemand loopt deze weg voor je, niemand kan de last overnemen. Je doet dit helemaal zelf. Ik kwam er achter dat je daadwerkelijk invloed kunt hebben op jezelf en de omstandigheden. Ik zag mijn lichaam langzaamaan veranderen. Tevens veranderde mijn persoonlijkheid. Het stille, grijze muisje kroop in zijn hoekje terwijl elders een rups zich voortploeterde om een vlinder te kunnen worden. Ik leerde hoe ik voor mezelf kon zorgen. Hoe ik voor mezelf kon vechten. Alsof ik dat als obees persoon niet waard was geweest. Onoverkomelijk was de verandering in mijn sociale omgeving. Het leek erop dat niet iedereen deze ingeslagen weg begreep, of zij wilden dit gewoonweg niet. Ik was “ongezellig” als ik niet een stukje taart nam en was “burgerlijk en saai” als ik een borrel afsloeg. Dit raakte mij: mensen om wie ik gaf gunden mij deze kans op een gezond leven niet, zo leek het ten minste.

Terugkijkend op de periode waarin ik werkte aan mijn gezondheid kan ik concluderen dat het er op lijkt dat de consumptiemaatschappij zodanig is ingericht dat het lijkt alsof de wereldbevolking vooral flink moet aandikken. Een getalsmatige BMI zegt niets (een voorbeeld: een gespierde atleet kan volgens de BMI-schaal een flink overgewicht hebben terwijl hij kerngezond is). Het “Ik kies bewust”-logo wordt door een bedrijf gekocht, niet verdiend. Het voedingscentrum wordt gesponsord door bedrijven zoals Unilever, Smiths, Kellogs en Lu. Om nog maar niet te spreken van verborgen ingrediënten in voedingsmiddelen die alleen te ontdekken zijn wanneer je beschikt over een flink versterkte leesbril of vergrootglas. De aard van het beestje is dat het belangrijk is je eigen weg te kunnen vinden in de jungle van vervettende en ader verslibbende voedingsproducten. En laat je vooral niet leiden door de massamedia. 

Acht broekmaten kleiner bleek echter dat mijn zelfbeeld flink vertekend is. Er komt een moment dat je jezelf niet meer in de obese versie, dan wel in de nieuwe, fitte versie herkent. Er breekt dan een geheel nieuwe periode aan waar je jezelf doorheen zult moeten slaan. Er is een tijd waarin je vergiffenis voor jezelf moet vinden om de keuzes die je voorheen hebt gedaan. Die hebben je naar een dieptepunt in je leven geleid. Maar vervolgens ben je zelf weer uit die put geklommen en ben je de strijd met jezelf, inclusief alle overtollige kilo’s aangegaan. Dat doet wat met je.
Omdat het sporten en wijze van eten en leven voor mij als natuurlijk voelde bleef ik de competitie met mezelf aangaan. Net één repetitie op een oefening meer. Of net wat kilo’s zwaarder liften. Of net wat meters meer sprinten. Het werkt verslavend en het gevaar ligt op de loer: wanneer is genoeg daadwerkelijk genoeg?

Hierin heb ik uiteindelijk een duidelijke keuze kunnen maken. Ik heb mijn langgekoesterde wens kunnen waarmaken: iets vinden waar ik zeer gepassioneerd in ben. Iets waar ik helemaal voor kan gaan en waar ik mezelf helemaal in kan verliezen. Deze passie en wereld wil ik graag in mijn laatste deel van de drieluik delen…