Als een zonnetje ging het vandaag. 9Km, met hier en daar de gang er lekker in. Behoorlijk aan mijn techniek gewerkt, want die lijkt toch wel de oorzaak van mijn achillesblessure.
Ik loop 'zwaar'. Alsof ik de last van de wereld op mijn schouders draag. In de realiteit is het niet de last van de wereld, maar wel die van mijn eigen lijf. 'Jij loopt alsof je nog steeds dik bent', zei mijn zwager een tijdje terug, en hij heeft gelijk. Als je gewicht zo lang je motoriek bepaalt, dan is dat niet ineens weg, ook niet als je lichaam allang is veranderd.
Ik heb dus een en ander aan video's gekeken over looptechniek, overlegd met mn fysiotherapeut, en vandaag ging ik erken aan verbetering: meer landen op m'n voorvoet, korte passen in een hoog pasritme, armen netjes in een 90 hoek, geen gedraai met mijn schouders, knieen mooi optillen en 'trots' lopen: schouders naar achteren, hoofd omhoog (zodat het gewicht van je hoofd niet aan je schouders hangt, maar op je romp rust), en ruimte maken voor volle longen en voor ademhaling tot in je buik.
Ik bakte er geen donder van, maar je moet ergens beginnen, en het ging heerlijk. Nu wachten tot de reactie in mn voet weg is, en dan op naar 11 km :).
Gek is dat he, dat je blijft lopen alsof je zwaarder bent. Ik kom van hetzelfde startgewicht, zit alleen 'nog' niet op jouw getal, maar merk wel wat lang overgewicht betekend. ;)
BeantwoordenVerwijderenMerk zelf dat ik makkelijker loop als ik zorg dat ik goed rechtop loop en een actieve pas heb ipv het gevoel te hebben te sloffen. Moet zeggen dat in het bos lopen ook werkt, want als je dan je voeten niet optilt wordt het wel eens onhandig! Super dat je weer wat goede km's op de teller hebt kunnen zetten :)