Erasmusbrug

Er staat een heuveltraining op het schema vandaag. Doorgaans doe ik die op de Schellingwouderbrug of op een viaduct in IJmuiden, maar vandaag heb ik een werkverplichting in Rotterdam. P gaat met me mee, vermaakt zich een uurtje tijdens mijn vergadering, en daarna kleden we ons om en gaan naar de Erasmus brug.

We moeten veertien keer de brug op: 250 meter omhoog, dan naar beneden dribbelen, dan 400 meter omhoog, dan naar beneden dribbelen. En dan nog zes keer. (ja, ik weet dat ik er een beetje aan gesleuteld heb coach, maar runkeeper  wil geen 200 meter, en het was zo heel warm. Dit leek me een acceptabele tussenvorm ;-)).

1ste interval 
250 op
Oh dit valt best mee. Kijk! De zon schijnt! Ik loop op de Erasmusbrug! Wat is dit nou weer cool! Nog iets minder dan een jaar, dan loop ik hier hopelijk een marathon.
250 neer
Whiiiiieeeeeeeeeeee! :-)


2e interval
400 op
Gut. Wat is het warm. Ik voel m'n shirt nu al helemaal nat worden, en ik ben net vijf minuten bezig.
400 neer
Aaaaaaah, das beter. Oh, dat uitzicht over de Maas!


3e interval 
250 op
Sodeflippers. Dit wordt een lange, lange training. Ik veeg zweet van mn voorhoofd, dat in mijn ogen probert te druppelen. Voor we gingen lopen gaf de buitenthermometer van de auto 32 graden aan. Ik had gedacht dat het, zo rond een uur of zes, wel wat zou zakken, en dat het boven de Maas wel wat koeler zou zijn.
250 neer
Rennen is geweldig.


4e interval
400 op
Rennen is echt kut. Verderop zitten mensen op en terras met een glas koude prosecco, en ik loop hier in een f-ing sauna. Ik lijk wel gek.
400 neer
Naar beneden helpt ook niet meer. Het asfalt onder me is gitzwart, met van die glinstertjes erin. Ik voel de brandende hitte optrekken langs mijn benen. Op het fietspad naast ons stappen fietsers af, op hun weg naar boven. Daar weer naast geven de auto's van de avondspits een dosis extra hitte af. Ik denk dat het hier wel 35 graden is. Dit is niet te doen.

Ik krijg pijn in m'n zij.  Beneden, in een stukje schaduw, stoppen we even voor wat drinken.

Maar dan moeten we weer naar boven. 

5e interval 

250 op

F-cking hell. Mijn shirt plakt aan mijn rug. Het is maar 250 meter, Francine. Het is maar 250 meter. 

250 neer 

Mijn benen trillen. Naar beneden lopen is lekker, maar warm, want dan hebben we wind mee. De zon brandt in mijn nek. Ik heb het zwaar. P niet. Die huppelt vrolijk voor me uit. Ik haat hem. 

Er komt me een vrouwelijke hardloper tegemoet met een ING shirt aan, die als een hertje de brug op dartelt. Ik weet t wel, zij heeft het waarschijnlijk niet al tien keer gedaan, maar voor de zekerheid haat ik haar maar vast ook. 

6e interval

400 op 

Door mijn muziek heen hoor ik mijn ademhaling.Mijn longen branden. Mijn benen voelen als pudding. Kom op Francine. Je kunt dit.

400 neer

Zie je wel? Dit valt best mee. Ik negeer het loodzware gevoel in mijn benen en doe mijn standaard drievragencheck:

- heb je pijn? nee

- ben je moe? ja

- wil je verder? ja! ik wil het afmaken!

Nou, dan gaan we dus verder. Pas bij 2 uit 3 is stoppen een optie. En dan nog, slechts een *optie*.

7e interval

250 op

Er loopt een groepje bejaarden op het pad, met zijn vieren naast elkaar. P kan er net omheen, maar ze letten totaal niet op hun omgeving en ik bots bijna tegen ze aan. Ik weet het, de weg is van iedereen, maar ik irriteer me er nu even wezenloos aan. Ik lach naar ze. Maar dat is omdat grommen teveel werk is.

250 neer

Aaaaaaaah neer. Beneden mag ik weer een slokje water. 

8e interval

400 op 

Als deze erop zit, dan zijn we over de helft. Ondertussen worden de schaduwen an de gebouwen aan het begin van onze heen-en-terugjes wat langer. Ik hou wat in, om daar zo lang mogelijk van te genieten. 

400 neer

Er toetert een boot naar ons. Dat is vast niet de enige die zich afvraagt at we hier in vredesnaam aan het doen zijn. 

9e interval

250 op

Het is aftellen nu. Nog maar drie setjes. Het eind is echt in zicht. Over een half uur sta ik glunderend beneden, trots op mezelf te zijn.

250 neer

Er steekt een windje op. Oh, dank je wel universum - we houden onze armen wijd om het zoveel mogelijk te voelen. Ik ben doorweekt van het zweet, echt doorweekt. Ik zou mijn shirt kunnen uitwringen. 'Keren!' roep ik aan het eind van de helling naar P, die voor me loopt, en we draaien zonder te stoppen weer om. 

foto: http://www.worldtravelattractions.com/

10e interval

400 op

Manmanmanmanman. Ik ga dood hier. 

Maar, piepen heeft geen zin, dus ik focus op selfies makende toeristen en vraag me af of de architecht van dat grote gebouw aan de overkant niet heel erg baalt van die ontsierende 'N' die op de gevel is geplaatst. Als ik de architecht was, zou me dat een doorn in het oog zijn. En zou het echt waar zijn dat Madonna de bovenste verdieping heeft gekocht?

400 neer

En draaien maar weer. Ik word bijna duizelig van de beweging. Even rustig maar. Langzaam dribbel ik weer terug.

11e interval 

250 op

Dit is de een na laatste korte! We zijn er bijna! 

250 neer

Ik bedenk me dat als ik hier een marathon loop ik uiteindelijk maar twee keer over deze brug hoef. Oh joh - kind kan de was doen. 

12e interval

400 op

Als ik deze heb gehad, dan hoef ik nog maar 1 lange klim omhoog.  Ik heb me ernstig verkeken op de helling van deze brug. Hij is veel steiler dan Schellingwoude. Mijn benen trillen, maar ik loop nog. Ik spreek mezelf toe; 400 meter omhoog. Dat is drie minuten. Na deze drie minuten hoef je dit nog maar 1 keer over te doen. Dat moet je toch kunnen.

400 meter neer

Ah, sweet relief. Ik dribbel rustig naar beneden. P is er wat eerder dan ik. We wachten even. Ik ben buiten adem. 'Neem je tijd', zegt hij. 'neem je tijd, dan knallen we nog EEN keer.' Dat doe ik. We komen een minuutje op adem, en dan besluit ik dat ik het liever maar gewoon gehad wil hebben, en we rennen weer omhoog. 

13e interval

250 op

P ziet dat ik het zwaar heb en motiveert me. 'hier word je echt sterk van', zegt hij. 'Dit zijn de trainingen waar je wint'. 

Weet ik toch. Ik klaag toch ook niet. In mijn hoofd vloek ik alle goden uit de hemel, maar klagen is voor watjes.

250 neer

Het laatste korte afje. Yay. 

14e interval

400 op

Ok, brug. Dit is de laatste ronde. Ik zet aan, beneden in het schaduwstuk, en geef het alles wat ik heb. 

Wat alleen niet zoveel is.  Da's dan wel weer jammer.

400 neer

'Keren!' roep ik boven  an de brug als de 'ping' in mijn oor klinkt. De laatste! Naar beneden!

Twee minuten later sta ik onder aan de helling.  P is er. Een high five. Ik kan niet praten. Ik hijg hete, schurende adem. Mijn benen trillen. Ik ben helemaal stuk. 

Maar ik deed het. Ik deed het gewoon. 

En over een paar weken doe ik het weer. Maar dan beter.