Gast-schrijver: Sanne Fontijne, deel 1: Alle Begin is Moeilijk

Het blog van vandaag is geschreven door Sanne Fontijne, en is het eerste deel van een drieluik over het proces dat zij heeft doorgemaakt.



Puffend, kreunend en hijgend trapte ik me duizendmaal de rondte in. Mijn knieën protesteerden en gierend probeerde ik adem te blijven halen. Het zweet gutste uit poriën waarvan ik het bestaan niet wist. Thanos, de plaatselijke fitnessinstructeur, verwittigde zich ervan dat ik mij bewust bleef van het hier-en-nu. Dat ik vooral niet vergat waarom ik hier was. “Kom aan nou, dit is pas de warming-up!” Met een kokend hoofd keek ik hem verhit en nijdig aan. Thanos was niet onder de indruk. Ik wel: na een luttele 6 minuten had mijn lichaam het gevoel een marathon af te hebben gelegd. Niet dat ik wist hoe dat voelde, een loopje naar de brievenbus was voor mij al heftig genoeg.

22 lentes jong. Je bent dan in de bloei van je leven. Maar ik zakte door krakkemikkige tuinbankjes waarna ik mezelf uitlachte om geen flater te slaan. Zelfspot is een goed redmiddel wanneer je door overgewicht regelmatig door je knieën zakt. De angst sloeg me om het hart wanneer mijnheer Paulusma verkondigde dat het kwik boven 20 graden Celsius uit zou komen: deze “intense hitte” was niet te verdragen. Om deze reden droeg ik dan ook standaard een lange spijkerbroek maat 54 met daar bovenop zo’n kleurrijk tuniek met diverse motiefjes. Deze kleding werd inmiddels in een aparte “dikke-mensen-winkel” gekocht. Het kon mij eigenlijk niet meer zo veel schelen hoe ik eruit zag: als de kleding maar paste was ik al tevreden. 22 lentes jong en aan huis gekluisterd. Mezelf klem gegeten tot ik letterlijk geen kant meer op kon. “Je accepteert hoe je bent en stopt met zeuren, of je gaat er iets aan doen” vertelde mijn man en mede-obees me. Stoppen met zeuren lukte niet, dus besloot voor het laatste te gaan. Maar met een schreeuwende Thanos en een lijf dat na het na 6 minuten fietsen opgeeft zag ik het maar somber in. Toen ik na een paar oefeningen eindelijk naar huis mocht durfde ik de auto niet uit. Ik schaamde mij intens. Hoe was ik tot dit punt gekomen? Het voelde alsof de grond onder mijn voeten was weggeslagen. Terug naar hoe mijn leven op dat moment was, dat kon en wilde ik niet. Maar wat dan? Als ik niet meer terug wilde naar hoe het was, dan moest ik op één of andere manier een nieuwe manier van leven creëren. Dat betekende dat alles wat mij bekend was, losgelaten diende te worden. Hoe doe je dat?

 Ik heb mezelf in die bewuste zilveren Opel Corsa voor het eerst in mijn leven in de ogen gekeken. “Dit ben ik”, dacht ik. “Dit wil ik niet meer zijn”. Ik vloekte hardop dat ik moest stoppen met huilen en deed mezelf een belofte die ik hoopte waar te kunnen maken. Ik sprak met mezelf af dat ik niet zou stoppen met sporten tot ik weer een gezond lijf had. Tot ik weer kon doen wat twintigers zoal in hun leven doen. En wie weet.. Zou ik mezelf dan ook weer wat aardiger beginnen te vinden. Ik wilde niet afvallen; ik wilde weer gezond zijn.

Ik schopte mezelf de auto uit en waggelde in de mannentrainingsbroek van Adidas maat XXL naar ons flatje. Wist je dat Adidas wat sportmerken betreft het grootst valt? Vrouwenbroeken paste ik niet, dus moest ik naar de mannenmaten kijken. Nike, Underarmour en Puma zouden het niet worden, gelukkig bleek de grootste maat van Adidas mannenkleding wel te passen. Hoe zwaar ik op dat moment was, wist ik niet. Mijn weegschaal ging “maar” tot 120 kilogram en als ik er op ging staan sloeg hij door. Toen ik de tweede keer sporten een vetmeting kreeg bleek dat ik voor meer dan de helft uit vet bestond. Dat zei voor mij genoeg.

Nadat ik mijn vege lijf had gered en thuis kwam, heb ik lukraak wat vuilniszakken tevoorschijn getoverd. Ik ben letterlijk ieder keukenkastje en ieder hoekje in het huis langsgegaan. Al het eten en drinken moest weg. De levensmiddelen die in huis waren kwamen mij ineens vreemd en ongemakkelijk voor. Dit paste nu niet meer in het nieuwe leven dat ik voor ogen had. Ik ben direct boodschappen gaan doen. Bronwater in plaats van ijskoffie. Volkoren brood in plaats van frikadelbroodjes. Appels in plaats van paprikachips.


Dat het een lange weg naar de top zou worden, was mij duidelijk. Hoe ik de weg zou afleggen wist ik niet. Zou ik het überhaupt wel halen? Iets willen is één ding, maar daadwerkelijk het doel wat je voor ogen hebt behalen is een tweede.. Zou ik weer gezond kunnen worden?