vrijdag 31 juli 2015

Beginnen

Marian - per ongeluk delete ik het vorige bericht, maar ik zag je commentaar. Over de Nijmeegse vierdaagse (WOW!) en over beginnen met hardlopen als nieuwe uitdaging.

Ik ben natuurlijk geen expert he. Beginnen met hardlopen heb ik tenslotte ook maar 1 keer gedaan, en niet op de meest verstandige manier. Ik ging er als een dolle in, met blinde woede op mezelf en een aan obsessie grenzende vastberadenheid, en rende mezelf binnen twee weken een blessure in. Maar goed daar leer je van, en daarna had ik wel door dat ik het wat gedoseerder aan moest pakken als ik een lange termijn gewoonte wilde creeeren.

Dus, Hier komen ze, mijn beginnertips, voor wat ze waard zijn, in willekeurige volgorde:



- download een app die je leert rennen door middel van ren/loop/ren intervallen. Ik had er eentje die '5k runner' heette, en die je in 8 weken naar 30 minuten aaneengelosten hardlopen bracht. Runkeeper heeft ook beginner schema's. Als je zoekt op 'couch to 5k' in de app store of the play store vind je er een heleboel, en ze zijn allemaal prima. Ik hoor ook hele goede dingen over Evy en Renate Wennemars.


-  Koop een paar goede schoenen. Als je nog wat aan de zware kant bent, schoenen met veel demping, dat scheelt je wat pijn in je knieeen. Het handigst is als je je schoenen laat aanmeten in een hardloopwinkel. Als je dat niet wilt, google dan naar schoenen met goede demping in de prijsklasse die je wilt, en koop ze anderhalve maat groter dan je normale schoenmaat. Bij hardlopen beweegt je voet hard heen en weer in je schoen, en de extra ruimte heb je echt nodig.


- Als je na een paar keer hardlopen pijn krijgt in je knieen, je schenen, je heupen of waar dan ook, die meer lijkt dan 'gewoon' spierpijn en die aanhoudt ook als je niet aan het hardlopen bent, ga dan pas weer lopen totdat je 1 hele dag helemaal geen pijn hebt gevoeld.


- Hardlopen is oncomfortabel. Er is zweet, vermoeidheid, spierpijn, soms kou, soms hitte. Een bepaalde hoeveelheid discomfort is part of the game. Als je niet bereid bent dat te incasseren, is hardlopen niet voor jou.




- Maak er een vaste gewoonte van. Laat geen dingen tussen jou en je trainingen komen. Wees niet bang om dingen af te zeggen of op een andere tijd te plannen omdat je gepland had te lopen. Plan je trainigen als afspraken met jezelf, zet ze op de kalender of in je agenda als het moet. Geef het dezelfde prioriteit als je zou doen met een afspraak bij de tandarts of de kapper. Dit is een prioriteit, dit ben jij die tijd moet maken voor jezelf om ervoor te zorgen dat je sterk en gezond genoeg bent om de rest van de wereld alles te geven wat je in je hebt, en dat is belangrijk. Behandel dat dan ook zo.  'Nee, dan kan ik niet, dan heb ik een hardlooptraining, kan het een half uur later?' is een volslagen acceptabel antwoord.
En dat vinden de mensen om je heen ook, let maar op. 




- Koop sokken zonder naden. Dat hoeft helemaal geen vermogen te kosten. Aktiesport heeft fantstische rensokken voor weinig.


- Focus niet op snelheid. Het maakt niet uit of je 10 minuten per kilometer loopt of 3. Een half uur lopen is een half uur lopen.
Snelheid doet er niet toe. Het gaat erom dat je duurvermogen ontwikkelt. Dat je longen, je hart en je benspieren leren zich voor steeds iets langer in te spannen. Tempo komt daarna. Ver daarna.


- Na je eerste paar minuten rennen lijkt het alsof je doodgaat. Ten eerste is dat niet zo, en ten tweede gaat dat punt iedere keer iets later komen. 
Er komt een moment dat je ademhaling, die je in je eerste trainingen zo enorm in de weg zit, ineens een ritme vindt. Dat je ineens niet meer 100% van de tijd bezig bent met overeind blijven en stappen zetten, maar dat je tijd heb om om je heen te kijken en warempel genoeg adem lijkt te hebben om een willekeurige voorbijganger goedemorgen te wensen zonder erin te blijven. Echt! Dat komt!





- Stel jezelf een doel. Schrijf je in voor een 5k race, een maand of vier in de toekomst. Het geeft je een stok achter de deur, en oh, dat moment dat je daar in het startvak staat, met een nummer of je buik, tussen allemaal andere hardlopers,  terwijl je een paar maanden eerder nog dacht dat je dat nooit zou kunnen..... magisch is dat.


- Tenzij je langer dan een uur gaat lopen of het boven de 25 graden is hoef je echt geen flesjes water mee te slepen.


- Maak een playlist. Alles is beter met muziek. Als je iemand bent die graag in een ritme loopt; er zijn playlists en liedjes die je gewoon kunt downloaden die precies 180 bpm zijn, het ideale pasritme, maar ook net wat sneller of langzamer.
Dat laatste doe ik overigens nooit. Ik heb gewoon muziek die ik goed vind, en van sommige dingen ga ik HEEL hard lopen (de gitaarsolo in Prince's Purple Rain bijvoorbeeld). Maar ik kan me goed indenken dat het helpt om in een strak ritme te blijven.


- Als je training moeilijk is en je het idee hebt dat je het niet meer volhoudt, probeer dan je gedachten terug te brengen naar wat je nu doet. Je kunt deze minuut. De volgende zien we straks wel weer. Nu deze minuut, deze stap, deze brug. Alleen deze. Probeer deze.

En voor je het weet is het je toch gelukt, je hele training, en sta je met trillende benen en buiten adem helemaal versteld van jezelf trots te zijn :)



- Het is niet meteen een gewoonte/verslaving. Ze zeggen dat een nieuwe gewoonte kweken drie weken duurt, maar bij mij was het echt wel een half jaar voor ik ging hardlopen omdat ik het wilde, in plaats van omdat ik het moest van mezelf. Je eerste paar trainingen/weken/maanden gaan op discipline. Deal with it.


- Haal jezelf niet naar beneden, in je gedachten of in woorden. Er zijn zware en lichte hardlopers, snelle en langzame, mensen die al jaren lopen en mensen die net begonnen zijn, lopers met dure spullen en lopers met shirtjes van de Action, er zijn ultralopers die 100km rennen en er zijn lopers die een minuut afwisselen met een minuut wandelen. Waar je ook valt in dat hele spectrum, jij bent een hardloper, want jij loopt hard! Welcome to the club - jij F-CKING DOET DIT!

HIGH FIVE! :-)



- Beoordeel je loopje niet op de eerste tien minuten. De eerste tien minuten zijn ALTIJD kut.


- Als je klaar bent met rennen, eet dan iets met proteine. Een cracker met kipfilet of zo of pindakaas. Of een gekookt eitje, of een kom yoghurt. Daarmee bouw je je spieren op.


- Beloon jezelf niet met 'iets lekkers'.
Goed gedrag belonen met een snoepje is voor puppy's die moeten leren zitten, niet voor volwassenen die goed voor hun lichaam zorgen.



Helpt dat? :)
En, laat je weten hoe het gaat? Dat zou ik echt leuk vinden.

donderdag 30 juli 2015

Leuk vs niet leuk

Wat leuk was aan dik zijn 


Hele dagen je huis niet uit hoeven 


Dat een kaassoufflĂ© gewoon een kaassoufflĂ© was, en niet een ophoping van vet, koolhydraten, zout en kunstmatige voedingsstoffen waarvoor je toch minstens twee km extra moet rennen 


Vantevoren, als je gaat winkelen, alvast bedenken waar je dan wat gaat eten en wat je daar dan gaat nemen 


Op de hoogte zijn van alle ontwikkelingen en karakters in Bones, House en de CSI's in alle steden 


M&M's


Opblijven tot diep in de nacht en nog allerlei dingetjes doen of lezen 


Waar voor je geld in ieder all-you-can-eat restaurant 


Niets hoeven doen dat je niet durft 


Drie keer pasta opscheppen bij het avondeten. En iedere keer kaas erover. Oh hmmmmm. 


Nooit lang voor de spiegel hoeven staan, want alles was wat je hebt is toch zwart en groot. 



Wat leuk is aan niet dik zijn 


Iedere dag naar buiten. Weer of geen weer. De seizoenen om je heen zien veranderen, terwijl je je door de wereld beweegt. 


Geen acne meer 


Genieten van je kracht die je voelt in je lichaam


Vriendschappen met echte mensen waar je een band mee hebt omdat je ze aanmoedigt wanneer ze na hard werken en nooit opgeven hun doelen bereiken, en zij doen datzelfde voor jou


Echt eten, en hoe je smaak daaraan went


Heerlijke nachten ononderbroken slaap, omdat je fysiek moe bent 

Kleding kopen die je mooi vindt, in gewone winkels voor normale mensen. 


Je grenzen verleggen en hoe trots je jezelf dan maakt 


Dat koele bekertje water en de kwart sinaasappel die een vrijwilliger je aanreikt als je bezweet en moe de race van je leven loopt 


In de spiegel kijken en jezelf helemaal ok vinden.




fietsen | 30.66 km 

maandag 27 juli 2015

Starbucks

Zaterdag deden P en ik een lange wandeling, in het staartje van de zomerstorm.





Het was prachtig buiten. Woest en dreigend. Overal ontwortelde of uit elkaar gescheurde bomen, fietspaden vol bladeren en takken, en daarboven het geluid van vogels die in de opkomende luwte alvast weer voorzichtig begonnen met fluiten.



En gister was het zondag, dus duurloopfietsdag.
Ik kan het niet helpen, fietsen is voor mij nog steeds vooral een manier om ergens naar toe te gaan, en dus zocht ik een doel.






Het doel werd Starbucks op het Oosterdok.





Want een renverbod met goede koffie is altijd nog beter dan een renverbod zonder.

Hah.

Ondertussen is het maandag, en is het me gelukt om vorige week, de eerste week van m'n vakantie, zes dagen te bewegen van de zeven. BAM! :)


Wandelen 9.21 km 
Fietsen 45.75 km

zaterdag 25 juli 2015

Achilles update

Gisteren had ik weer fysiotherapie. Herman kneep mijn voet er zo ongeveer af en vertelde me dat rennen er echt nog niet in zit de komende week, terwijl ik balend op de bank lag en keek naar een meneer met veel grotere problemen dan de mijne:





Een loopje zit er echt nog niet in, totdat op mijn tenen staan, traplopen en voorzichtig touwtjespringen kunnen zonder pijn. Ik kreeg verse paarse plakkers en een elastiek waarmee ik oefeningen moet doen.

Nou, dat doen we dan deze week. 







Dat, en fietsen :).





24/07: 29,2 km fietsen
23/07: 17 km fietsen

woensdag 22 juli 2015

HHH

Ik heb een Helende Hardloper Humeur. Dat is vast net zoiets als Blesserende Bodybuilder Blues, of de Kreupele Crossfit Kolder.
Kijk, vroegah, toen ik nog gewoon niks deed en dus ook nergens last van had, begreep ik het nooit als mijn toen al rennende vriendinnen klaagden over verplicht moeten rusten vanwege een of andere muitende spier. Wat zeur je nou, dacht ik dan. Big deal. Je mag op de bank zitten. Ik zou zeggen, trek een zak chips open en stop met jammeren.

Zo simpel bleek het helemaal niet te zijn. In de afgelopen jaren is mijn lichaam gewend geraakt aan een bepaalde manier, een bepaalde hoeveelheid en een bepaalde intensiteit van bewegen en als ik dat niet voor elkaar  krijg, dan komt dat mijn gemoedstoestand niet zo erg ten goede.

Om het maar eens mild uit te drukken.





Mijn lijf heeft dan ook nog eens de neiging om haar problemen te vermeniguldigen door allerlei rommel te eten die ik zonder moeite kan vermijden in weken met veel loopjes. Daar geef ik overigens niet aan toe, hoor. Ik ben veel te ver gekomen om nog rondgecommandeerd te worden door een koekje.
Maar vervelend is het wel.


Anyway. Maandag had ik fysiotherapie. Daar lag ik een half uurtje op de bank terwijl Herman mn voet eraf leek te willen knijpen. Ik kreeg oefeningen mee, en een kek paars teepje, en een renverbod tot in ieder geval vrijdag. Maar ik mag wel veel rennen en veel wandelen en veel werken aan mijn core stability, en dat doe ik dan ook, behalve dat core stability stuk, want manmanman, iedereen die zegt dat de tijd vliegt heeft nog nooit een minuut geplankt, en het is wel VAKANTIE he.


Dinsdag: 9,84 km wandelen
Woensdag: 35.55 km fietsen


maandag 20 juli 2015

Gast-schrijver: Sanne Fontijne, deel 1: Alle Begin is Moeilijk

Het blog van vandaag is geschreven door Sanne Fontijne, en is het eerste deel van een drieluik over het proces dat zij heeft doorgemaakt.



Puffend, kreunend en hijgend trapte ik me duizendmaal de rondte in. Mijn knieĂ«n protesteerden en gierend probeerde ik adem te blijven halen. Het zweet gutste uit poriĂ«n waarvan ik het bestaan niet wist. Thanos, de plaatselijke fitnessinstructeur, verwittigde zich ervan dat ik mij bewust bleef van het hier-en-nu. Dat ik vooral niet vergat waarom ik hier was. “Kom aan nou, dit is pas de warming-up!” Met een kokend hoofd keek ik hem verhit en nijdig aan. Thanos was niet onder de indruk. Ik wel: na een luttele 6 minuten had mijn lichaam het gevoel een marathon af te hebben gelegd. Niet dat ik wist hoe dat voelde, een loopje naar de brievenbus was voor mij al heftig genoeg.

22 lentes jong. Je bent dan in de bloei van je leven. Maar ik zakte door krakkemikkige tuinbankjes waarna ik mezelf uitlachte om geen flater te slaan. Zelfspot is een goed redmiddel wanneer je door overgewicht regelmatig door je knieĂ«n zakt. De angst sloeg me om het hart wanneer mijnheer Paulusma verkondigde dat het kwik boven 20 graden Celsius uit zou komen: deze “intense hitte” was niet te verdragen. Om deze reden droeg ik dan ook standaard een lange spijkerbroek maat 54 met daar bovenop zo’n kleurrijk tuniek met diverse motiefjes. Deze kleding werd inmiddels in een aparte “dikke-mensen-winkel” gekocht. Het kon mij eigenlijk niet meer zo veel schelen hoe ik eruit zag: als de kleding maar paste was ik al tevreden. 22 lentes jong en aan huis gekluisterd. Mezelf klem gegeten tot ik letterlijk geen kant meer op kon. “Je accepteert hoe je bent en stopt met zeuren, of je gaat er iets aan doen” vertelde mijn man en mede-obees me. Stoppen met zeuren lukte niet, dus besloot voor het laatste te gaan. Maar met een schreeuwende Thanos en een lijf dat na het na 6 minuten fietsen opgeeft zag ik het maar somber in. Toen ik na een paar oefeningen eindelijk naar huis mocht durfde ik de auto niet uit. Ik schaamde mij intens. Hoe was ik tot dit punt gekomen? Het voelde alsof de grond onder mijn voeten was weggeslagen. Terug naar hoe mijn leven op dat moment was, dat kon en wilde ik niet. Maar wat dan? Als ik niet meer terug wilde naar hoe het was, dan moest ik op Ă©Ă©n of andere manier een nieuwe manier van leven creĂ«ren. Dat betekende dat alles wat mij bekend was, losgelaten diende te worden. Hoe doe je dat?

 Ik heb mezelf in die bewuste zilveren Opel Corsa voor het eerst in mijn leven in de ogen gekeken. “Dit ben ik”, dacht ik. “Dit wil ik niet meer zijn”. Ik vloekte hardop dat ik moest stoppen met huilen en deed mezelf een belofte die ik hoopte waar te kunnen maken. Ik sprak met mezelf af dat ik niet zou stoppen met sporten tot ik weer een gezond lijf had. Tot ik weer kon doen wat twintigers zoal in hun leven doen. En wie weet.. Zou ik mezelf dan ook weer wat aardiger beginnen te vinden. Ik wilde niet afvallen; ik wilde weer gezond zijn.

Ik schopte mezelf de auto uit en waggelde in de mannentrainingsbroek van Adidas maat XXL naar ons flatje. Wist je dat Adidas wat sportmerken betreft het grootst valt? Vrouwenbroeken paste ik niet, dus moest ik naar de mannenmaten kijken. Nike, Underarmour en Puma zouden het niet worden, gelukkig bleek de grootste maat van Adidas mannenkleding wel te passen. Hoe zwaar ik op dat moment was, wist ik niet. Mijn weegschaal ging “maar” tot 120 kilogram en als ik er op ging staan sloeg hij door. Toen ik de tweede keer sporten een vetmeting kreeg bleek dat ik voor meer dan de helft uit vet bestond. Dat zei voor mij genoeg.

Nadat ik mijn vege lijf had gered en thuis kwam, heb ik lukraak wat vuilniszakken tevoorschijn getoverd. Ik ben letterlijk ieder keukenkastje en ieder hoekje in het huis langsgegaan. Al het eten en drinken moest weg. De levensmiddelen die in huis waren kwamen mij ineens vreemd en ongemakkelijk voor. Dit paste nu niet meer in het nieuwe leven dat ik voor ogen had. Ik ben direct boodschappen gaan doen. Bronwater in plaats van ijskoffie. Volkoren brood in plaats van frikadelbroodjes. Appels in plaats van paprikachips.


Dat het een lange weg naar de top zou worden, was mij duidelijk. Hoe ik de weg zou afleggen wist ik niet. Zou ik het ĂĽberhaupt wel halen? Iets willen is Ă©Ă©n ding, maar daadwerkelijk het doel wat je voor ogen hebt behalen is een tweede.. Zou ik weer gezond kunnen worden?

zondag 19 juli 2015

trappentrappentrappen



Gisteren fietste ik een rustig rondje. Dertig km, om precies te zijn. Het was mooi buiten. 





Vangaag deed ik weer een rondje. 45km dit keer, en op volle kracht. Zadelpijn technisch is 100 km in drie dagen niet heel erg aan te raden, kan ik je vertellen. Maar ja, Herman zei, veel fietsen, en ik ben nou eenmaal het gehoorzame type.

Echt!

Ok, niet. 



Maar wel met sporten. Vandaag deed ik netjes de twee uur die anders in mijn hardloopschema hadden gestaan, want de coach verwacht van zijn slachtoffers schemalopers dat ze in perioden van relatieve rust zoveel discipline aan de dag leggen dat ze MINSTENS in dezelfde conditie blijven, maar in ieder geval niet slechter. Om dat te bereiken moet ik dus echt behoorlijk doortrappen.

Buiten adem van de tegenwind op de terugweg, met trillende benen en overal zweet en idioot haar van die malle helm was ik in ieder geval een puinhoop toen ik thuiskwam.  





Maar dat hoort zo. Als je er nog leuk uitziet aan het eind van je training, heb je gewoon niet hard genoeg gewerkt :-).



30,03 km | max speed 29 km/u
44,87 km | max speed 33 km/u

vrijdag 17 juli 2015

Ochtendrondje

Een rondje fietsen maar weer, vanochtend heel vroeg. Ik kwam een paar lopers tegen en toegegeven, ik was een beetje jaloers. Mijn voet gaat veel beter - een paar dagen echte rust doet wonderen, en ik voel hem nauwelijks meer. Lopen is verleidelijk, maar ik doe netjes wat Herman zegt.
 
Een tegenslagje op zijn tijd is normaal.  Die dingen gebeuren, zelfs al doe je er alles aan om blessures te voorkomen. Soms wil het even niet, dat hoort nou eenmaal bij trainen, of het nou fysiek is, mentaal, of allebei. Daar kom je doorheen met optimisme. Dat betekent niet dat je de hele dag loopt te grijnzen, maar wel dat je een situatie die niet zo geweldig is accepteert als deel van het proces, en de tijd neemt om terug te stuiteren.

Laat het je niet ontmoedigen, als  er dingen gebeuren in je training - of in je leven - waar je niet op zit te wachten. Hup, overeind weer, leren, groeien, doorzetten en uiteindelijk nog veel harder genieten van het bereiken van je doel.


23,72 km | 2'50

woensdag 15 juli 2015

Er gaat een wereld open voor de beginnende fietseres.

1.Zadelpijn
Sodeflippers. 
Fietsen doet ZEER man. Al dat gelul over goede zadels en dure fietsbroeken - zinloos. Daarmee doet het weliswaar niet na 5 km al zeer, maar na 10 km gewoon weer wel. Na 30 km fietsen is je onderkant een wonderlijke combinatie van beurs en gevoelloos. En iedere fietser blijkt hier achteraf gewoon van te weten, waardoor je op kantoor tijdens de lunch ineens met je mannelijke ook fietsende collega's zit te praten over zere schaamlippen alsof dat een heel normaal onderwerp is voor bij je quinoa met dadels.  

Overigens leerde ik in dat zelfde gesprek dat mannen vooral last hebben van koude tepels. Daar helpt een sportbh dan weer verbazingwekkend goed tegen.  Maar ja, dat staat wel raar, als man. 

Sorry dat ik schaamlippen zei. Ga maar weer verder met koffie drinken. Ik zal t niet meer doen. 



2. Lopen is stoerder dan fietsen. 
Want als je fietst en je houdt je benen stil, ga je gewoon verder.

Moet je met hardlopen eens proberen. 



3. Maar fietsen is ook leuk. 
Je komt nog eens ergens, binnen een enigszins afzienbare tijd. 



4. Kruiszweet
Echt, universum?




Was deze uitvinding nou Ă©cht nodig?



5. Het is heel moeilijk om langzaam te fietsen op een racefiets.
Met andere woorden, fietsend door de stad tussen druk verkeer staat het zweet in je kru... Ik bedoel op je rug. 



6. Aan de andere kant,
als je door de stad rijdt en je komt bij zo'n paaltje met een drukknop voor het stoplicht en je krijgt het zo voor elkaar dat je met je hand op dat paaltje landt en je evenwicht bewaart en je je voeten dus niet van de pedalen hoeft te halen, dan heb je F-ING GEWONNEN VAN HET LEVEN. 


7. Een zonnebril is nodig
Want ook al hebben muggen het hele luchtruim om in te vliegen, toch zoeken ze hun heil precies in de anderhalve vierkante centimeter van jouw oog. 


8. En weer 28km in de Tour de Fransie. 




Ik fiets lekker door :-) 

dinsdag 14 juli 2015

Dan moet iemand anders het rennen maar doen







Prive-lesje op Komiek :)

Herman

'Wanneer heb je er precies last van?' vroeg Herman de Fysiotherapeut.

Nou, zei ik, vooral met heuvels en bruggen.
Nou ja, en eigenlijk ook gewoon als ik hardloop.
En eigenlijk ook gewoon als ik wandel.
En eigenlijk ook gewoon als ik op de bank zit.

Wel.

Eigenlijk.



Hij masseerde, daar werd het niet minder van, en hij plakte er een tape-je op dat leuk paste bij mijn schoenen.

Hou ik van, een man met oog voor detail.

Gelukkig is Herman de Fysio het type dat, net als de trainer, begrijpt dat 'gewoon niet sporten' me niet gaat helpen. Zijn instelling is, hoe kunnen we ervoor zorgen dat je je doel haalt ondanks je blessure.

Dat helpt wel. Dat zorgt ervoor dat ik braaf doe wat hij zegt.




Anyway. Het vonnis:
Pees is behoorlijk geĂŻrriteerd, en waarschijnlijk al een beetje beschadigd. Niet gezwollen, en da's dan wel weer goed.
Deze week niet rennen, maar veel fietsen. Aanstaande maandag terugkomen, dan voorzichtig wat oefeningen, en dan maken we een opbouwschema naar de Amsterdam Halve.

maandag 13 juli 2015

Blessure?



7 km maar, in plaats van de 2 uur op m'n schema. Morgen fysio therapie. We'll see. 

zaterdag 11 juli 2015

Zaterdagavond









Mn achillespees speelt een beetje op, dus een rondje fietsen in plaats van hardlopen.

28.64 km | hoogste snelheid 34,8 km/u

vrijdag 10 juli 2015

Op dit pad



Het was een jaar geleden dat ik hier liep, maar het pad voelde vertrouwd als altijd. Iedere bocht, iedere grasspriet, ieder oud houten hek - duizenden, letterlijk duizenden kilometers liep ik er.  Kilometer voor kilometer zocht ik mezelf, op dit pad, en de nieuwe versie van mij die ik vond, nam ik voorgoed mee terug.


Rondje Monnickendam, 9.02km | 7'09

dinsdag 7 juli 2015

Gareel






Na de marathon is er een kilo of acht aangekomen. Het was een combinatie van een soort van kijk-mij-eens-een-enorme-prestatie-geleverd-hebben-nu-mag-ik-dat-vieren-euforie, en het feit dat ik in de twee weken voor en de zes weken na de marathon niet half zoveel meer trainde als in de aanloop er naar toe.

Het jammere is dat ik ze er nooit meer echt af heb gekregen. Toegegeven, voor de marathon werd ik een soort mager dat niet helemaal bij me paste en dat me wat bezorgde blikken opleverde hier en daar.
Dus op de schaal der dingen is het ook allemaal geen ramp, zeg maar.
Maar jeetje, de helft moet ik toch weer kwijt kunnen.

Ik weet wel waarom dat niet lukt, overigens. Ik eet gezond, ik eet de juiste dingen, dat is het niet. Ik eet alleen vaak teveel van de juiste dingen. Gezond of niet, teveel is gewoon teveel. Waarom doe ik dat? Waarom blijft, zelfs vier jaar na dato, portie controle ALTIJD een probleem? Waarom kan ik geen maat houden?

Ik kan er niet helemaal mijn vinger op leggen. Ik weet ook niet helemaal wat ik ermee moet. Ik slinger heen en weer tussen mijn lichaam accepteren zoals het is (sterker en fitter dan OOIT), en het missen van de bewegingsvrijheid en controle die het had op mijn pre-marathon gewicht.

Ik denk dat ik mezelf maar eens in het gareel moet schoppen.


vandaag: fietsen, 31,39 km | 4'





zaterdag 4 juli 2015

Nodig

Wat je niet nodig hebt: 

- maaltijdvervangers
- buikspierapparaten van tell sell
- multivitaminen
- slender you abonnementen 
- crème waarvan je dijen een centimeter krimpen
- instructie dvd's
- aromatische oliĂ«n 
- eiwitkuren
- constructies die je tanden op elkaar klemmen zodat je alleen maar door een rietje kunt eten 
- je slaapkamer vol fitness toestellen
- vetverbrandings transpiratie-broeken
- zeewiertabletten
- kannen vol water met uitgeperste citroenen erin 
- dieetboeken
- nieuwjaarsdag
- machientjes die je spieren onder stroom zetten


Wat je wel nodig hebt 

- goede sportschoenen
- vastberadenheid. 

Warm

Het is wel heel erg warm, nu, om te sporten.

Maar ja, als je gaat wachten op de perfecte omstandigheden dan gebeurt er helemaal nooit wat, dus bewoog ik lekker door.





Woensdagavond reed ik naar Brussel en deed onderweg een loop-ren-loop rondje rondom de Molenplas in Echt. 6,6km | 9'65




Gisteravond wandelde ik 9km.

 
Al wandelend ontmoet je nog eens iemand ;). 9,01km | 13'36

En vanochtend nam ik het er van toen het nog niet zo heel erg warm was, en fietste een rondje. 29,2km |21km/u



Veel water mee, en je inspanningsniveau aanpassen aan de omstandigheden, dan kan alles.

woensdag 1 juli 2015

Juni - maand stats

Rennen | 96,4 km
Fietsen | 201,6 km
Wandelen | 50, 2 km

Erasmusbrug

Er staat een heuveltraining op het schema vandaag. Doorgaans doe ik die op de Schellingwouderbrug of op een viaduct in IJmuiden, maar vandaag heb ik een werkverplichting in Rotterdam. P gaat met me mee, vermaakt zich een uurtje tijdens mijn vergadering, en daarna kleden we ons om en gaan naar de Erasmus brug.

We moeten veertien keer de brug op: 250 meter omhoog, dan naar beneden dribbelen, dan 400 meter omhoog, dan naar beneden dribbelen. En dan nog zes keer. (ja, ik weet dat ik er een beetje aan gesleuteld heb coach, maar runkeeper  wil geen 200 meter, en het was zo heel warm. Dit leek me een acceptabele tussenvorm ;-)).






1ste interval 
250 op
Oh dit valt best mee. Kijk! De zon schijnt! Ik loop op de Erasmusbrug! Wat is dit nou weer cool! Nog iets minder dan een jaar, dan loop ik hier hopelijk een marathon.
250 neer
Whiiiiieeeeeeeeeeee! :-)


2e interval
400 op
Gut. Wat is het warm. Ik voel m'n shirt nu al helemaal nat worden, en ik ben net vijf minuten bezig.
400 neer
Aaaaaaah, das beter. Oh, dat uitzicht over de Maas!


3e interval 
250 op
Sodeflippers. Dit wordt een lange, lange training. Ik veeg zweet van mn voorhoofd, dat in mijn ogen probert te druppelen. Voor we gingen lopen gaf de buitenthermometer van de auto 32 graden aan. Ik had gedacht dat het, zo rond een uur of zes, wel wat zou zakken, en dat het boven de Maas wel wat koeler zou zijn.
250 neer
Rennen is geweldig.


4e interval
400 op
Rennen is echt kut. Verderop zitten mensen op en terras met een glas koude prosecco, en ik loop hier in een f-ing sauna. Ik lijk wel gek.
400 neer
Naar beneden helpt ook niet meer. Het asfalt onder me is gitzwart, met van die glinstertjes erin. Ik voel de brandende hitte optrekken langs mijn benen. Op het fietspad naast ons stappen fietsers af, op hun weg naar boven. Daar weer naast geven de auto's van de avondspits een dosis extra hitte af. Ik denk dat het hier wel 35 graden is. Dit is niet te doen.

Ik krijg pijn in m'n zij.  Beneden, in een stukje schaduw, stoppen we even voor wat drinken.




Maar dan moeten we weer naar boven. 


5e interval 
250 op
F-cking hell. Mijn shirt plakt aan mijn rug. Het is maar 250 meter, Francine. Het is maar 250 meter. 
250 neer 
Mijn benen trillen. Naar beneden lopen is lekker, maar warm, want dan hebben we wind mee. De zon brandt in mijn nek. Ik heb het zwaar. P niet. Die huppelt vrolijk voor me uit. Ik haat hem. 
Er komt me een vrouwelijke hardloper tegemoet met een ING shirt aan, die als een hertje de brug op dartelt. Ik weet t wel, zij heeft het waarschijnlijk niet al tien keer gedaan, maar voor de zekerheid haat ik haar maar vast ook. 


6e interval
400 op 
Door mijn muziek heen hoor ik mijn ademhaling.Mijn longen branden. Mijn benen voelen als pudding. Kom op Francine. Je kunt dit.
400 neer
Zie je wel? Dit valt best mee. Ik negeer het loodzware gevoel in mijn benen en doe mijn standaard drievragencheck:
- heb je pijn? nee
- ben je moe? ja
- wil je verder? ja! ik wil het afmaken!
Nou, dan gaan we dus verder. Pas bij 2 uit 3 is stoppen een optie. En dan nog, slechts een *optie*.


7e interval
250 op
Er loopt een groepje bejaarden op het pad, met zijn vieren naast elkaar. P kan er net omheen, maar ze letten totaal niet op hun omgeving en ik bots bijna tegen ze aan. Ik weet het, de weg is van iedereen, maar ik irriteer me er nu even wezenloos aan. Ik lach naar ze. Maar dat is omdat grommen teveel werk is.
250 neer
Aaaaaaaah neer. Beneden mag ik weer een slokje water. 


8e interval
400 op 
Als deze erop zit, dan zijn we over de helft. Ondertussen worden de schaduwen an de gebouwen aan het begin van onze heen-en-terugjes wat langer. Ik hou wat in, om daar zo lang mogelijk van te genieten. 
400 neer
Er toetert een boot naar ons. Dat is vast niet de enige die zich afvraagt at we hier in vredesnaam aan het doen zijn. 

9e interval
250 op
Het is aftellen nu. Nog maar drie setjes. Het eind is echt in zicht. Over een half uur sta ik glunderend beneden, trots op mezelf te zijn.
250 neer
Er steekt een windje op. Oh, dank je wel universum - we houden onze armen wijd om het zoveel mogelijk te voelen. Ik ben doorweekt van het zweet, echt doorweekt. Ik zou mijn shirt kunnen uitwringen. 'Keren!' roep ik aan het eind van de helling naar P, die voor me loopt, en we draaien zonder te stoppen weer om. 


foto: http://www.worldtravelattractions.com/


10e interval
400 op
Manmanmanmanman. Ik ga dood hier. 
Maar, piepen heeft geen zin, dus ik focus op selfies makende toeristen en vraag me af of de architecht van dat grote gebouw aan de overkant niet heel erg baalt van die ontsierende 'N' die op de gevel is geplaatst. Als ik de architecht was, zou me dat een doorn in het oog zijn. En zou het echt waar zijn dat Madonna de bovenste verdieping heeft gekocht?
400 neer
En draaien maar weer. Ik word bijna duizelig van de beweging. Even rustig maar. Langzaam dribbel ik weer terug.


11e interval 
250 op
Dit is de een na laatste korte! We zijn er bijna! 
250 neer
Ik bedenk me dat als ik hier een marathon loop ik uiteindelijk maar twee keer over deze brug hoef. Oh joh - kind kan de was doen. 


12e interval
400 op
Als ik deze heb gehad, dan hoef ik nog maar 1 lange klim omhoog.  Ik heb me ernstig verkeken op de helling van deze brug. Hij is veel steiler dan Schellingwoude. Mijn benen trillen, maar ik loop nog. Ik spreek mezelf toe; 400 meter omhoog. Dat is drie minuten. Na deze drie minuten hoef je dit nog maar 1 keer over te doen. Dat moet je toch kunnen.
400 meter neer
Ah, sweet relief. Ik dribbel rustig naar beneden. P is er wat eerder dan ik. We wachten even. Ik ben buiten adem. 'Neem je tijd', zegt hij. 'neem je tijd, dan knallen we nog EEN keer.' Dat doe ik. We komen een minuutje op adem, en dan besluit ik dat ik het liever maar gewoon gehad wil hebben, en we rennen weer omhoog. 


13e interval
250 op
P ziet dat ik het zwaar heb en motiveert me. 'hier word je echt sterk van', zegt hij. 'Dit zijn de trainingen waar je wint'. 
Weet ik toch. Ik klaag toch ook niet. In mijn hoofd vloek ik alle goden uit de hemel, maar klagen is voor watjes.
250 neer
Het laatste korte afje. Yay. 


14e interval
400 op
Ok, brug. Dit is de laatste ronde. Ik zet aan, beneden in het schaduwstuk, en geef het alles wat ik heb. 

Wat alleen niet zoveel is.  Da's dan wel weer jammer.

400 neer
'Keren!' roep ik boven  an de brug als de 'ping' in mijn oor klinkt. De laatste! Naar beneden!

Twee minuten later sta ik onder aan de helling.  P is er. Een high five. Ik kan niet praten. Ik hijg hete, schurende adem. Mijn benen trillen. Ik ben helemaal stuk. 

Maar ik deed het. Ik deed het gewoon. 

En over een paar weken doe ik het weer. Maar dan beter.





LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...